Po słowach dowódcy zapadła niezręczna cisza, a on sam oddalił się do swoich zadań. W pozostającej jeszcze chwilę na placu apelowym grupie wyróżniał się - choć nie wzrostem - niemal łysy karzeł o małych oczkach i nosie o kształcie marnej, młodej kalarepy. Możnaby śmiało szydzić jeszcze z jego krótkiej - jak na krasnoluda - brody lecz swoją postawą i marsową miną mężczyzna wykluczał bezkarność takiego działania. Trzeba było przyznać, na pierwszy rzut oka brzydki, ale twardy facet. A prawda miała być jeszcze gorsza...

- No, to można powiedzieć, zaczęliśmy. Jestem Olaf. Nie chciałbym się nikomu narzucać. - W ramach pauzy oparł splecione dłonie na klatce piersiowej, przysłaniając czarny haftowany kilof na szarej tunice - Chętnie poznałbym, jak myślę każdy z tu obecnych, pozostałych członków kompanii. Zapraszam Was do kantyny, na kurę i piwo. Czasy cieżkie, prawda, ale źle odżywiony żołnierz nie będzie wiele wart w polu. Tak samo i nieznajomy w trakcie zadania wymagającego współpracy.

Krasnoluda otaczała aura spokoju. Zachęcał do uczynienia zadość zaproszeniu pełnym i szczerym uśmiechem. Także ton jego głosu był łagodny i obiecujący dobre towarzystwo. Tymczasem w jego głowie mały chochlik bez ustanku uderzał młotkiem w skałę, mając nikłe szanse na jego rozkruszenie. Stworzonko sapało i charkało przy pracy, zakute w kajdany, a jego zdeterminowany wzrok zdawał się nie dostrzegać nic poza zlepkiem minerałów.

Olaf zamierzał dokładnie wysłuchać napotkanych ludzi. W swojej dotychczasowej posłudze nauczył się dociekać prawdziwej natury napotkanej osoby, więc z dystansem podchodził do pierwszego wrażenia. Złowił spojrzenia skierowane na jego własny korpus.
- Tak, jestem kapłanem. Mój Pan, Grungni z Gór Końca Świata jest patronem wszystkich krasnoludów. Szczególnie przychylnie patrzy na górników i metalurgów. Jeśli te receptury faktycznie zostały spisane w języku moich przodków to pomogę je rozpoznać i odczytać, na miarę moich możliwości.