Nie było dobrze... Poświeć brał udział w wielu akcjach kiedy nie przejmował się detalami tylko strzelał ale tym razem ciężko było aby przez umysł nie przeszła myśl, że to co dzieje się w Tricorn to coś więcej niż tylko kolejne małe gówno w wiatraku wszechświata to jebana wielka bomba która wybuchnie za zaledwie chwilę... to była sprawa którą trzeba było sobie sensownie przegadać i znaleźć jakieś uzasadnienie, pewne gówna to za dużo nawet jak na nadnaturalny optymizm szturmowca.
Pierwsze chwile walki dla Kelvara to było odtwórcze zachowanie automatu, tam gdzie ludzka psychika by zawiodła zadziałały wtłoczone siła protokoły i zachowania. To chyba jednak było za mało... ich atak pomimo pełnego profesjonalizmu ugrzązł jakby wpadł w kloaczną dziurę a nie nóż w masło.
– Przód! Przód!
Krzyknął machając ręką w stronę z której dochodził ostrzał snajperski. Miał nadzieję, że usłyszał go któryś z pobliskich sojuszników. Nie zastanawiając się nadmiernie nad dokładnym celem zaczął kosić pozycję wrogów krótkimi seriami aby zapewnić minimum ognia zaporowego sojusznikom. Skupił się jednak głównie na obserwowaniu pozycji wrogiego snajpera. On jest. On tam czeka. Pozornie losowy ostrzał i ruch do przodu z ich strony znowu da mu szansę na ostrzał to jest moment na który czeka Poświeć... trzeba przyświecić temu zafajdanemu chujowi czaszkę.