Na widok wybiegających z zarośli wilkołaków, Solo poderwała się z ziemi, naprędce łapiąc za łuk i kołczan ze strzałami. Wycelowała w najbliższego stwora, napięła cięciwę i posłała strzałę w jego stronę. Pocisk wbił się z impetem w pierś potwora, lecz nie powstrzymał jego szarży. Co gorsze, nie wywarł na nim najmniejszego wrażenia; równie dobrze wojowniczka mogłaby rzucić w niego igłą, a efekt byłby ten sam.

Solo gniewnie zaklęła pod nosem, rozglądając się po obozie. Jej wzrok zatrzymał się na ognisku i do głowy przyszedł jej ryzykowny pomysł. Był tylko jeden sposób by przekonać się o jego skuteczności, więc wojowniczka odrzuciła łuk i chwyciła za rozpaloną żagiew, próbując odegnać od siebie potwora. Być może na zwykły oręż był odporny, ale ciała ze stali to on nie miał.