Bogdan wyrżnął wprost w akademickiego oratora. Patrząc na materię jaką się interesował, facet musiał mieć nudniejsze życie niż Silverballs. A to już było coś. Niestety, nim nastała sposobność na wręczenie dyplomu Ględy Roku, ów gdzieś wyparował.
Chwilę później bohater poczuł, że jeden z wilków zamówił sobie elfie udka. Szybko przeanalizował swoje możliwości. Gdzieś słyszał, że w przypadku ataku takiegoż agresora należy włożyć mu rękę głęboko w gardziel. Następnie sięgnąć jak najdalej i mocno pociągnąć, wywracając stwora na lewą stronę. Wtedy nie mógłby już nikogo ugryźć, majtając zabawnie kłami w odwrotnych kierunkach. Choć było to zbyt barbarzyńskie jak na jego metody, uśmiechnął się do swoich myśli.
Rozmyślania przerwała mu Lucyna, a konkretnie jej obsceniczne zachowanie. Partridge jako osoba wielce uduchowiona (a przynajmniej tak mówił dziewczynom na imprezach), poczuł się urażony słownictwem niewiasty.
- Słuchaj Świergotko, jeden wykładowca nie jest warty takich nerwów! Jak wrócimy stąd żywi załatwię ci sześciu takich. Albo pietruszkę. Bo mam dużo pietruszki! Chcesz?
Kolejne kłapnięcie zębami sprawiło że na chwilę zaniemówił.
- Z tymi istotami należy postępować inaczej, mniej brawurowo! Nie ma na tym świecie istoty, która oparła się urokowi poezji, powiadam! To język miłości, wrażliwych dusz oraz tych, którzy nie potrafią znaleźć sobie uczciwej pracy!
Złapał wilka za kosmaty łeb, obecnie przytwierdzony do jego zadka. Głaszcząc go po pysku, wyszeptał zwierzowi do ucha.
- Kiedy poranne wstają zorze,
A rosa co smutna tryska
Spójrz wtedy na mnie luby
Niech złączą się nasze pyska!
Ucałował wilka prosto w nos.
- Kocham cię. Chciałem ci to powiedzieć od kiedy się spotkaliśmy!