lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Mira · 05-05-2007, 12:59

„Znów ta ich magia, która napełnia serce ciepłem, a umysł spokojem... Gdyby jednak nie robili tego w tak krępujący sposób...”

Twarz księżniczki pokryła się rumieńcem, gdy stojąca przy szafie Emma spojrzała na nią pytająco.
Verita przełknęła ślinę, by móc coś powiedzieć. Czuła się wewnętrznie rozbita – jak nigdy przedtem. Nawet ciepło Mudiego nie było w stanie wyrwać jej z przygnębienia.

- Suknia na śniadanie? Nie jadam sukni... chyba, że zażyczyła sobie tego Pani Matka...

Miał to być żart, lecz przestraszona służka patrzyła szeroko otwartymi oczami na księżniczkę. Tradycyjnie już dopatrywała się u siebie uchybienia, które by wprowadziło jej panią w kiepski humor. Verita odetchnęła ciężko.

- Niebieska... niech będzie niebieska. Tylko żadnej czerwieni, dobrze?

Gdy Emma zaczęła wybierać rzeczy z przepastnej szafy, dziedziczka rodu zdjęła z siebie koszulę nocną. Stała teraz naga pośrodku komnaty, a futrzany stworek tulił się do jej brzucha, zadzierając przy tym główkę, by posłać jej szeroki uśmiech. Z westchnieniem wyrażającym rezygnację Verita odczepiła dżina i usadowiła go na łóżku.
Było jej teraz całkiem obojętne to, czy służąca go dostrzega czy nie. Było jej też obojętne, że niebieski stworek widzi ją teraz taką, jaką matka natura wypuściła ją na świat.
Co innego zaprzątało myśli księżniczki. Pytania kłębiły się w jej głowie... Potrzebny jej był ktoś, kto choć częściowo rozwieje mgłę niewiedzy sprzed jej oczu. Ktoś, kto był tu w nocy i sam nosił w sobie tajemnicę....

- Emmo, kanclerz będzie na śniadaniu?

Wtem drzwi komnaty uchyliły się ze skrzypnięciem. Zanim Verita zdążyła zasłonić się pościelą, do pokoju dumnym krokiem wkroczyła kocica. Rozejrzała się wokół lekceważąco, kiedy to jej wzrok spoczął na futrzanym stworku...

05-05-2007, 12:59	#108
Mira Konto usunięte Reputacja: 1	„Znów ta ich magia, która napełnia serce ciepłem, a umysł spokojem... Gdyby jednak nie robili tego w tak krępujący sposób...” Twarz księżniczki pokryła się rumieńcem, gdy stojąca przy szafie Emma spojrzała na nią pytająco. Verita przełknęła ślinę, by móc coś powiedzieć. Czuła się wewnętrznie rozbita – jak nigdy przedtem. Nawet ciepło Mudiego nie było w stanie wyrwać jej z przygnębienia. - Suknia na śniadanie? Nie jadam sukni... chyba, że zażyczyła sobie tego Pani Matka... Miał to być żart, lecz przestraszona służka patrzyła szeroko otwartymi oczami na księżniczkę. Tradycyjnie już dopatrywała się u siebie uchybienia, które by wprowadziło jej panią w kiepski humor. Verita odetchnęła ciężko. - Niebieska... niech będzie niebieska. Tylko żadnej czerwieni, dobrze? Gdy Emma zaczęła wybierać rzeczy z przepastnej szafy, dziedziczka rodu zdjęła z siebie koszulę nocną. Stała teraz naga pośrodku komnaty, a futrzany stworek tulił się do jej brzucha, zadzierając przy tym główkę, by posłać jej szeroki uśmiech. Z westchnieniem wyrażającym rezygnację Verita odczepiła dżina i usadowiła go na łóżku. Było jej teraz całkiem obojętne to, czy służąca go dostrzega czy nie. Było jej też obojętne, że niebieski stworek widzi ją teraz taką, jaką matka natura wypuściła ją na świat. Co innego zaprzątało myśli księżniczki. Pytania kłębiły się w jej głowie... Potrzebny jej był ktoś, kto choć częściowo rozwieje mgłę niewiedzy sprzed jej oczu. Ktoś, kto był tu w nocy i sam nosił w sobie tajemnicę.... - Emmo, kanclerz będzie na śniadaniu? Wtem drzwi komnaty uchyliły się ze skrzypnięciem. Zanim Verita zdążyła zasłonić się pościelą, do pokoju dumnym krokiem wkroczyła kocica. Rozejrzała się wokół lekceważąco, kiedy to jej wzrok spoczął na futrzanym stworku... __________________ Konto zawieszone.