47
…
48
…
49
…
50

Jayden opadł ciężko na podłogę, wyciągając ręce spod głowy i kładąc je wzdłuż ciała. Miał na sobie spodenki z ortalionu i szary bezrękawnik – teraz ozdobiony sporą plamą potu na klatce piersiowej. Mężczyzna dyszał płytko i nie podnosząc się z ziemi sięgnął po ręcznik, który rzucił wcześniej nieopodal. Przytknął go do głowy i schował w nim mokrą twarz.

Zapuścił się ostatnio bardziej niż zwykle. I nie chodziło o brodę.
Za dużo piwa, stwierdził gorzko w myślach. Sam nie był wielkim fanem alkoholu, wręcz przeciwnie. Gardził nim zwłaszcza w dużych ilościach. Ale co miał zrobić, jak codziennie dostawał wiadomości od kumpli i nachodzili go po pracy? Wymówki skończyły mu się już dawno temu.
Wykończę się, kontynuował narzekania w swojej głowie. Pewnego dnia nie będziesz w stanie podnieść swojego tłustego dupska. Skończysz jak twój... jak...
Jay nie dokończył rozmyślań. Rzucił ręcznikiem w kąt pokoju i energicznie zerwał się z podłogi.

W wynajmowanej kawalerce jak zwykle był nieporządek. Wszędzie porozrzucane ciuchy i inne klamoty. Po kątach miał porozstawianą jakąś rozkręconą elektronikę; gdzieniegdzie walały się kable. W gablocie z kolei zamiast książek miał parę drobniejszych narzędzi i modele samochodów. Na ścianie znajdowało się kilka plakatów Mustangów oraz jakiegoś zespołu metalowego.
"6:47", wskazywał zegar postawiony na szafce. Jayden powinien już wyjść, jeśli chciał zdążyć otworzyć budkę przed 7. Pieprzone kurczaki, rzucił w myślach, wchodząc do łazienki i odkręcając kurek pod prysznicem. I tak już są martwe. Nigdzie przecież nie uciekną.


Po dziesięciu minutach stał już na obskurnej klatce schodowej, siłując się z zamkiem. Od strony zewnętrznej farba na drzwiach była niemiłosiernie odrapana. Mieszkanie Jay'a, choć skromne, nie przedstawiało obrazu nędzy, jaki zapewniał swoim mieszkańcom ten tani blok. Jayden robił co mógł, by zapewnić sobie godne warunki. Te zmagania jednak kończyły na ścianach jego kawalerki, które przenosiły go w inny świat.
Mężczyzna warknął i docisnął drzwi barkiem, wreszcie przekręcając klucz w zamku. Przetarł ramię, zaczesał włosy i ruszył truchtem w dół schodów.
Winda i tak nie działała.

***

- Ci kuczaki, zumiesz? Miauy byt ci kuczaki! Do loboty, leniwy białasie!

Jayden zmierzył wzrokiem swojego pracodawcę, który sięgał mu ledwo do piersi. Był starym, zgarbionym i pomarszczonym Azjatą z niepełnym uzębieniem w ustach. Seplenił i na każdym kroku kaleczył angielski, choć z tego co Jay wiedział, Mao Ciao mieszkał w Stanach już kilkadziesiąt lat.
Co ciekawe, przekleństwa i zniewagi na „białych” zawsze potrafił wymówić poprawnie.

- Trzy kurczaki, panie Mao. Zrozumiałem - skinął Jay i uśmiechnął się kwaśno. Nienawidził swojej roboty. Podobnie jak wszystkich poprzednich, których były już może z dwa tuziny. Cóż jednak mógł zrobić? Czynsz trzeba było płacić, a nie chciał wylądować pod mostem.

