Lkpo

Wiking szedł w dziwnym otępieniu przed siebie. Wszystko wydawało się takie nie realne, te głosy, ci ludzie i to miejsce. Nie spoglądał pod siebie na kamienie. Był przyzwyczajony do niewygód. Jedyne co robiły na jego stopach krawędzie to lekkie zaczerwienienia.
Czy w końcu będzie coś godnego uwagi poza tą krwią?
Nie przeszkadzały mu głosy. Szedł nie widząc nic i nie słysząc nikogo. Jego myśli wirowały wokół zwycięskich bitew, ucieczki z niewoli, i innych przygód. Nie czuł strachu, ni radości.
Gdy dotarli nad jezioro po prostu się zatrzymał. Jego oczy nie widziały niczego. Jedynie podświadomość dodawała trochę rozsądku jego ruchom.
Nagle obok ozwał się głos zielarki.
-…”Fridriku? Może w końcu zaczniemy mówić do siebie i wymieniać się myślami, a nie jedynie mierzyć się wzrokiem? Zdaje mi się, że w czwórkę szybciej się stąd wydostaniemy.”
To go wyrwało z potwornego stanu. Umysł zaczął pracować, odzyskał świadomość. Z tego wszystkiego beknął. Nie był to specjalnie donośny bek, lecz poleciał po tafli jeziora w nieznane nikomu miejsca. Spojrzał po ich twarzach, nie był pewien czy nie sprawił komuś jakieś przykrości. Nie znał ich. Chciał być z nimi w zgodzie, albowiem nie potrzebne były mu kłótnie z czwórką jedynych mu teraz znanych osób.
Cóż ja mogę zrobić? Ale co to jest? Światło na górze? Valhala! Tak to Valhala.
Jego twarz rozjaśniła się, poczuł ogarniającą go radość. Jednak zdrowy rozsądek pozostał na swoim miejscu. To nie było jezioro -stwierdził- to musi być pewnie jakaś rzeka. Pierwszym jego skojarzeniem był Styks. Jednak jego wykształcenie mogło mu się przydać.
-Pytasz co zamierzam zrobić, tak? Przyjrzę się im. Nie jestem pewien czy po zażyciu tej wody nie utracą pamięci.
Jednak czytanie ksiąg mogło mu się na coś przydać. To co uważał za stratę czasu, zmieniło jego pogląd na otaczający go świat.
Czyżby ci Grecy śmieszni mieli rację?
Zachwiało to jego światopoglądem.

 

__________________
"Tylko uczciwi pozostaną dłużej żywi
Będą umierać powoli
Tak znacznie bardziej boli
Więc zastanów się co wolisz"