Dwójka skierowała się na wschód. w stronę dwóch bliźniaczych baszt, gdzie znajdowała się brama główna. Na trakcie mijali parę grup mieszkańców, część targała za sobą niewielkie wózki, raz jechał duży zaprzęg ciągnięty przez parę wołów. Netsah i Adramelekh po więcej niż kwadransie dotarli do strzeżonej bramy. Jeden ze strażników skierował się do młodych mężczyzn zbliżając pochodnie trzymaną w dłoni i oświetlając ich twarze. Chwilę przyglądał się bacznie, w tym czasie Netsah zapytał o stajnie niejakiego Marko, jak polecił karczmarz. Zbrojny powiedział mu, ażeby kierował się na północ, alejką przy biegnąca przy murze.
Para przeszła przez bramę, a następnie skręciła w lewo, gdzie po chwili zobaczyła długi na parędziesiąt metrów budynek z drewna przylegający do ściany. W okolicy leżały dziesiątki stóg siana. Przy budynku znajdowało się czterech mężczyzn. Jeden z nich, młody około czternastoletni chłopak zbliżył się do podróżników i powiedział . - Wielcy Panowie, wyście jest z Brygady Yeshpeckiej? -

Adramelekh przezornie trzymał jęzor za zębami, słysząc pytanie młodzika - nie znał tutejszych realiów i nie wiedział czy - mając na względzie pomysł podszywania się pod najemników - podawać się za tych yashpetów czy jak się tam oni zwali. Choć powstrzymywanie się od kłapania gębą było trudnym zadaniem, biorąc pod uwagę zmęczenie i spożyty posiłek. Zamiast tego ziewnął że omal mu szczęka nie wypadła z zawiasów. Rozejrzał się na wszelki wypadek, wiedziony instynktem ściganego zwierzęcia.
- Jak bogowie dadzą, jużli z jutra. - rzucił Netsah, po czym rzucił także lejce mężczyźnie - Ileż za noc dla niego?
W okolicy nie było nic nadzwyczajnego. Z wnętrza stajni co pewien czas dochodziły odgłosy pracowników i końskie parsknięcia.
Stajenny podrapał się po głowie i rzekł. - Brygada Yeshpecka wynajęła niemal całą stajnie, Panie, rzuć że, 8 srebrnych, a się dogadamy.
- Za osiem srebrnych to ja mogę powierzyć jemu do pilnowania. - nie odwracając się wskazał Andramelekha - Jesteśmy z północy. Chwilowo kabza… - przerwał na chwilę, gdy zawartość żołądka mu się odbiła - ...o cienkim groszu. - skłamał, zamiast po prostu się licytować - Ale jak jesteśmy komuś wdzięczni, to przysługa za przysługę. Znajdź mu miejsce, a ja ci to jakoś wynagrodzę.
-Może na północy płaci się przysługami, ale tu, w Thur złotem. - odrzekł opryskliwie stajenny spoglądając na miecz i kolczugę Netsaha.
- Chodźmy no stąd, panie północniku - młody Damarczyk roześmiał się i odezwał kpiąco, spoglądając na Netsaha. - Coś się imć Wildo z Yeshpek pozajączkowało gdy zachwalał ten przybytek. Zapomniał dodać że zdzierają dziesięciokrotną cenę, jak nie więcej. Trzeba mu będzie rzec by zachwalał inną stajnię.
- Istotnież. - spochmurniał Netsah, po pijacku, ale zdawał się nie być skory do dalszych pertraktacji, albowiem wyciągnął z sakiewki złotą monetę - Maszli z górą, bo nie będę tu jedną noc, ale jak coś zginie, to ciebie szukał będę. Jak czegoś potrzeba szukać mnie w Czerwonym. Wołają mnie Kilren. - i zaczął wracać do Czerwonego, czekając na Adramelekha, nie rozstawszy z lancą. Młodzik jednak zwlekał jeszcze przez chwilę, z uśmiechem odsłaniającym zęby przyglądając się stajennemu i drapiąc po policzku pazurem.
- Panie Kilren, jeśli ten tu o waszą własność nie zadba, będę mógł go zjeść? - rzucił z podstępną uciechą za Netsahem nim ruszył w ślad za nim.
Gdy chłopaka usłyszał imię Wildo rzucił. - Wielcy Panowie, trzeba było od od razu mówić, że jesteście z Czerwonego. To się inaczej dogadamy, miejsce się znajdzie za pięć srebrnych.
Netsah się odwrócił.
- Masz już z górką, szubrawcze. - uśmiechnął się krzywo, niepocieszony - Na zapas, bo na jednej nocy nie stanie, a jak tak to moja strata. Ale przyjrzyj się mu - wskazał kciukiem stojącego obok Adramelekha - Bo jak coś zaginie, to będą cię wydłubywali spomiędzy jego zębów.
Co prawda łysy młodzik uzębienie dziedziczył po - w większości - ludzkich przodkach, ale w niczym nie przeszkodziło mu to w obdarowaniu stajennego jeszcze szerszym uśmiechem. I głodnym, jeśli można to tak określić. Po czym wyciągnął nogi żeby zrównać się z towarzyszem.