Jayden wytarł palce w biały fartuch i poprawił śmieszną czapeczkę z wizerunkiem koguta na górze. Budka była ciasna i na pierwszy rzut oka wyglądała na zagraconą różnym badziewiem. Pan Mao był jednak pedantyczny i dbał o sterylność swojego miejsca pracy. Mimo to ciężko było pozbyć się wszechobecnego zapachu z rożna, który stał się nową perfumą Jay'a. Zawsze po powrocie musiał się porządnie szorować, jeśli nie chciał, by jego mieszkanie nasiąknęło tymi woniami.
Przed budką stało paru klientów. W oczy „kucharza” najbardziej rzucał się biznesmen w garniturze wiszący na telefonie i gruba baba z jeszcze grubszym dzieckiem, które – o zgrozo! - wpatrywało się w Jayden'a, jakby to on miał wkrótce wylądować na rożnie, a nie zamówiony kurczak.
Jay przełknął ślinę i odwrócił się do nich plecami, majstrując z naczyniami. Nagle coś mu zawibrowało w kieszeni. Westchnął, będąc przekonanym, że to znowu „Cash” albo Agustin próbują go wyciągnąć do klubu wieczorem. Przez chwilę miał zamiar zignorować telefon, wiedząc, że wyciągając go, ściągnąłby na siebie gniew pana Mao. W końcu jednak zrezygnowany ponownie wytarł rękę i sięgnął do kieszeni.

„Liss” - wyświetliło się w miejscu nazwy kontaktu. Zegar z kolei wskazywał "13:30".

Cytat:

Ratuj! Na śmierć zapomniałam, że obiecałam bratu dziś wolną chatę na noc i nie mam się teraz gdzie podziać (T^T)

Jay uśmiechnął się lekko pod nosem, nie odrywając oczu od ekranu. Miał zamiar się spotkać z Melissą w ten weekend. Ostatni tydzień była na drugiej zmianie, toteż długo się nie widzieli. Jayden'owi przydałaby się w końcu odskocznia od tego chlania. A to była dobra okazja. Po chwili namysłu wystukał odpowiedź.

- Ile lazy mam powtazać?! Zadnych telefonów w pracy! Chowaj, bo wzuce do pieca, a ciebie wypieprzę na bruk, bezwartościowy białasie!

Jay odwrócił się jak poparzony, unosząc ręce w geście obronnym.
- Przepraszam, panie Mao. To się już więcej nie powt... - nie dokończył, bowiem telefon w jego dłoni ponownie zawibrował, a na ekranie wyświetliła się wiadomość.

Cytat:

Super! Będę czekać! ^^

Nastała chwila ciszy.
Jay uśmiechnął się głupio, robiąc dobrą minę do złej gry.
Pan Mao zazgrzytał resztką zębów i zaczął się trząść.
Biznesmen odłożył swoją komórkę i spojrzał na dwójkę w fartuchach z zaciekawieniem.
Gruba baba wyglądała, jakby połknęła coś nieświeżego.
Grube dziecko oblizało się i wykrzywiło pucołowatą buźkę w wilczym uśmiechu.

- Ci kuczaki, lobi sie - powiedział Jayden, naśladując akcent Azjaty i puścił do niego oczko.

Kilka godzin później czarny Mustang , rocznik ‘66 kierował się w drogę powrotną do mieszkania Jayden’a. Tym razem korki przytrzymały nieuchwytnego kierowcę, toteż Jay zajechał na swoje osiedle, kiedy na zegarze wybijała “22:00”.
Mężczyzna wyjątkowo zaparkował pod blokiem, choć zazwyczaj tego nie robił. Miał wynajęty garaż kilka przecznic stąd, jednak nie chciał wyciągać swojej przyjaciółki na niepotrzebne przechadzki, zwłaszcza, że tego wieczoru dość już się nachodzili.
Jayden pomógł wysiąść kobiecie z auta i wyręczając ją w noszeniu jej torby, doprowadził ją pod drzwi swojego mieszkania.

- Cholera, mam bajzel. Na pewno chcesz wchodzić? - zapytał, jak zwykle szarpiąc się z zamkiem w drzwiach.

