Beorunna wzruszył ramionami na propozycję Anny, by dać im dwa pokoje. Nie bardzo uśmiechało mu się dzielić z kimś pokój.
- Niech i tak będzie. - rzekł jednak pojednawczo.
Do Yarli uśmiechnął się za to. Właśnie za takie konkretne podejście do sprawy cenił krasnoludów. Pokaż złoto, a powiem ci, co mogę dla ciebie zrobić. Taka mentalność mu bardzo pasowała, chodź czasem ulegał swym chwilowym słabością do kogoś. Za co najczęściej przychodziło mu srogo odpokutować.
- Jasne, chętnie sobie pogawędzę z tym cwaniaczkiem. - odparł na propozycję Yarli.
Gdy Anna wróciła z wisiorkiem, barbarzyńca rzekł:
- Pozwolisz ślicznotko, żem rzucę okiem? - w rękach olbrzyma wisiorek wydawał się jakby zrobiony dla dziecka. tratgrugg widział już w życiu nie jeden skarb, z okiem, może nie eksperta, ale jednak bywalca, przyjrzał się świecidełku. Zaczerpnął również opinii Lu, a przez chwilę oczy jego zaszkliły się, jakby toczył wewnętrzną dysputę. Wreszcie oddał naszyjnik właścicielce.
- Macie tego więcej? - zapytał, nim podzielił się spostrzeżeniami z pozostałymi.
Jak zajmiecie się tym bydlakiem, to coś jeszcze się znajdzie. - Powiedziała Anna spoglądając w oczy barbarzyńcy.
Barbarzyńca razem z niewolnicą z łatwością rozpoznali perły.
- Widziałem już takie z bliska, z bardzo bliska... Pewna tancerka miała z nich staniczek zrobiony, skąpy dość, bo biedulki na za wiele pereł nie było stać - rozmarzył się barbarzyńca na chwilę.
- to są słynne poniekąd jasnozielone perły występujące na dnie Jeziora Pary, tylko, że... w paru miejscach mają skazy i niewielkie pęknięcia, o tutaj i tutaj jeszcze, po patrzajcie jeno - zakłopotał się tratgrugg.
- Ale jakby tak znaleźć właściwego kupca, to myślę, że za 200 złociszy się je opchnie. - zawyrokował ostatecznie.
Damarczyk również pochylił się nad naszyjnikiem. Perły nie były bez skazy, zmatowienia, pęknięcia i przytarcia świadczyły że naszyjnik ma swoje lata, ale… Wspomniał biżuterię kobiet należących do jego rodu i jął kombinować jak by tu powiększyć wartość ujrzanego klejnotu. Na tę chwilę wycena barbarzyńcy była jednak mniej więcej trafna, na ile jego ograniczona wiedza o błyskotkach pozwalała mu wykalkulować możliwą do uzyskania cenę.
- Masz dobre oko, mości Trattgrugg - skomentował od niechcenia.

Dwójka skierowała się na wschód. w stronę dwóch bliźniaczych baszt, gdzie znajdowała się brama główna. Na trakcie mijali parę grup mieszkańców, część targała za sobą niewielkie wózki, raz jechał duży zaprzęg ciągnięty przez parę wołów. Netsah i Adramelekh po więcej niż kwadransie dotarli do strzeżonej bramy. Jeden ze strażników skierował się do młodych mężczyzn zbliżając pochodnie trzymaną w dłoni i oświetlając ich twarze. Chwilę przyglądał się bacznie, w tym czasie Netsah zapytał o stajnie niejakiego Marko, jak polecił karczmarz. Zbrojny powiedział mu, ażeby kierował się na północ, alejką przy biegnąca przy murze.
Para przeszła przez bramę, a następnie skręciła w lewo, gdzie po chwili zobaczyła długi na parędziesiąt metrów budynek z drewna przylegający do ściany. W okolicy leżały dziesiątki stóg siana. Przy budynku znajdowało się czterech mężczyzn. Jeden z nich, młody około czternastoletni chłopak zbliżył się do podróżników i powiedział . - Wielcy Panowie, wyście jest z Brygady Yeshpeckiej? -

