Sayane

Podniecona niziołka dreptała za towarzyszami, potykając się i ślizgając. Prawdziwe podziemia, lochy zamku, posępne komnaty ostatniego spoczynku! Kolejne potknięcie - i jej uwagę zwróciły goblinie miecze.
- Widzicie! Mówiłam, że tu będą gobliny! - ucieszyła się głośno, nie zwracając uwagi na drobny fakt, że oręż jest raczej wiekowy. Zresztą zieloni i tak nie dbali o miecze, więc kto wie?

Na małej wyroczni nie zrobiły wrażenia posępne szkielety więźniów, którzy padli z głodu lub od strzał. Na widok rycerskich szczątków westchnęła tylko: Może coś przy sobie jeszcze ma... i zaczęła rozglądać się za kluczami do cel, również i w celach. A nuż rycerz miał je przy sobie? Wtedy ręka maga wystarczy. Wytrzeszczyła brązowe oczka i w śmieciach... szczątkach znaczy dojrzała coś, co mogło być dużym kluczem. Chwila skupienia i...
- TADAM! - wrzasnęła wywijając całym pękiem zardzewiałych kluczy. Luna nie dbała o zachowanie ciszy, w przeciwieństwie do Yetara. Nie czekając na oklaski poczęła kolejno otwierać cele, tę z rycerzem zostawiając sobie na deser. Więźniowie nic przy sobie nie mieli, co było do przewidzenia, natomiast na kościstym palcu zbrojnego znalazła srebrny sygnet ze znakiem przypominającym rogaty łeb jakiegoś zwierzęcia. Reszta przedmiotów była przerdzewiała lub przegniła.
- Mój pierwszy skarb! - zachwyciła się Luna i podsunęła Elvinowi pierścień pod nos. Albo przynajmniej tak wysoko jak dosięgła. - Wiesz czyje to?

Sekundę później jej uwaga została przekierowana na znalezisko chłopaka.
- Mogę spróbować pociągnąć czarami jakby co. Albo tak założyć pętlę na dźwignię, rzucać to trochę daleko - zaproponowała.