- Nie ma szans, żebyś miał większy bałagan niż moja siostra. Holly ma talent do tego - stwierdziła niezrażona jego ostrzeżeniem Melissa. Stała tuż za nim, bliżej niż zazwyczaj i rozglądała się nieufnie po klatce schodowej. - Ten film był straszny - stwierdziła po raz już setny tego wieczora.

Jay pociągnął drzwi z bara, by wreszcie dostać się do środka. Będę musiał coś z tym gównem w końcu zrobić, pomyślał, zapalając światło w przedsionku. Wpuścił Melissę do środka, a następnie zamknął za nimi drzwi na dwa spusty. Okolica była w miarę spokojna, ale strzeżonego…
- Daj spokój. Te sceny były tak nierealistyczne. Żałuję, że oglądałem to dopiero teraz. Kiedyś musiało to robić niezłe wrażenie - mruknął, ściągając obuwie metodą but o but i kładąc je przy wejściu.
Lisa rozwiązała trampki i ściągnęła je. Zaraz po tym zdjęła kurtkę i uwiesiła na ścianie.
- Ej, nie jedną urwaną kończynę widziałam, a i tak te sceny będą mi się śniły po nocach - wzdrygnęła się na wspomnienie Pinheada. Rozejrzała się po mieszkaniu. - No miewałeś tu czyściej, ale nie jest tragicznie - oceniła w tonie pochwały i skierowała się do aneksu kuchennego. Bez pytania zajrzała do lodówki.
Było tam kilka piw i pieczony kurczak. Całe mnóstwo tego ostatniego. Melissa pokręciła głową z rozbawieniem i wyciągnęła dwa piwa.
- Nie ma opcji, żebym zasnęła na trzeźwo - powiedziała w tonie tłumaczenia się czemu wzięła jego alkohol. Zamknęła lodówkę i ruszyła w kierunku kanapy. Mijając Jaya wręczyła mu do ręki jedno piwo. Tyle było z jego oszczędzania wątroby.

Jayden położył torbę Liss i przyjął piwo ze skinieniem głowy, jednak zaraz odłożył je na komodę i zniknął w innym pokoju, z którego przez chwilę dało się słyszeć jakiś łomot, jakby przerzucanych przedmiotów. Zajęło mu to kilka minut, po czym wrócił do pokoju dziennego, z rumieńcami na twarzy jak po wysiłku i ponownie sięgnął po piwo.
- Nie spodziewałem się, że będę miał gości - powiedział, przyglądając się przez chwilę puszce. Ostatecznie otworzył ją, jakby zrezygnowany.
- Serio aż takie wrażenie zrobił na tobie ten film? Widziałem innych ludzi. Jedna para, pamiętasz, ta obok nas, w pewnym momencie zaczęła się chyba obściskiwać - mruknął z gorzką miną, przełykając zimny napój.
Lisa spojrzała na niego odwracając wzrok od telewizora, który włączyła, jak tylko zajęła miejsce na kanapie.
- Ta, pamiętam... - odburknęła i wypiła kolejny łyk piwa. Nim Jay skończył porządki ona zdążyła już opróżnić swoją puszkę do połowy. - Znaczy, to nie jest tak, że mnie to całe chlapanie krwią i rozrywanie na strzępy ludzi tak ruszyło... Bardziej wizja tego piekła... Aż chce się na wszelki wypadek zrobić więcej dobrych uczynków, żeby przypadkiem tam nie trafić - skuliła się w sobie.

Blackleaf uśmiechnął się i przysiadł obok dziewczyny, skupiając wzrok na telewizorze. Pociągnął kolejny łyk z puszki i oparł ją o kolano.
- Taak… To prawie przypomniało mi, że powinienem zadbać o swoją duszę - pokiwał głową z powagą, jednak zaraz się roześmiał. - Oby tylko więcej ludzi wyniosło z tego filmu wrażenie, takie jak ty, Liss - zagaił, szturchając ją łokciem.
- Aww, to było takie miłe - odparła i na jej twarzy pojawił się w końcu uśmiech. Rozejrzała się po pokoju i sięgnęła po wyparzony koc. Owinęła się nim. - Od razu lepiej - mruknęła. - Jak się tak zastanowić, to częściej miałam zasłonięte oczy, niż patrzyłam na ekran - stwierdziła z rozbawieniem. - Wiele z tych scen było po prostu... niesmaczne.