Adramelekh przezornie trzymał jęzor za zębami, słysząc pytanie młodzika - nie znał tutejszych realiów i nie wiedział czy - mając na względzie pomysł podszywania się pod najemników - podawać się za tych yashpetów czy jak się tam oni zwali. Choć powstrzymywanie się od kłapania gębą było trudnym zadaniem, biorąc pod uwagę zmęczenie i spożyty posiłek. Zamiast tego ziewnął że omal mu szczęka nie wypadła z zawiasów. Rozejrzał się na wszelki wypadek, wiedziony instynktem ściganego zwierzęcia.
- Jak bogowie dadzą, jużli z jutra. - rzucił Netsah, po czym rzucił także lejce mężczyźnie - Ileż za noc dla niego?
W okolicy nie było nic nadzwyczajnego. Z wnętrza stajni co pewien czas dochodziły odgłosy pracowników i końskie parsknięcia.
Stajenny podrapał się po głowie i rzekł. - Brygada Yeshpecka wynajęła niemal całą stajnie, Panie, rzuć że, 8 srebrnych, a się dogadamy.
- Za osiem srebrnych to ja mogę powierzyć jemu do pilnowania. - nie odwracając się wskazał Andramelekha - Jesteśmy z północy. Chwilowo kabza… - przerwał na chwilę, gdy zawartość żołądka mu się odbiła - ...o cienkim groszu. - skłamał, zamiast po prostu się licytować - Ale jak jesteśmy komuś wdzięczni, to przysługa za przysługę. Znajdź mu miejsce, a ja ci to jakoś wynagrodzę.
-Może na północy płaci się przysługami, ale tu, w Thur złotem. - odrzekł opryskliwie stajenny spoglądając na miecz i kolczugę Netsaha.
- Chodźmy no stąd, panie północniku - młody Damarczyk roześmiał się i odezwał kpiąco, spoglądając na Netsaha. - Coś się imć Wildo z Yeshpek pozajączkowało gdy zachwalał ten przybytek. Zapomniał dodać że zdzierają dziesięciokrotną cenę, jak nie więcej. Trzeba mu będzie rzec by zachwalał inną stajnię.
- Istotnież. - spochmurniał Netsah, po pijacku, ale zdawał się nie być skory do dalszych pertraktacji, albowiem wyciągnął z sakiewki złotą monetę - Maszli z górą, bo nie będę tu jedną noc, ale jak coś zginie, to ciebie szukał będę. Jak czegoś potrzeba szukać mnie w Czerwonym. Wołają mnie Kilren. - i zaczął wracać do Czerwonego, czekając na Adramelekha, nie rozstawszy z lancą. Młodzik jednak zwlekał jeszcze przez chwilę, z uśmiechem odsłaniającym zęby przyglądając się stajennemu i drapiąc po policzku pazurem.
- Panie Kilren, jeśli ten tu o waszą własność nie zadba, będę mógł go zjeść? - rzucił z podstępną uciechą za Netsahem nim ruszył w ślad za nim.
Gdy chłopaka usłyszał imię Wildo rzucił. - Wielcy Panowie, trzeba było od od razu mówić, że jesteście z Czerwonego. To się inaczej dogadamy, miejsce się znajdzie za pięć srebrnych.
Netsah się odwrócił.
- Masz już z górką, szubrawcze. - uśmiechnął się krzywo, niepocieszony - Na zapas, bo na jednej nocy nie stanie, a jak tak to moja strata. Ale przyjrzyj się mu - wskazał kciukiem stojącego obok Adramelekha - Bo jak coś zaginie, to będą cię wydłubywali spomiędzy jego zębów.
Co prawda łysy młodzik uzębienie dziedziczył po - w większości - ludzkich przodkach, ale w niczym nie przeszkodziło mu to w obdarowaniu stajennego jeszcze szerszym uśmiechem. I głodnym, jeśli można to tak określić. Po czym wyciągnął nogi żeby zrównać się z towarzyszem.

