- Deska pyta - Johnny z niezręcznym wyrazem twarzy zwrócił się do Walo - czy jesteś chory na mózg? Deska skłamał, bo chciał wykiwać wilkołaka. Od samego początku kiedy ten łysy koleś zaczął się odzywać, wydał się mu podejrzany. A bez kombinowania nigdy nie złapalibyśmy go.

Zaraz potem Deska znowu zaczął szeptać coś do ucha Johnnego.

- Syrena kłamie, bo to najprawdopodobniej drugi wilk. Sam łysol mówił, że jest pewien iż Atomówka na pewno nie jest drugim wilkiem, sugerując w ten sposób, że wie kto nim jest naprawdę. A gdyby Deska był złodziejem i okradł Hitmana z roli, a teraz go wrabiał, to nie bawiłby się w te gierki z wyjawianiem kłamstwa, bo Atomówka sama się już wtedy poddała i zlinczowanie jej byłoby o wiele prostsze.
- Deska mówi, że Hitman może okazać się dobry, tylko w wypadku, gdyby złodziejka odwiedziła go w nocy i wymieniła się z nim rolą. Ale mówi też, że i tak nikt z nas nie odkryje złodzieja, może, że ten się teraz przyzna i powie komu ukradł rolę. O ile w ogóle jest taki w mieście.

Żerca zmęczony wysłuchiwaniem nienawistnych komentarzy, gróźb i oszczerstw postanowił przejść się po lesie i posłuchać ptaków. Słońce stało w zenicie i przeświecało przez stare drzewa, majestatyczne, stare i przede wszystkim ciche... Przechadzka nie mogła trwać długo, gdyż musiał pilnować przebiegu dyskusji.

Wiele się nie wydarzyło, jedynie Walo oskarżył Johnnego o matactwo i wilkołactwo. Johnny natomiast zażądał, by złodziej się ujawnił. Potem żerca porozmawiał chwilę z każdym osobno i ogłosił:

-Zebrani! Połowa z was jest niecierpliwa i najwidoczniej przed obiadem chce załatwić sprawę! Cztery osoby szepnęły mi już na ucho swoje podejrzenia. Musicie zacząć rozmawiać, albo także dać mi znać, kto według was jest wilkołakiem.

Kapłan skończywszy przemowę usiadł na ławeczce i zapragnął napić się kwaśnego mleka i zjeść do tego świeżo upieczony chleb z masełkiem.

Atomówka zmrużyła swoje wielkie, zielone gałki i w bezruchu gapiła się na Hitmana. Minęło pięć minut, godzina, dwie godziny, a nawet trzy i nie widziała, aby łeb mu wybuchł od jej spojrzenia. Coś tutaj było nie tak... Westchnęła ostentacyjnie przerzucając oczami. Już chciała coś powiedzieć, kiedy nagle zadzwonił telefon

Po chwili rozmowy odłożyła słuchawkę.
- Słuchajcie, Major dzwonił i mówi, że temu wilkołakowi łeb nie chce pęknąć, bo dostał tylko cztery podpisy pod petycją o likwidacje łysego gościa. Co gorsza... - Atomówka skrzywiła się na samą myśl - Dodał, że mamy do niego lecieć, bo mu noga w glanie ugrzęzła i już od siedmiu dni buta nie zdejmuje i przez dziurki do sznurowania czuje smród skarpety - dziewczynka nadymała policzki i zakryła usta dłonią. Nie rozumiała, po co Major takie rzeczy jej mówi, ale skoro już powiedział.

- Wracając do sprawy, podejrzewam, że głos oddał Wiedźmin, Johnny oraz Ja. Być może samozwańczy Stannis też to zrobił, to by były cztery. Walo, czemu do nas nie dołączysz? Najpierw romansujesz z Wiedźminem, potem mnie zapraszasz na "ostry melanż do Spejsona" i na przejażdżkę Szerszeniem, a teraz odwracasz się od nas? Jeśli nie jesteś po stronie dobrych, to ok, nie głosuj jak my. Ale wtedy to już sam siebie zdradzasz. - zakończyła odsuwając od siebie stacjonarny telefon z niemałym obrzydzeniem.

Żerca przyglądał się smętny debacie. Nic się nie wydarzyło. Milczący milczeli, reszta nie zmieniała zdania. No, bo czemu miałaby zmieniać? Tylko jedno się wydarzyło w tym czasie:

- Ptaszki wyśpiewały mi jeszcze jeden głos, od jednego z was. Jeżeli jeszcze ktoś zdecyduje się głosować, to pozostała dwójka też będzie musiała to zrobić. A jeżeli nie zdecydujecie się ani na przemowę, ani na głosowanie... Będę zmuszony zignorować wasze późniejsze krzyki.

Żerca wybrał się do wioski i po chwili wrócił z bandą chłopów uzbrojonych w cepy, widły i wszelkiego rodzaju sprzęt agrarny. Wszyscy, co do jednego, rzucili się w stronę Hitmana, który pomimo najszczerszych chęci, nie dał rady wymknąć się łapskom demokratycznej sprawiedliwości. Krzyczał jeszcze, wyrywał się i obwiniał wszystkich o złe decyzje, jednak gdy pętla zacisnęła się na gardle, jego prawdziwa natura dała o sobie znać. Ręce i nogi porosły futrem, łysa głowa także przestała być łysa. Zęby wydostały się z ust, a te właśnie wydały ostatnie, przeciągłe wycie. W tym momencie Stannis zawył we wściekłości i, obrastając w gęstą sierść, rzucił się na motłoch, który w krótkim czasie rozniósł go na widłach. W ten sposób wilkołaki straciły życie, gwarantując spokój i szczęście w Brzezinie.

Wtedy to od strony Leniwej dobiegł płacz. To Arielka użalała się nad swoim losem, biadoląc na wymagania ojca, niesprawiedliwość natury, na ogon (i zapach) ryby, który nie pozwalał jej na zdobycie prawdziwego mężczyzny.

Wtedy to wszyscy się odmienili. Arielka w rzece zamieniła się w popychadło, które mokre i sponiewierane wyszło, by oberwać kuksańca od woja, który wcześniej był żaboludowym Sebą. Atomówka i Walo zbliżyli się do siebie, by pocałować się romantycznie i zmienić w parę kochanków. Poważny wiedźmin okazał się być mądrą babą, która siedziała na trawie zastanawiając się, co tak właściwie się stało. Deska Johnnego nie była taka płaska, jak mogłoby się wydawać, bo wraz z Johnnym odmieniła się w mocno cycatą Jagnę. Wszyscy następnie udali się wraz z żercą do karczmy i wypili miodu i piwa, ciesząc się radością i szczęściem, które w Brzezinie właśnie zawitało.

WYGRAŁO MIASTO!