Niklaus podwijąjąc rękawy chciał jak najbardziej pomóc i naprawdę długo pchał wóż. Na tyle długo na ile jego wątłe ciało pozwalało. Gdy wywrócił się parokrotnie i ciężko było mu iśc o własnych siłach wdrapał się na wóz. Ku swojemu zadowoleniu nikt nie zauważył że przybyło dodatkowe 20 kg.

Tak udało im się dotrzec do miasteczka. Niklasu przez sam fakt, że nie musiał powłóczyć nogami odetchnał i odpoczął. Nie był jeszcze w pełni sił ale gdy zobaczył znajome mury i twarze nowa iskierka radości zapaliła się w nim. Zszedł pospiesznie z wozu i po przywitaniu z ojczulkiem zaczał głosno opowiadać co im się przytrafiło:

- Luudzie! Nie uwierzycie! Przybandziliśmy do tej wioski i tam walczyliśmy z jakimiś obskurnymi i obdartymi ze skór wielu szczurami, ktore chodziły na dwoch łapach, były wielkości człowieka – tutaj stojąc na palcach swoją małą raczkę wyciągniętą do góry wskazywał jak wysocy byli szczuroludzie – nosiły ubrania i wiedziały jak się używa broni! Cholewka walczyły tak brutalnie i przebielge, że mieliśmy nie lada orzech do przełknięcia. Było ich prawie tuzin- dalej perorował niziołek, chcacy wszystkim opowiedzieć co widzieli i co przeżyli.

Gdy jednak zobaczył strach w oczach swojej widowni szybko się zreflektował:

- Lecz nie bójcie się dobrzy ludzie! Ci o to bohaterowie – wskazał na swoich towarzyszy – przybandzili prawie cały tuzin tych maszkar ratując mnie oraz tego wynędzniałego człowieka, który był ich więźniem. Tak dodając ja bym mu zbytnio nie ufał, bo w końcu kto potrafi przeżyć u takich potworów? Inny potwór? – Niklaus jak zwykle miał za długi język

Gdy powiedział co to chciał dumny z siebie nucąc jakaś piosenkę podreptał za ojczulkiem i resztą.

Podczas rozmowy zdziwił się bardzo dokładną wiedzą lesnika.

- O Panie! Skąd Ty takie rzeczy wiesz? Widać że o byty jesteś, pewnie niejeden chleb z pieca jadłes.....