| Ze wszystkich przyniesionych pakunków, ten Snusmumrikena był najmniejszy. Prychając i mamrocząc coś pod nosem, keerth udał się do niego. Przez chwilę przerzucał zapakowane rzeczy, niektóre z nich chowając w połach szaty. Trudno było powiedzieć, do czego może mu się w najbliższej przyszłości przydać inkaust i pergamin, Mumriken chciał je jednak po prostu mieć przy sobie. Chętnie nakrzyczał by jeszcze na chłopaka, który przytachał tu ten worek – tak po prostu, dla zasady – niestety tamten już zniknął...
Uroczystości pożegnalne, tak samo jak i mowy pożegnalne wygłaszane przez kolejnych nadętych, rządowych półgłówków Mumriken zniósł z właściwym sobie, stoickim spokojem – wiercąc się bez przerwy i z upodobaniem mlaskając.
- Kwa-kwa – mruknął ze swojego, okropnie niewygodnego miejsca.
Cierpliwie, patrząc się dokładnie przed siebie, przeszedł przez szpaler utworzony z wiwatujących tłumów. Obejrzał się tylko raz, gdy już przekroczyli bramę.
Głupie, perfidne, otumanione tłumowisko. Wreszcie nie będę musiał was codziennie znosić..
Przyspieszył odrobinę, drepcząc za resztą grupy. Najwyraźniej, nikt nie zamierzał się do niego odezwać. A i bardzo dobrze, bo i on nie miał zamiaru wdawać się z nimi w konwersację, jakakolwiek by ona miała być.
Po chwili aktorka przepłoszyła tego gwardzistę, a sama została z tyłu, razem ze swoją współplemiennicą.
- Och nie, wcale nie są za duże – mruczał Snusmumriken, mijając je – są wręcz idealnie, choć mogłoby być jeszcze większe. Im większe, tym dłużej zajmie tym smokom i ghulom z powierzchni spałaszowanie ich. A kiedy one będą pałaszować, my zdążymy się oddalić na bezpieczną odległość. Taak, są na tyle duże, że bez problemu uratują życie nawet piątce zagubionych podróżników, tak, tak...
Mumriken zamlaskał sam do siebie z ukontentowaniem.
__________________
Ich bin ein Teil von jener Kraft
Die stets das Böse will
Und stets das Gute schafft... |