Pieter odważnie wszedł do kryjówki skavenów. Oprócz smrodu piżma z którym już się zdążył zapoznać poczuł smród rozkładu i odchodów. Pomieszczenie było zagracone różnymi rzeczami jak na przykład pęknięte koryta, połamane meble, dziurawe wiadra. Wolne miejsca na ziemi zalegały kości i tym podobne odpadki, zapewne pozostałości posiłków szczuroludzi.
Przez chwilę walczył z chęcią odwrócenia się na pięcie i powrotu do towarzyszy, jednak nasilające się dziwne odgłosy na powrót obudziły w nim ciekawość. Klucząc między szpargałami znalazł się w rogu pomieszczenia. Natrafił tam na okrytą szmatami, trzęsącą się istotę. W pierwszej chwili nie był pewien czy to istota. Cuchnęło jak wszystko tutaj a wydawane dźwięki bardziej pasowały do zdychającej świni. Sporo tez było pisków do złudzenia przypominających te wydawane przez skaveny.
Cyrulik używając swej pałki jak sondy trącił to coś. Istota w pierwszej chwili znieruchomiała, gdy Pieter trącił ponownie oblepione brudem szmaty rozchyliły się i w świetle latarni zobaczył przerażone oczy. Stwór przypatrywał mu się dłuższą chwile z wielką intensywnością po czym jakby zadziwiony puścił okrywające go łachmany, które zsunęły się odsłaniając całą nagą postać.
Pieter zobaczył szkielet obciągnięty skórą. Mimo swego medycznego doświadczenia nie był do końca pewien co widzi. Człowiek to, mutant czy może jeszcze coś innego. Czy człowiek może tak śmierdzieć i wyglądać?
Wtedy istota rozwarła bezzębne usta i wydała dziwnie znajomy dźwięk.
-Si...si...gmar, Sigmar!