Jay spojrzał zaskoczony na Liss. No tak, NY to nie Teksas. Wieczorami bywa chłodno. Nie powiedział jednak nic, a zamiast tego poprawił na niej koc. Sam już nie pamiętał, skąd go miał.
- W pewnym momencie myślałem, żeby cię stamtąd zabrać. Ale nie mogłem. Chciałem zobaczyć tego Wysłannika do końca - uśmiechnął się, jednak zaraz zakrył usta dłonią, ziewając. - To był bardzo miły wieczór - pomijając te latające kończyny i rozerwane ciała. Cieszę się, że twój brat wygonił cię z mieszkania - mrugnął do niej.
Dziewczyna uśmiechnęła się do niego promiennie. Odstawiła pustą puszkę po piwie na podłogę.
- To co teraz? Wyciągniesz materac, nadmuchasz go mi i idziemy spać? - Zapytała przeciągając się i ziewając przeciągle. Zdecydowanie zaraził ją tym ziewaniem.

Jayden potrząsnął puszką. Wciąż miał trochę na dnie.
- Myślałem o tym. Chyba po prostu oddam ci moje łóżko, a sam prześpię się na kanapie. Nie robiłem tego, odkąd mam tamte łóżko - uśmiechnął się, dopijając resztę piwa.
Melissa machnęła ręką na to co powiedział.
- Nic mi się nie stanie, jak jedną noc przekimam się na kanapie - chciała się nie zgodzić na jego propozycję. - Ale najpierw Jay, przynieś mi drugie piwo.

Wspomniany odchylił się na kanapie i spojrzał podejrzliwie na Liss.
- Dobrze wiemy, że masz słabą głowę. No cóż, przynajmniej jesteś w mieszkaniu i nigdzie nie będę musiał cię nosić - zachichotał, wstając i kierując się do lodówki. Wrócił po paru chwilach z kolejnymi puszkami w rękach.
Siadając i podając dziewczynie piwo, zachwiał się, przez co na moment musiał się o nią oprzeć, by nie stracić równowagi.
- O rany. To od tych kurczaków. Ta dieta mnie o mało nie wykończyła - uśmiechnął się, próbując ukryć swoje zażenowanie.
Melissa zarumieniła się nagle i odwróciła wzrok, niby by spojrzeć na puszkę, którą wzięła od niego do ręki i właśnie zadecydowała ją otworzyć.
- Tak, upicie mnie nie kosztuje majątku - stwierdziła i wychyliła piwo. Westchnęła i uśmiechnęła się. - Same plusy. Trzeba to będzie częściej powtarzać - dodała. - Ale miałam paskudny dzień w pracy - zmieniła temat. - Trafił nam się gość potrącony przez ciężarówkę. Okazał się to być jakiś ćpun, który nie zauważył, że wylazł pod samochód i z rozbitą głową szedł dalej - nie tylko miała słabą głowę, ale po alkoholu język jej się rozwiązywał. - No w każdym razie jak go opatrywałam, to jego krew była wszędzie. I w pewnej chwili myślałam, że się skaleczyłam i... Masakra. Na szczęście tylko rękawiczka pękła - na koniec pociągnęła większy łyk.

Jayden wysłuchał Liss z zaniepokojeniem. Westchnął z ulgą, kiedy ta dopowiedziała ostatnią część.
- Dobrze, że nic ci się nie stało. Niestety sam miałem okazję zobaczyć, jakie skutki niesie za sobą narkomania. I jakie paskudztwa potrafi ściągnąć na człowieka - pokręcił głową, popijając z puszki i przypominając sobie jedną ze swoich byłych dziewczyn. - Na pewno nic ci nie jest. Miałem tu… miałem gdzieś lupę. Możemy sprawdzić, czy nie doszło do przerwania tkanki, czy jak wy to na to mówicie - odparował, przejmując pilot do telewizora i na chwilę przyciszając dźwięk.