Najemnik przez chwilę milczał niepocieszony - Koń to dobra rzecz jak mieć żołd. Dałbym go dziwkom do pilnowania, ale go nie nakarmią i nie oporządzą. Każdą miarą, mam plan do dnia jutrzejszego, ale winszuję, że i tyś coś wykoncypował.
- W moich stronach mniej on przydatny, jak to w górach - Adramelekh odpowiedział w zamyśleniu, jakby wbrew sobie. Otrząsnął się z zadumy.
- A tak, przede wszystkim ten dżentelmen którego szukamy nie jeno Kocurka nawiedził, jestem przekonany. Może kobietek nie lubi, może mu nie staje albo jedynie w chłopiętach gustuje, ale pewnie od czasu do czasu potrzebuje zamoczyć dzioba wraz z kompanami. No to gdzie indziej próbujmy dowiedzieć się kto zacz i gdzie go szukać. A sądząc po tutejszych cenach im szybciej się uwiniemy ze zleceniem, tym lepiej dla nas, bo inaczej z torbami nas miejscowi puszczą.
- To prawda, ale pamiętaj, że co na tym zyskamy to nasze. Rapier powinien pięknie pokryć wszystkie moje koszta… a jestem pewien, że i ty znajdziesz coś dla siebie… po taniości. - zauważył, co do możliwych zdobyczy.
- Ja myślę, że niestety nie wiemy, dlaczego chlastnął, tę, no… Annę. Dianę. - poprawił się i pogubił w imionach, na chwilę przetarł twarz dłonią zmęczonym gestem - Dobył rapiera i był z nią samoż. Gdyby chciał, to by ją zabił. Dziwki nam czegoś nie chcą powiedzieć, ale wszystko mi jedno.
- Nie dzielmy skóry na centaurze, któren jeszcze dycha w puszczy. Bo nam z zadków uczyni tą, jak jej tam... - zauważył sentencjonalnie Damarczyk i przerwał gdy zerknął na towarzysza. - Oj, panie Netsah, panu do łoża dziś trzeba, a nie główkować. Znaczy spać, bo co do łoża to mam zamiar odwiedzić ową Dianę.
Przerwał na moment i zamyślił się, by wreszcie skrzywić się i splunąć.
- Powariowali wszyscy do imentu z tym kaleczeniem i mszczeniem się. Zamiast dziewczynie kleryka Lathandera sprowadzić by jej buźkę w mig uzdrowić, to się dziewki uniosły honorem i miast tego mścicieli najmują. A nad dziewczęciem wszyscy lamentują, jakby ta jej blizna była gorsza od dziobów po ospie i diabli wiedzą czego jeszcze, które co druga w każdym siole czy grodzie ma na gębie. No ale dzięki temu pieniądz krąży, krąży, kółka zatacza i może i my wskoczymy na ten wózek, co to się toczy na tych kółkach… - wrodzone gadulstwo wzięło górę, a może Adramelekh musiał po prostu otworzyć gębę po tych kilku upiornych tygodniach ciągłego ukrywania się i ucieczki. Jego towarzysz jak gdyby przysłuchiwał się, ale ktoś uważny widząc jego twarz dostrzegłby, że od słów olbrzymiego wojownika jest myślami daleko. Damarczyk był za to całkowicie ukontentowany tak zgodnym i milkliwym rozmówcą.

***

Dwójka młodzieńców znalazła się w odległości paru metrów od Czerwonego Kocura, gdy stojąca przy sąsiednim budynku starucha, ubrana w długi ciemny płaszcz i duży naszyjnik z nieobrobionych kawałków koralowca o zielonej barwie próbowała złapać jeźdźca za ramie krzycząc. - Ta dziwka w Czerwonym sprowadzi na was gniew samej Królowej Głębin. Wielu marynarzy i podróżników z jej powodu zginęło zabitych przez wysoką falę lub atak sahuaginów zesłanych przez Umberlee. - tych słowach postać zaczęła się oddalać od Netsaha i Adramelekha skręcając w jedną z wąskich uliczek między budynkami.

