Bywały w życiu takie chwile, kiedy było się bezbłędnym, a ciało samo doskonale wiedziało co robić. Każdy ruch obliczony był co do milimetra, każdy oddech odpowiednio głęboki, a wypuszczona strzała mknęła dokładnie w to miejsce, w które powinna. Zdarzało się to rzadko, czasem było w tym więcej szczęścia niż umiejętności, ale nie ulegało wątpliwości, że osiągało się cel bez nadmiernego wysiłku.
Girlaen mogła uznać to za strzał swojego życia. Jak do tej pory.
Wypuszczony przez nią pocisk wbił się głęboko w bok szyi gobliniego króla, przebijając ją na wylot. Nawet nie zorientował się co go trafiło, a towarzysze półelfki jeszcze dyskutowali co zrobić, kiedy już zatoczył się na jeden z rogów platformy. Pod dźwigającym ją z tej strony tragarzem załamały się drżące nogi, podest przekrzywił się, a rzężący goblin zwalił się na ziemię.
Wtedy obie strony zaczęły krzyczeć. Yetar błyskawicznie sięgnął po miecz i ruszył w stronę przeciwników, Luna zakrzyknęła radośnie, Elvin wykrzyczał bojowy okrzyk, a potwory po prostu zaczęły się drzeć. Większość z nich niemal natychmiast rzuciła się na powalonego króla. Zakotłowało się tam tak porządnie, że druga wypuszczona przez tropicielkę strzała minęła celu. Obaj mężczyźni z ich bohaterskiej grupy zdążyli przebyć połowę drogi dzielącej ich do potworów, docierając do pierwszych skał, kiedy okazało się, że gobliny wcale nie lamentują nad powalonym siwobrodym.
Każdy z nich ze wszystkich sił próbował złapać koronę dla siebie. W końcu jednemu się udało i jak poparzony rzucił się biegiem. Język mu dyndał, broń gdzieś zgubił, ale trzymał błyskotkę w obu łapach i zasuwał ile miał sił w krótkich nogach. Byle dalej. Pozostałe runęły za nim, oprócz dwóch łuczników. Jeden stał jak zamurowany, a drugi strzelił w pogromczynię króla. Girlaen poczuła ból w lewym ramieniu, gdzie pocisk zahaczył o ramię i zostawił na nim krwawiącą, bolesną, ale niegroźną ranę. Wokół Luny zmaterializowały się w tym czasie trzy kruki i pomknęły w stronę goblinów, z których znacząca część najzwyczajniej w świecie zwiewała w dół zbocza, starając się oddalić zarówno od atakujących ich ludzi i nieludzi jak i karawany.