Najemnik przez chwilę milczał niepocieszony - Koń to dobra rzecz jak mieć żołd. Dałbym go dziwkom do pilnowania, ale go nie nakarmią i nie oporządzą. Każdą miarą, mam plan do dnia jutrzejszego, ale winszuję, że i tyś coś wykoncypował.
- W moich stronach mniej on przydatny, jak to w górach - Adramelekh odpowiedział w zamyśleniu, jakby wbrew sobie. Otrząsnął się z zadumy.
- A tak, przede wszystkim ten dżentelmen którego szukamy nie jeno Kocurka nawiedził, jestem przekonany. Może kobietek nie lubi, może mu nie staje albo jedynie w chłopiętach gustuje, ale pewnie od czasu do czasu potrzebuje zamoczyć dzioba wraz z kompanami. No to gdzie indziej próbujmy dowiedzieć się kto zacz i gdzie go szukać. A sądząc po tutejszych cenach im szybciej się uwiniemy ze zleceniem, tym lepiej dla nas, bo inaczej z torbami nas miejscowi puszczą.
- To prawda, ale pamiętaj, że co na tym zyskamy to nasze. Rapier powinien pięknie pokryć wszystkie moje koszta… a jestem pewien, że i ty znajdziesz coś dla siebie… po taniości. - zauważył, co do możliwych zdobyczy.
- Ja myślę, że niestety nie wiemy, dlaczego chlastnął, tę, no… Annę. Dianę. - poprawił się i pogubił w imionach, na chwilę przetarł twarz dłonią zmęczonym gestem - Dobył rapiera i był z nią samoż. Gdyby chciał, to by ją zabił. Dziwki nam czegoś nie chcą powiedzieć, ale wszystko mi jedno.
- Nie dzielmy skóry na centaurze, któren jeszcze dycha w puszczy. Bo nam z zadków uczyni tą, jak jej tam... - zauważył sentencjonalnie Damarczyk i przerwał gdy zerknął na towarzysza. - Oj, panie Netsah, panu do łoża dziś trzeba, a nie główkować. Znaczy spać, bo co do łoża to mam zamiar odwiedzić ową Dianę.
Przerwał na moment i zamyślił się, by wreszcie skrzywić się i splunąć.
- Powariowali wszyscy do imentu z tym kaleczeniem i mszczeniem się. Zamiast dziewczynie kleryka Lathandera sprowadzić by jej buźkę w mig uzdrowić, to się dziewki uniosły honorem i miast tego mścicieli najmują. A nad dziewczęciem wszyscy lamentują, jakby ta jej blizna była gorsza od dziobów po ospie i diabli wiedzą czego jeszcze, które co druga w każdym siole czy grodzie ma na gębie. No ale dzięki temu pieniądz krąży, krąży, kółka zatacza i może i my wskoczymy na ten wózek, co to się toczy na tych kółkach… - wrodzone gadulstwo wzięło górę, a może Adramelekh musiał po prostu otworzyć gębę po tych kilku upiornych tygodniach ciągłego ukrywania się i ucieczki. Jego towarzysz jak gdyby przysłuchiwał się, ale ktoś uważny widząc jego twarz dostrzegłby, że od słów olbrzymiego wojownika jest myślami daleko. Damarczyk był za to całkowicie ukontentowany tak zgodnym i milkliwym rozmówcą.