- A niech to… - westchnął Damarczyk, spoglądając za staruszką. Co prawda nie miał na to specjalnie ochoty, ale jednak zawrócił i wyciągnął nogi w ślad za nią. - Dobra niewiasto, można na słówko?
Był już zmęczony i jedyne na co miał ochotę to lec w łożu - z dziewką lub bez - ale z drugiej strony wiedza o tym co w trawie piszczy mogła być bezcenna i kluczowa dla przeżycia.
- Dziękujemy za ostrzeżenie, ale zechciej uchylić rąbka tajemnicy i zdradź skąd twoje słowa o tejże dziewczynie - Dianie, bo ją zapewne masz na myśli? - zagadnął uprzejmie.
Starucha słysząc pytanie młodzieńca machnęła ręką mówiąc. - Nie, mówiłam o tej dziwce Annie. Jej familia oddała ją na służbę Królowej Głębin. Jako jedyna z czwórki nowicjuszek, przeżyła obrzęd topienia, a ta niesłychana łaska ze strony Umbreele została odrzucona. Porzuciła służbę naszej królowej narażając się na jej gniew, który nasza Pani w swojej przewrotności kieruje na jej kochanków. A niech ją odmęty Arnadenu pochłoną. - starucha złapała się za jeden z korali na wisiorze i zakończyła spoglądając w oczy Adramelekha - Bacz na nią, młody Paniczu, niech Cię nie zwiedzie jej syreni śpiew.
Biorąc pod uwagę co się mówiło o Suczej Królowej młodzik wcale nie był zdziwiony że dziewczyna nie była entuzjastycznie nastawiona do wejścia w szeregi Jej kapłanek, ale przezornie ugryzł się w język.
- Przykra sprawa, ale na szczęście jedynie interes mam zamiar z nią ubić - zauważył i skinął uprzejmie głową - Dziękuję raz jeszcze, droga pani.
- Proszę, proszę. Co za dżentelmen, prawdziwy arystokrata. - uśmiechnął się zgryźliwie Netsah, nie słysząc rozmowy, ale ewidentnie widząc jej przebieg, gdy Adramelekh już wrócił. - Lokalna obłęda opowiedziała jeszcze jakieś ciekawe zabobony?
Chłopak uśmiechnął się półgębkiem i pokręcił głową.
- Niczego co podciągnąłbym pod “zabobony”, ale ciekawego - jak najbardziej. A co do samej niewiasty, to uważasz że więcej by mi dało odmienne zachowanie? - zapytał z zainteresowaniem, ciekaw odpowiedzi towarzysza.
Netsah zastanowił się chwilę.
- Chodźmy. - powiedział po prostu, znowu nagle uśmiechnięty. Młodzik z rozbawieniem uniósł brwi na taki entuzjazm i podążył za nim.

