| Sara chciała zatrzymać ojca, jednak nie miała na to sił. Nagła wizja wypompowała z niej wszystko, zostawiając pustą skorupę, która tuliła się do matki niczym małe dziecko. Łez także nie potrafiła powstrzymać. W końcu odwróciła wzrok od obrazu, który i tak, wbrew wszelkim próbom i zwyczajowi, nie chciał zniknąć z jej myśli. Schowała twarz w ramieniu Liz i pozwoliła by zapewnienie, które było tak dalekie od prawdy, swoim złudzeniem łagodziło strach jaki czuła. Kto jak kto, ale Sara wiedziała najlepiej, że ta noc wcale nie skończy się dobrze. Ona już przeżyła jej część, tą najgorszą, która nadchodziła nieubłaganie. Teraz zaś, przez jej obraz i potwierdzenie posłała własnego ojca wprost do królestwa śmierci. Co zrobi gdy stanie się najgorsze? Jak spojrzy w oczy matce? Jak spojrzy we własne?
Te myśli i krwawe wzory ukołysały ją do snu, na równi ze staraniami Elizabeth. Wprost w objęcia nieuniknionych koszmarów, w których sceny stające się powoli rzeczywistością, ożyły na nowo.
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.” |