Hredrik patrzył prosto w oczy chłopca, który przybiegł do niego z wiadomością. Zawsze bawiło go przerażenie w oczach rozmawiających z nim imperialnych ciołków. Ani tignu, ani tirru nie mieli. W jego rejonie, gdzie Khrone mówił dobranoc, a sny Tzeentch zsyłał nie było miejsca na strach. Kiedy dzieciak skończył mówić Hredrik uśmiechnął się jedynie - to jest wąsiska oddaliły się nieco od brody i odsłoniły rząd mocnych zębów. Norsmen dojadł obiad, wstał i ruszył. Robota, to robota. Może tym razem dowie się czegoś konkretnego.


W piwniczce czekał już wielki osiłek, który na przywitał Hredrika piwem. Taki gest się cenił, a Baryła zasłużył na lekkie skinienie głowy. Ku swojemu zażenowaniu wróż zahaczył kosturem o strop kiedy wchodził i potknął się lekko. Krucza czaszka wydała pusty dźwięk przy uderzeniu o sufit, a kościane amulety na szyi północnego zaklekotały głucho. Zasiadł ciężko i z ulgą na ławie. Tutejsze korytarze nie były dostosowane do jego rozmiarów. Liczył ponad sześć stóp, czy po tutejszemu metr i dziewięć jeszcze metra części. Durne miary, bo jak to sobie wyobrazić? Uniósł kufel do ust, zapaskudził sobie brodę i wąsy pianą i westchnął. Tak może rozmawiać.

- Chciał żem spytać, gdzie nasz gospodarz, lecz jak jest piwo, to niech mu się nie spieszy.

Zdając sobie sprawę, że nikt nie będzie wiedział na temat pracy więcej niż on, postanowił nie prowadzić czczej konwersacji i rozkoszować się chwilą. Bondi z tej krainy zawsze gdzieś biegli i nie potrafili usiąść i nacieszyć się dobrym trunkiem. Niewielu było tutaj takich, których mógłby nawet nazwać bondimi. Większość nadawałaby się jedynie na thralli. Miękkie pizdy! Szczęśliwie przyjdzie mu pracować z ludźmi, których można prawie nazwać drengrami. Chociaż... To wszystko się jeszcze okaże.