Wildo skinął głową i krzyknął. - Jedną butelkę Calimshaneckiego, czerwonego. - Z kuchni wyszła drobna blondynka z flaszką trunku. Gdy położyła ją na ladzie karczmarz powiedział. - Oto i Diana. - Kobieta spojrzała się na dwójkę mężczyzn, w jej zachowaniu można było wyczuć nutę niepokoju, gdy dostrzegła po raz kolejny szpony u jednego z najemników.
Adramelekh z namysłem popatrzył na Netsaha gdy ten odpowiedział, skinął głową, niechętnie zgadzając się z komentarzem towarzysza. Zaraz jednak kobieta zajęła jego uwagę.
- Panno Diano, kiedy będzie pani wolna? - zagadnął łagodnie, świadom co budzi jej niepokój. Nachylił się ku niej z uśmiechem - Pogadać chciałem na osobności, jeśli wola.
- Nie lękaj się, nie zrobi ci krzywdy. Ale powinnaś policzyć go więcej aniżeli innych. - znowu szepliwie odezwał się Netsah, tym razem do kobiety. Nie patrzył jednak na nią, tylko chwilę mierzył się wzrokiem z przyniesionym przez nią alkoholem, opierając się ciężko o ladę, z szeroko rozłożonymi rękoma, zanim wzruszył ramionami mamrocząc bardzo cicho coś do siebie i po prostu sięgając po flaszkę. Już miał ją przy ustach, gdy spojrzał ku Adramelekhowi, unosząc ją nieco w niemym pytaniu. Chłopak sięgnął długim ramieniem, wyciągnął mu butelkę z dłoni, odkorkował, nalał do naczynia i przesunął je ku niemu.
- Więc jeszcze jeden pucharek - rzucił i znowu spojrzał na Dianę.
Wildo stuknął w beczkę, gdzie znajdowała się mocna gorzałka mówiąc z uśmiechem. - Może jeszcze tego chcecie Panie.- Blondynka nieśmiało odpowiedziała na pytanie Damarczyka . -Robię teraz porządki w kuchni. Możemy tam porozmawiać. - Wildo skrzywił się, mówiąc. - Rose zabawia klienta, Bryto szuka czegoś na dole, pamiętaj, że trzeba też czasem coś wydać. - Diana kiwnęła głową na słowa karczmarza i skierowała się do drzwi znajdujących się naprzeciwko schodów prowadzących do piwnicy. -
Netsah znowu się wyszczerzył. Wzrok miał zamglony od alkoholu i ewidentnie patrzenia na przeszłość, a nie twarz Wildo.
- Wyrafinowany jak szlachciura. - popił z podsuniętego pucharu - Dobrzeż, przynajmniej nie kradnie. - zauważył, mówiąc może do szynkarza, może do Adramelekha, może do dziewczyny - Byłoby bardzo szkoda. Nienawidzę złodziei. - przetarł twarz.
- Dzięki za stajnię, gospodarzu. Na mnie już pora. - dopiwszy co swoje dosłownie dwoma haustami przed chwilą, jeździec zgarnął hełm i odwrócił się, ruszając ku schodom i na piętro karczmy. Pożegnał jeszcze Adramelekha uniesieniem dłoni, nie odwracając się doń, zapewne w lakoniczny sposób życząc mu miłego czasu.
Dwójka bywalców, widząc jak Netseh szybko wypił alkohol krzyknęła. - Ej, nie wypij na całej gorzałki, tutaj. - Karczmarz uśmiechnął się na te słowa i kiwnął głową do idącego na piętro jeźdźca .
Damarczyk beznamiętnie, z namysłem, popatrzył w ślad za Kilrenem. Potem zgarnął butelkę wina, pucharki oraz swoje bambetle i powoli ruszył za dziewczyną.

- Pomóc przy porządkach? - zagadnął, stając w kuchni i spoglądając na Dianę. Nie była to czynność której oddawałby się w swoich rodzinnych stronach, ale gdy się zastanowił uznał że ostatnie wydarzenia za bardzo odarły jego życie z normalności i równowagi i nawet tak przyziemne zajęcie było… nie, nie tyle atrakcyjne, co pożądane dla spokoju ducha. Poza tym był tu ktoś do kogo mógł otworzyć gębę. Odłożył swoje rzeczy w kąt i rozejrzał się.
- Od dawna tutaj pracujesz?
Na ścianach w pomieszczeniu pełno było półek, na których znajdowały się kufle, sztućce i tacki. W centralnej części znajdowało się palenisko, na którym kręcił się świniak, a właściwie to jego połowa, ponieważ duża część mięsa została wycięta. W kuchni znajdowały się także trzy duże bale z wodą, stolik i trzy nieduże drewniane taborety.
Diana usiadła przy jednym z nich, który znajdował się obok pojemnika, złapała za kawałek szarego materiału. Wyciągnęła cynowy kufel z wody i zaczęła go wycierać. - Tu, od około roku. W Thur jestem od kilkunastu lat. -
Adramelekh złożył plecak i broń pod ścianą, sięgnął po solidniejszy ze stołków i ostrożnie usadził ciężkie dupsko. Napełnił kubki i wyciągnął jeden ku dziewczynie.
- Która z was wpadła na pomysł by szukać najmitów i odpłaty za to? - zapytał wskazując bliznę, ale mimo lekkiego tonu bacznie obserwował dziewkę żółtymi ślepiami. Łyknął wina nie odrywając od niej spojrzenia.
- Anna. Każda z nas ją w tym poparła. A,ty nie chciałbyś zemścić się wyrządzone krzywdy? - powiedziała Anna kładąc czysty kufel na górnej półce.
- Chęć zemsty to bardzo naturalne i ludzkie uczucie - zgodził się uprzejmie młodzik, wpatrując się w ścianę niewidzącym spojrzeniem. Cofnął rękę wyciągniętą ku dziewczynie, wychylił do dna jeden i drugi kubek, milczał przez chwilę.
- Miłego wieczoru - rzucił i podniósł się ciężko, nagle pozbawiony ochoty na rozmowę i damskie towarzystwo. Może sprawiło to wspomnienie pięknej głowy Lileath toczącej się po podłodze i ciała osuwającego się na podłogę; nawet jej zewłok zachował po śmierci cień wdzięku jaki posiadała za życia. Metodycznie zebrał plecak, broń i wino po czym poczłapał w poszukiwaniu imć Netsaha i noclegu.