Melissa ledwo powstrzymała się przed pokręceniem głową.
- Tak, pewności nigdy za wiele - odparła z miną pokerzysty, choć policzki jej się znów zaczerwieniły. To z pewnością przez alkohol. Wyciągnęła lewą rękę spod koca w jego kierunku.
Jay zerwał się z kanapy, o mało nie przewracając swojej puszki z piwem. Dopadł do komody, którą zaraz zaczął intensywnie przeszukiwać, odrzucając niepotrzebne przedmioty na bok lub na podłogę. Sfrustrowany prawie sam nie wpadł do szuflady, by zmaksymalizować swoje poszukiwania. Ostatecznie odsunął się od mebla i uniósł jakiś przedmiot w ręce do góry.
- Aha! Mam cię! - zawołał zadowolony. Z szerokim uśmiechem na ustach odwrócił się w stronę kanapy, wciąż nie mogąc się nadziwić swojemu znalezisku.
- No dobra, czas zbadać naszą małą pacjentkę… - mruknął, przenosząc spojrzenie na Melissę. Ta, ku jego zdziwieniu, miała już zamknięte oczy i tuliła się do pustej puszki po piwie.
Jay opuścił ramiona i uśmiechnął się zrezygnowany.
- Słaba głowa, co? - powiedział, wkładając sobie lupę do tylnej kieszeni spodni.
Blackleaf stał nieruchomo, jakby zastanawiając się, cóż ma teraz począć. Na początek wyłączył telewizor. Potem zaś zbliżył się do Liss, która zdążyła już zająć większość kanapy. Delikatnie, jakby obchodził się z jajkiem, wsunął ręce pod dziewczynę i razem z kocem uniósł ją w górę. Następnie ostrożnie, by nie zawadzić jej głową o meble lub framugi w drzwiach, przeniósł ją do swojego pokoju, kładąc na uprzednio pościelonym łóżku.
Przez chwilę postukiwał palcami po swoim udzie. W końcu wyciągnął schowaną w spodniach lupę i przyklęknął przy łóżku, obejmując dłoń dziewczyny. Choć nie do końca wiedział, czego ma szukać, obejrzał ją sobie dokładnie za pomocą szkła powiększającego. Stwierdzając, że nie znalazł żadnych nacięć, uśmiechnął się i odłożył lupę na biurku, a następnie przykrył Melissę szczelnie kołdrą.

Wychodząc z pokoju zatrzymał się jeszcze w progu i spojrzał na śpiącą Liss. Przygryzł wargę i pokiwał głową, po czym powiedział ciche “dobranoc”, gasząc przy tym światło w pokoju i zamknął za sobą drzwi.
Stał jeszcze przez chwilę pod sypialnią, gapiąc się w klamkę.
- Dobranoc - powtórzył już do siebie i zniknął w salonie, zwalając się na kanapę.

Pociąg relacji Port Jefferson - Penn Station wjechał na kolejną stację. Ludzkie strumienie wlały się do wagonów kradnąc resztki i tak już będącego na wyczerpaniu miejsca. Ale J.J. tego nie dostrzegła. Jej uwagę w całości pochłaniał spoczywający na kolanach notebook, a dokładniej tekst, którego korekta miała być gotowa dziś. Miała być, ale jeszcze nie była. Tak to jest, gdy na trzy dni przed dead-linem bierzesz wolne. No ale co innego miała zrobić? Rodzicom się nie odmawia. Zwłaszcza, gdy jedno z nich trafia do szpitala.

Przy stylu życia, jaki prowadził ojciec, zawał był tylko kwestią czasu. Prędzej, czy później można było i należało się go spodziewać. Ale i tak był to szok. Łamiący się głos matki w słuchawce najlepiej o tym świadczył. Pojechała więc. Wbrew zdrowemu rozsądkowi, wbrew krzywym spojrzeniom w pracy. Obiecała, że z korektą się nie spóźni. Nie wspomniała, że ostatnio dotrzymywanie obietnic szło jej raczej kiepsko.

