| Sigrid zgadzała się z tymi, dla których wyrżnięcie tych stworów było w obecnej chwili najważniejsze. Jej miecze były spragnione ich krwi i zemsty za rany, które przez nich otrzymała. Tchórze mieli tylko jedno miejsce, a było ono pod butami tych, którzy mogli się poszczycić męstwem i odwagą. Płomień miała ochotę splunąć na truchło, skoro jednak zostało ono zagarnięte przez krasnoluda, uznała że nadrobi to później, kiedy trupy kamratów owego stworzenia stworzą u jej stóp śmierdzący dywan, ozdobiony ich krwią. Wynik inny niż zwycięstwo, nie wchodził w grę, bowiem Sigrid zwyczajnie nie zamierzała takowego brać pod uwagę. Nawet gdyby miała przepłacić to życiem, umrze walcząc, z bronią w dłoni, tak jak należało. Śmierć jednak nie mogła jej być pisana już teraz. Nie, dopóki nie wykona powierzonego jej zadania.
Z owymi myślami ustawiła się po lewej stronie drzwi, czekając na moment, w którym Galvin przekroczy ich próg i Płomień będzie mogła wreszcie zaznać przyjemności płynącej z walki. Bogowie świadkami, że jej ochota ku temu była nawet większa niż smród, który wgryzał się w nos i wykrzywiał twarz w grymasie obrzydzenia. Coś tak błahego nie mogło jednak powstrzymać Norsmenki. Nie, gdy w duszy przysięgła zemstę, a serce biło w rytm wojennych bębnów. Niemal mogła usłyszeć śpiew Gosta, którym wprawiał wojów w bitewny szał i zapewniał przychylność bogów. Patrzyli na nią, tak jak patrzył Rangwald. Zarówno im, jak i jemu była winna to zwycięstwo. To i kolejne i następne, aż do chwili, w której klejnot powróci do jej ludzi, a ona zajmie należne jej miejsce, jako ich wódz.
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.” |