| Emil szedł dalej, mocne wojskowe buty nie zniechęcały go od wędrówki w nieco niższej temperaturze. Kiedy uszedł znaczny kawałek, stwierdził że tego za wiele i zaczął dybać nad powrotem, ale wtedy zobaczył tego człowieka.
Teraz wiedział że jeżeli nic nie zrobi, to najpewniej będzie miał przekichane. Czarna, zakapturzona postać przywodziła mu na myśl niewidocznych obserwatorów, tych z opowieści staruchów. Tak samo jak postać, również zaczął ją obserwować, nie ruszając się z miejsca. Póki dzieliło ich 200 metrów Emil miał szansę dobiec do tunelu i skryć się w nim niczym mysz w dziurze.
Stał tak dobre 30 minut, jak nie więcej i mierzyli się wzrokiem niczym najtwardsze sukinsyny na całym świecie. Tego czego nauczył go jego opiekun, to z pewnością było nieokazywanie strachu. Gdyby miał przy sobie swój karabin, czułby się pewniejszy, ale i nożem potrafił się obronić. Tylko póki co nie miał potrzeby go wyciągać. Może to tylko jakaś dusza, która tak samo jak on nie wróciła do tunelu i teraz próbowała go ostrzec. Kryukov próbował i chciał zrozumieć czemu tam stoi.
__________________
Po prostu być, iść tam gdzie masz iść.
Po prostu być, urzeczywistniać sny.
Po prostu być, żyć tak jak chcesz żyć.
Po prostu być, po prostu być. |