Kokesz

Bogrim

Bogrim upewnił się, że jego towarzysz jest cały. Rana nie była poważna, lecz bolesna. Nigdy nie lubił lasów. W młodości zawsze powtarzano mu, że bory leśne skrywają tylko kłopoty. Zdążył się nieco otrząsnąć z furii, jaką wywołał w nim atak wilczej watahy, gdy usłyszał ponownie krzyk. Jednakże krzyk ten wydawał się wyraźniejszy. Dwaj Khazadzi spojrzeli przed siebie. Początkowo nic nie widzieli, aczkolwiek po chwili zobaczyli zarys postaci. Nagle usłyszeli potworne, przeszywające ich ciała krakanie. W żyłach krasnoludów krew zaczęła krążyć szybciej, tak jak wtedy, gdy bronili się przed hienami. Ścisnęli rękojeści swoich broni mocniej, ich wszystkie mięśnie napięły się jak cięciwy kusz.
Postać z leśnej czeluści zbliżała się i stawała się coraz wyraźniejsza. Przygotowani na kolejne starcie przyjaciele ujrzeli twarz biegnącego napastnika. Gdy spojrzeli w oczy temu osobnikowi zrozumieli, że nie był on napastnikiem, lecz ofiarą. W jego źrenicach dostrzegli obłędne przerażenie. Bogrim nagle dał się ponieść instynktowi odziedziczonemu po przodkach i wyskoczył do przodu, a za nim młody Harpin. „Zielonooki” wydal z siebie nie naturalny okrzyk, który rozniósł się po lesie. W mgnieniu oka minął uciekającą postać, ostrze topora błysnęło w promieniach słońca przebijających się przez gęstwinę. Rozpołowione ciało ptaka spadło na ziemię. Drugi kruk uderzył o pień drzewa po ciosie harpinowego młota. Zaskoczone nieprzewidzianym atakiem stado jakby zatrzymało się na chwilę w powietrzu. I nagle rozpierzchło się.

 

__________________
Nic nie zostanie zapomniane,

Nic nie zostanie wybaczone.
Księga Żalu I,1