Żerca wybrał się do wioski i po chwili wrócił z bandą chłopów uzbrojonych w cepy, widły i wszelkiego rodzaju sprzęt agrarny. Wszyscy, co do jednego, rzucili się w stronę Hitmana, który pomimo najszczerszych chęci, nie dał rady wymknąć się łapskom demokratycznej sprawiedliwości. Krzyczał jeszcze, wyrywał się i obwiniał wszystkich o złe decyzje, jednak gdy pętla zacisnęła się na gardle, jego prawdziwa natura dała o sobie znać. Ręce i nogi porosły futrem, łysa głowa także przestała być łysa. Zęby wydostały się z ust, a te właśnie wydały ostatnie, przeciągłe wycie. W tym momencie Stannis zawył we wściekłości i, obrastając w gęstą sierść, rzucił się na motłoch, który w krótkim czasie rozniósł go na widłach. W ten sposób wilkołaki straciły życie, gwarantując spokój i szczęście w Brzezinie.
Wtedy to od strony Leniwej dobiegł płacz. To Arielka użalała się nad swoim losem, biadoląc na wymagania ojca, niesprawiedliwość natury, na ogon (i zapach) ryby, który nie pozwalał jej na zdobycie prawdziwego mężczyzny.
Wtedy to wszyscy się odmienili. Arielka w rzece zamieniła się w popychadło, które mokre i sponiewierane wyszło, by oberwać kuksańca od woja, który wcześniej był żaboludowym Sebą. Atomówka i Walo zbliżyli się do siebie, by pocałować się romantycznie i zmienić w parę kochanków. Poważny wiedźmin okazał się być mądrą babą, która siedziała na trawie zastanawiając się, co tak właściwie się stało. Deska Johnnego nie była taka płaska, jak mogłoby się wydawać, bo wraz z Johnnym odmieniła się w mocno cycatą Jagnę. Wszyscy następnie udali się wraz z żercą do karczmy i wypili miodu i piwa, ciesząc się radością i szczęściem, które w Brzezinie właśnie zawitało.