Adar bez tchu obserwował, jak kolejni członkowie drużyny przechodzili przez most. Sam podziwiał Magnusa za odwagę, jaką się wykazał, pierwszemu przecierając szlak. Być może z wiekiem malało przywiązanie do życia, albo po prostu stary drwal chciał coś udowodnić. Co by to nie było, wszyscy potem ruszyli jego śladem.

Szarak z duszą na ramieniu czekał na swoją kolej. Czuł, jak coś ściska go w żołądku. Nie wiedział dlaczego, ale wstąpienie na te liche belki równało się dla niego z wyrokiem śmierci.
A jednak nie wycofał się.
Przepuszczając przodem kobietę najemników oraz Dziadka Rybaka, sam zbliżył się do pierwszej belki mostu. Serce waliło mu jak młot i w myślach przeklinał swoją brawurę.
Pierwsze metry przeszedł bez problemu, pomimo że przeprawa wydawała się niestabilna, a w jednym miejscu znalazł ziejącą w moście dziurę. Ktoś przed nim musiał się zapaść w tym miejscu.
Zgrabnie przekroczył przepaść i z chłodnym uśmiechem ruszył dalej. Zgrabiałe ręce zaciskały się na linach mostu, jednak wciąż parł do przodu, kiedy nagle... TRZASK!

Sługa Adar poczuł pustkę pod stopami i w jednej setnej sekundy całe życie przeleciało mu przed oczami.
Tak więc miał skończyć. Dobicie jednego zwierzoludzia miało być jego jedynym osiągnięciem w życiu?
Szarak wydarł się na całe gardło i gorączkowo poszukał oparcia dla swoich rąk. Jakimś cudem udało mu się złapać innej belki, przy czym przez chwilę zawisnął nad przepaścią. Zebrał siły i z trudem się podciągnął.
Wciąż żył.
Dziękując Sigmarowi za opatrzność, podniósł się na nogi i ruszył dalej. Nie napotkał już więcej niespodzianek.

Koniec mostu był już bliski. Adar miał nadzieję spotkać tam wszystkich, którzy ruszyli przed nim. Liczył na to, że po drugiej stronie zwierzoludzie nie zastawili pułapki. Jeśli będzie trzeba, Szarak ponownie dobędzie miecza i pomoże swym towarzyszom jak tylko będzie mógł.