| Kehil długo wpatrywał się w przestrzeń. Miał nadzieję, że to statki dla nich. Ucieszył się, że statki nie są stąd. W innym przypadku pewnie miałyby równie sprawne sensory jak boje, które uznały ich za wrogów!
Złomowisko nie było miejscem, w którym Miraluka się dobrze czuł. Stacja pełna śmieci tym bardziej. Ale jedzenie wreszcie poprawiło mu humor. Miło było zjeść coś zamiast pasty z tubki. Nawet jeśli była to pasta z puszki, ale na ciepło.
Z nowym towarzyszem przywitał się silnym uściskiem dłoni. Powiedział tylko "Kehil" jakby to było nie tylko imię ale i funkcja w załodze.
Nosił lekką kamizelkę i długi płaszcz i przylegające do ciała spodnie z syntetycznej tkaniny. Lekko powłóczył lewą nogą. Przy pasie zwisała rękawica wspomagana. Mocno sfatygowana. Zdecydowanie nie była ozdobą. Na plecach widać było rękojeść wibromiecza. Skomplikowany układ elektryczny skrywany w rękojeści był owinięty skórą jakiegoś zwierzęcia, co miało zapewnić stabilny chwyt. Z lewego ucha wystawała maleńka słuchawka. Gdy zajął miejsce przy stole poły płaszcza rozchyliły się na tyle, że Mekena mógł być pewny, że niewidomy nie nosi broni palnej. Było to co najmniej dziwne w tych niepokojących czasach.
Tematu technika nie poruszył. Choć z Jackiem zarzucali się złośliwościami, to nie znał lepszego inżyniera.
Gdy już się posilił rzucił do nie wiadomo kogo:
- Wiadomo już coś na temat zlecenia?
__________________
Wszelkie podobieństwo do prawdziwych osób lub zdarzeń jest całkowicie przypadkowe.
”Ludzie nie chcą słyszeć twojej opinii. Oni chcą słyszeć swoją własną opinię wychodzącą z twoich ust” - zasłyszane od znajomej. |