Felix, Marwald oraz Victoria prowadzili swoją rozmowę na uboczu, podczas gdy przy wozie, reszta grupy odpoczywała czekając na powrót Konrada z Olafem.
Waightstill ciągle zdenerwowany tym co wydarzyło się jeszcze kilka chwil temu w kryjówce, dość dosadnie wyraził swoje zdanie na temat nowych zdolności Konrada. Na szczęście jego zapały ostudził Felix. Swoje trzy grosze wtrąciła również Victoria, chociaż akurat jej wypowiedzi bartnik miał ostatnimi czasy powyżej uszu:
- Też tak myślę Waightstillu, ale jestem tego samego zdania co Felix. Chyba nie ma sensu się powtarzać. A jeśli tak bardzo Cię to trapi to może spróbuj porozmawiać z nim na osobności, hm? Tylko wiesz, tak po przyjacielsku, otwarcie i delikatnie. Po pewnym czasie oczom ochotników ukazał się wcześniej opisywany widok. Duża biała masa poruszała sie w ich kierunku, a zaraz obok niej szedł Konrad. Z czasem gdy podeszli bliżej wszyscy mogli dostrzec nawet takie szczegóły jak rysy twarzy. Olaf zatrzymał się dobre kilkadziesiąt stóp od pierwszego z ochotników. W ręce nie miał nic co mogłoby posłużyć za broń. Tak w ogóle to nie miał nic, żadnego narzędzia, pakunku, czegokolwiek.
- Na samym początku chciałbym Was wszystkich przeprosić. Konrad opowiedział mi co się stało i jest mi z tego powodu bardzo przykro. Tamtego feralnego dnia nikt nie chciał zrobić Wam krzywdy, Ginter powiedział nam że jak nas zobaczą to pewnie ochłoną i zmądrzeją. Nikt nie chciał palić Was żywcem, a już napewno nie ja.
Olaf spuścił głowę i czekał na reakcje ochotników. Wcześniej gdy rozmawiał z Konradem reagował dużo żywiej, lecz teraz gdy znam całą historię, również z drugiej strony, zrobiło mu się bardzo przykro, było to widać po jego zachowaniu.