| "Oczyścić ich... ogniem... ogniem i mieczem!"
Matuzalem wyskoczył z zasłony dymnej i pognał przed siebie. Z powodu uzwojeń nie mógł patrzyć przez ściany, musiał więc zająć odpowiednią pozycję. Musiał też być dostatecznie blisko... Mechanizm... on działał... i mroczny omen zaczął okrywać całe to miejsce swoim całunem, a zapewne też całe Tricorn. Jakie będą tego dalsze konsekwencje? Skoro Astropata widział mrok napierający zewsząd, co się może stać z tym miejscem... z całą planetą?
Nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Zawiesił karabin na pasku i rozrzucił ręce na boki. Valeria była zwarta w śmiertelnym pojedynku ze Szturmowcem Isstavian. Był tuż obok. Doskonale. Powinien być w stanie... zapanować nad... Osnową.
Wykonał gest i przyciągnął do siebie moc zza woalu. Niepokój i lęk próbowały się dostać do jego duszy, ale on był Astropatą. On WIDZIAŁ Imperatora! On do niego przemawiał! Nie bał się mroku, gdyż zawsze czuł na sobie Blask Astronomicanu.
Zebrał moc i wyrzucił ręce przed siebie. Upiorna postać Astropaty wystrzeliła z dłoni w kierunku szturmowca strumień błękitnego ognia. Płomienie ogarnęły walczących, lecz o ile Valerię płomienie z zaświatów cudownie omijały to "Strikera" oblepiały niczym napalm. Strumień Świętego Płomienia został przerwany, a Matuzalem wykonał kilka kolejnych gestów. Wróg zaczął wyć z bólu, kiedy stary astropata zaatakował ogniem nie tylko jego ciało... ale także jego duszę. |