| Słysząc włamanie do domu jej sąsiadki, postanowiła działać. Najpierw uważnie spojrzała na napastników. Kurdupel miał psa i broń, ponadto dyrygował dziewczyną. Mało tego, okradał Kity. Monika zacisnęła zęby i wbiła w niego wściekłe spojrzenie i zacisnęła dłonie na rękojeści noża. Jednak już po chwili się opanowała i spojrzała na dziewczynę. Widywała ją kilka razy na ulicy. Czasem w godzinach jej pracy, a czasem nie. Raczej nie spodziewała się tego, że będzie stanowić dla niej jakieś znaczenie.
"Już ja wam pokażę włamywać się w mojej dzielnicy!" - Gdyby myśli mogły sprawiać ból, dwójka niegodziwców już dawno wiłaby się po ziemi. - "Wytrzymaj jeszcze chwilę, Kity".
Dom opuściła przez okno kuchenne, dzięki czemu ściana uniemożliwiła dostrzeżenie jej przez szabrowników. Następnie trzymając się gęstych zarośli, nie przepuszczających wzroku innych, dotarła do płotu oddzielającego jej posesję od domu Kity. Potem przeczołgała się przez dziurę w płocie i w kilka sekund bezszelestnie przemierzyła odległość oddzielającą ją od ściany.
- Jest tam kto? Nie mamy złych zamiarów, szukamy tylko jedzenia.
Kiedy usłyszała te słowa już wiedziała, gdzie stał szabrownik. Uśmiechnęła się pod nosem kiedy uświadomiła sobie, że pies skupił się na ruchu na górze, dzięki czemu ją przegapił. Natychmiast powstała i przeskoczyła przez okno, rozbijając je w drobny mak. Sprzedała chłopakowi potężny kopniak w głowę zanim jeszcze opadła na deski, przez co ten padł jak długi na ziemię. Na wszelki wypadek prawą nogą odepchnęła jego łuk aż pod zwaloną szafę. Następnie natarła na dziewczynę i wykręcając jej rękę zmusiła ją do klęknięcia.
- Kity, już wszystko w porządku! - zawołała. |