Marwald miał lekki mętlik w głowie, bo nie wiedział po części co ma zamiar zrobić. Słyszał już słowa Egona, który był wdzięczny za próbę leczenia. Nie mógł mieć złych za zamiarów, jednak dziecko w klatce dawało wiele do namysłu.
- Dlaczego… ? - zapytał się jak gdyby samego siebie. Widza jednak zdziwienie na twarzy babuszki postanowił wytłumaczyć.
- Dlaczego dziecko jest w klatce przecież każdy by się bał w niej siedzieć. Jest coś co może pomóc mi w rozwiązaniu tej zagadki. - mówiąc to wycinał stary kawałek sznurka i dobrze wyszlifowany gwóźdź po czym zamocował go na sznurku.
Śmieciarz skierował się w stronę dziecka, a stojąc już na przeciwko zaczął:
- Nie bój się, muszę coś sprawdzić. Proszę przyglądaj się na ten gwoźdź, czy nie jest ładny. - przerwał na chwilę
- Spójrz jak ładnie się kołysze, w lewo i w prawo, dobrze. Oddychaj, spokojnie, wszystko w około jest nie ważne, liczy się tylko gwóźdź i ty. Oddychaj, wdech i wydech. - instruował dziecko,
- gwóźdź kołysze się, coraz słabiej i słabiej, a ty moje dziecko czujesz jak twoje oczy się zamykają, są takie ciężkie, że nie jesteś w stanie ich utrzymać otwartych, tak na prawdę wcale tego nie chcesz.
Marwald był cierpliwy, była to nowa umiejętność, która ćwiczył jeszcze w wiosce na Feliksie. Nie była to magia, ale dawała nie lada możliwość. Jedno ręki Feliks przyznał się, że zjadł kromkę chleba, a wcześniej zaklinał się na boga, że zjadły ją myszy, albo ktoś ukradł. Gdy dziecko zamknęło oczy, i zaczęło opowiadając na podstawowe pytania Marwalda takie jak:
- Dobrze moje dziecko, powiedz mi jak się nazywasz? Ile masz lat? Jak nazywa się twój najlepszy przyjaciel?
Przyszedł czas na prawdziwe wyzwanie:
- Jestem twoim najlepszym przyjacielem właśnie cię znalazłem, powiedz twojemu przyjacielu co się tutaj wydarzyło. Twój przyjaciel wesprze cię we wszystkim nawet jak zrobiłaś coś źle, nie bój się. Ty zawsze masz rację. Dlaczego jesteś w klatce?