***

Dwójka młodzieńców znalazła się w odległości paru metrów od Czerwonego Kocura, gdy stojąca przy sąsiednim budynku starucha, ubrana w długi ciemny płaszcz i duży naszyjnik z nieobrobionych kawałków koralowca o zielonej barwie próbowała złapać jeźdźca za ramie krzycząc. - Ta dziwka w Czerwonym sprowadzi na was gniew samej Królowej Głębin. Wielu marynarzy i podróżników z jej powodu zginęło zabitych przez wysoką falę lub atak sahuaginów zesłanych przez Umberlee. - tych słowach postać zaczęła się oddalać od Netsaha i Adramelekha skręcając w jedną z wąskich uliczek między budynkami.

- A niech to… - westchnął Damarczyk, spoglądając za staruszką. Co prawda nie miał na to specjalnie ochoty, ale jednak zawrócił i wyciągnął nogi w ślad za nią. - Dobra niewiasto, można na słówko?
Był już zmęczony i jedyne na co miał ochotę to lec w łożu - z dziewką lub bez - ale z drugiej strony wiedza o tym co w trawie piszczy mogła być bezcenna i kluczowa dla przeżycia.
- Dziękujemy za ostrzeżenie, ale zechciej uchylić rąbka tajemnicy i zdradź skąd twoje słowa o tejże dziewczynie - Dianie, bo ją zapewne masz na myśli? - zagadnął uprzejmie.
Starucha słysząc pytanie młodzieńca machnęła ręką mówiąc. - Nie, mówiłam o tej dziwce Annie. Jej familia oddała ją na służbę Królowej Głębin. Jako jedyna z czwórki nowicjuszek, przeżyła obrzęd topienia, a ta niesłychana łaska ze strony Umbreele została odrzucona. Porzuciła służbę naszej królowej narażając się na jej gniew, który nasza Pani w swojej przewrotności kieruje na jej kochanków. A niech ją odmęty Arnadenu pochłoną. - starucha złapała się za jeden z korali na wisiorze i zakończyła spoglądając w oczy Adramelekha - Bacz na nią, młody Paniczu, niech Cię nie zwiedzie jej syreni śpiew.
Biorąc pod uwagę co się mówiło o Suczej Królowej młodzik wcale nie był zdziwiony że dziewczyna nie była entuzjastycznie nastawiona do wejścia w szeregi Jej kapłanek, ale przezornie ugryzł się w język.
- Przykra sprawa, ale na szczęście jedynie interes mam zamiar z nią ubić - zauważył i skinął uprzejmie głową - Dziękuję raz jeszcze, droga pani.
- Proszę, proszę. Co za dżentelmen, prawdziwy arystokrata. - uśmiechnął się zgryźliwie Netsah, nie słysząc rozmowy, ale ewidentnie widząc jej przebieg, gdy Adramelekh już wrócił. - Lokalna obłęda opowiedziała jeszcze jakieś ciekawe zabobony?
Chłopak uśmiechnął się półgębkiem i pokręcił głową.
- Niczego co podciągnąłbym pod “zabobony”, ale ciekawego - jak najbardziej. A co do samej niewiasty, to uważasz że więcej by mi dało odmienne zachowanie? - zapytał z zainteresowaniem, ciekaw odpowiedzi towarzysza.
Netsah zastanowił się chwilę.
- Chodźmy. - powiedział po prostu, znowu nagle uśmiechnięty. Młodzik z rozbawieniem uniósł brwi na taki entuzjazm i podążył za nim.