kanna

- Kogo nam chcą dosłać?! – komendant sesji specjalnej II oddziału policji w NY był nieźle wkurzony, ale wrodzone opanowanie wzięło górę nad emocjami – Kogo, kurwa? Trzeci trup na karku, a my mamy jakąś panienkę z Kanady niańczyć? Co my tutaj nie mamy własnych żółtodziobów?
- Technicznie rzecz biorąc ona jest rozwódką. – starszy posterunkowy Brown cenił sobie precyzję. Ale wiedział też, co naprawdę boli szefa. - Nie chodzi o przejęcie sprawy ani o stażowanie. Ma nam po prostu pomóc.
- W czym? Nie zna miasta, nie zna układów, nawet nie jest zatrudniona w czynnej służbie. Kto to niby jest “cywilny konsultant - specjalista”?

Starszy posterunkowy wyciągnął tekturowy skoroszyt z dokumentami otworzył go. Odpiął od pojedynczej kartki zdjęcie atrakcyjnej szatynki i podał komendantowi.

- Jessica Hoffman, 32 lata, studia medyczne na Cambridge University, potem specjalizacja z psychiatrii. Szkolenia w Anglii i Francji, współpraca z tamtejszą policją. Ostatnio w Kanadzie pracowała w jakimś centrum pomocy ofiarom przemocy domowej, czy czymś takim.

- Dlaczego właśnie ona? Obciąga któremuś z naszych szefów? – komendant ciągle był sceptyczny.
- Jest specjalistką od seryjnych morderstw.
- Nie ma takiej specjalizacji.
Brown westchnął.
- Widzę to tak, szefie – jeśli ona się do czegoś przyda, to i tak my zgarniamy cała śmietankę. Jeśli nie – zawsze można zwalić winę na nią. I dokopać Kanadyjczykom, przy okazji.
Komendant uśmiechnął się. Spodobał mu się ten pomysł.




Pub rozbrzmiewał głośnymi rozmowami, śmiechami, szczękiem kufli i szklanek. Kobieta pchnęła ciężkie, dębowe drzwi, skinęła głową barmanowi, który pozdrowił ja salutując dwoma palcami do asymetrycznie ściętej grzywki. Pewnym krokiem skierowała się do kilku stolików zestawionych w kącie.
- Jest nasza gwiazda! – starzy posterunkowy Brown zamachał do niej dłonią. – W końcu! Chodź Jess, trzymam ci honorowe miejsce.
Kilka szklanek uniosło się w górę. Rozległy się krótkie oklaski.
- Nie przeginajcie – zgromiła zgromadzonych wzrokiem, ale na jej twarzy widać było radość i dumę. Stała się w końcu członkiem zespołu. - Dzięki, Kevin, cześć wszystkim – ściągnęła zamszowy żakiet, wsunęła się za stół, opadając z ulgą na skórzaną kanapę. Dzisiejszy trening aikido przeciągnął się niemiłosiernie, ale nikt nie mógł odpuścić sobie zaszczytu spotkania z samym Masahiro Taniguchi.
- To co, oranżada, jak zwykle? – zapytał Kevin. Wyhaczył wzrokiem kelnerką a ta doniosła piwo o smaku zielonego grapefruita.
- Za sukces! – rzucił jeden policjantów, unosząc kufel. – Byłaś chyba w kablówkach pokazywana częściej niż sam Stary. Może rzucisz Uniwersytet i zaczniesz pracować normalnie w policji?
- Lepiej się prezentuje na wizji niż Stary – dorzucił ktoś inny. – Ma lepsze .. – wykonał charakterystyczny gest dłońmi w okolicach swojej klatki piersiowej.
- Możesz sobie pomarzyć – odcięła się.
Ktoś się zaśmiał, ktoś poklepał ją po plecach. Kelnerka donosiła nowe szklanki, a Jessica przez cały wieczór sączyła swojego grapefruita. Pozostała przy jednym.

Wyszła nieco po 23, nie lubiła zarywania nocy. Do jej mieszkania na ostatnim piętrze nowoczesnego budynku nie było daleko, ale i tak wzięła taksówkę. Nie używała samochodu, dzięki temu zyskiwała dodatkowy czas – mogła pracować w czasie dojazdów. Włączyła swojego htc. Lubiła nowoczesne gadżety, ale nie było do nich niewolniczo przywiązana. Nie w wolnym czasie. Wielu z jej znajomych nie było w stanie zrozumieć, jak żyje bez Fejsbooka. Telefon wyłączyła przed treningiem. Mnóstwo nieodebranych połączeń, sms –y – przejrzała po wierzchu, głównie gratulacje. Kilka prywatnych maili – służbowa skrzynka nie była podpięta do telefonu. Żadnych wiadomości głosowych nie było, ponieważ przezornie nie konfigurowała nigdy skrzynek.
Otworzyła folder z wiadomościami


Samochód zahamował miękko.
- Jesteśmy – powiedział kierowca, a potem dodał: - Widziałem panią w telewizji. To niesamowite, co pani zrobiła
- Dziękuję – Jessica uśmiechnęła się. – Miłego wieczoru.

Sięgnęła po swoją torbę w kimono i weszła do przeszklonego holu.
- Dobry wieczór, pani Hoffman – przywitał ja portier z recepcji, podając kartonowe pudełko. – Przesyłka dla pani.

- Dziękuję – postawiła torbę i otworzyła karton. Powąchała kwiat a potem dostrzegła bilet umieszczony pod bibułką – na eleganckim, tłoczonym papierze wypisano równym, pewnym pismem jedno słowo „Thomas”. Jessica wciągnęła gwałtownie powietrze. Upuściła kwiat na blat recepcji, jakby nagle kolec róży ją ukuł.
- Wszystko w porządku?
- Proszę to wyrzucić, dziękuję – zabrała torbę i skierowała się do windy, który wwiozła ją na 38 piętro.
Weszła do mieszkania, rzuciła torbę w kat. Nagromadzone dzień emocje pulsowały, domagały się ujścia.
- Pieprzony skurwiel! – walnęła dłonią w kuchenny blat. - Pieprzny skurwiel!

Odetchnęła głęboko raz i drugi, zrzuciła ubranie i weszła pod prysznic. Po chwili wsunęła się w chłodną pościel. Za oknem jej sypialni pulsowały światła miasta.
Zasnęła natychmiast

 

__________________
A poza tym sądzę, że Reputację należy przywrócić.