- Koniec języka za przewodnika, zwłaszcza z ust wyrwany… - nucił niemelodyjnie, szukając kogoś kto udzieliłby mu wskazówek co do lokalizacji pokoju. Prędzej czy później znalazł i gdy dotarł do klitki złożył bambetle, podparł krzesłem drzwi, rozdział się i padł na łoże, nie zaprzątając sobie głowy ablucjami. Będzie na nie czas później.

Adramelekh przywitał poranek modłami i medytacją nad miseczką z płonącymi węglami. W tym jednym w całej rozciągłości zgadzał się z wyznawcami Pana Poranka, choć dla całej reszty ich przekonań miał zupełnie inny stosunek. Po szybkim śniadaniu i obmyciu był gotów do wyjścia.

Netsah przechadzał się już na zewnątrz, pozostawiwszy cały zbędny dobytek w pokoju, opierając dłoń leniwie na głowni przytroczonego miecza przyglądał się słońcu i porannemu codziennemu życiu Thur, ze źdźbłem czegoś wystającym z ust. Gdy olbrzym, zajęty nieco bardziej śniadaniem, i zapewne bardziej dbałą higieną, wyszedł, o wiele mniejszy najemnik wypluł paskudztwo.
- Jak się nazywasz? - zapytał, w tej samej pozie, mrużąc oczy i wpatrując się prosto we wcześnie wysokie słońce.
Pytanie z miejsca wprawiło Damarczyka w świetny humor. Nie mógł, po prostu nie mógł się powstrzymać by sobie nie zakpić z towarzysza.
- A co wy, panie Netsah, o rękę zamiarować pragniecie że o imię się dopytujecie? - zaśmiał się dudniąco. - Lico przemyłem i od razu wam do serca przypadłem? - wyciągnął dłoń do mężczyzny. - Jestem Adramelekh z Damary. A na te trawki rwane w mieście uważaj, bo nie wiadomo ile Burków je podsikiwało - wskazał wyplute źdźbło z szerokim uśmiechem.
- Jak przyjdzie ci kiedy krwawić, pamiętaj, że szczyny ubijają gangrenę w ranie. - uśmiechnął się krzywo Netsah - Jam jest Kilren, a ty… ty się dla nich możesz zwać Baragher. Z Vaasy jak by kto pytał.
Przez chwilę wyczekiwał, jak olbrzym znajduje się z tym świeżym imieniem.
- Idziemy?

***

Dwójka najemników zeszła na parter i wymieniła parę zdań z karczmarzem i Dianą, którzy znajdowali się przy szynku. Wildo poradził im jak mają iść, aby dostać się obozów najemników. Kobieta podała dwa kubki cierpkiego soku porzeczkowego.

Diana

***

Adramelekh i Netsah wyszli z Czerwonego Kocura. Był poranek. Niebo było pochmurne, a całe Thur otulane zostało mglistym płaszczem. Mężczyźni skierowali się do bramy głównej, a później na zachód, idąc przez szarawe miasto. Za murami port opustoszał, niewiele osób pojawiło się na trakcie wyłaniając się z mgły. Dwójka dotarła do wąskiej uliczki, gdzie jak mówił Wildo znajdował się kiedyś spichlerz ze zborzem. Podobno jakiś rok temu cały magazyn zapełniono zgrzybiałą pszenicą, która do teraz zalega w tym budynku.
Zbrojni zatrzymali się na trakcie, gdy gdzieś z odległości kilkunastu metrów zaczęły do nich dociekać dziesiątki przerywanych pisków i charakterystyczne drapanie pazurami...