Na szczęście stan Rogera Jonesa się ustabilizował. Za kilka dni lekarze mieli go wypuścić do domu. Tymczasem jest ukochana córka na gwałt musiała wracać do pracy. No dobrze… właściwie to nie musiała. W ostateczności poprawiony tekst mogłaby wysłać mailem. Mogłaby również jeszcze ten jeden dzień nie pojawiać się w biurze i zostać w rodzinnym domu do końca weekendu. Właściwie to nieco naciągnęła rzeczywistość z tym gwałtem.

Nie to, że nie kochała rodziców. Dali jej życie, wychowali ją i tak dalej. Ale jednak… byli jak wata cukrowa. Wata jest słodka, puchata i przyjemnie rozpływa się z ustach. Każdy czasem się na nią skusi. Ale tylko czasem i tylko na jedną porcję. Przy trzecim “kłębku” to już nie sprawia przyjemności, a po piątym człowiek ma ochotę się porzygać. Dokładnie tak samo było z jej rodzicami.

Pociąg relacji Port Jefferson - Penn Station wjechał na swoją stację docelową. Dopiero, gdy wagon niemal zupełnie opustoszał, Jen zorientowała się, że też powinna wysiąść. Szybkie pakowanie i biegiem na wyższy poziom, żeby złapać połączenie na Columbus Circle albo okolice Teatru na Broadwayu.

Przeciskając się przez tłum zabieganych, zmierzających, jak ona, do pracy, poczuła pewne poruszenie w kieszeni spodni. Z początku myślała, że to matka, wiedziona nagłym porywem tęsknoty. Szybko jednak okazało się, że obawy były przesadzone. A może i nie były? Przecież dzwonił On.

Ile to już czasu minęło od ich poprzedniej rozmowy? Tydzień? A może więcej? Kiedy ostatnio się widzieli, literacki świat żegnał Ivana Doiga, a serwisy informacyjne prześcigały się w komentarzach, jak to tragicznie zaczął się 2015 rok, odbierając światu “tych wielkich” pokroju Kemala, Pratchetta, czy Levine’a.

Kiedy ostatnio się widzieli, Jennifer cichaczem zbierała swoje ubrania z podłogi chcąc się wymknąć do pracy, nim Daniel się obudzi. Swoją drogą, do czego to doszło, żeby po upojnej nocy człowiek musiał wymykać się z własnego mieszkania?! A miał jej wtedy tylko podrzucić książki, które kiedyś pożyczył. Niepotrzebnie zaprosiła go na herbatę! No a on niepotrzebnie się na nią zgodził. Herbata o północy nigdy nie kończy się dobrze.

Ostatecznie jednak nawet wymknięcie jej się nie udało. Griffin przebudził się, nim zdążyła skompletować garderobę. Stała tam w niewyjściowej bieliźnie (bo przecież nie spodziewała się tego dnia żadnego więcej mężczyzny w swoim łóżku) nieporadnie wymawiając się od wspólnego śniadania. Zasłaniała się natłokiem obowiązków, ale chyba jej nie uwierzył. Uciekła jak poparzona, nim zdążył przekonać ją do kubka kawy i pancake’ów. Na pewno by mu się to udało.

A teraz dzwonił po tygodniu milczenia. Nie, żeby miała pretensje. Przez chwilę nawet korciło ją, żeby odebrać. Wątpliwości rozwiały się wraz z dymem papierosa, którego zapaliła wychodząc ze stacji metra. Odrzuciła połączenie i schowała telefon do torebki.

Jeszcze jakiś 10 minut spaceru dzieliło ją od celu podróży. Niestety po drodze nie było żadnej porządnej kawiarni, musiała więc zdać się na Starbucksa na przeciwko Trump International Hotel and Tower. Ostatecznie, o 8:52 dzierżąc tekturowy kubek w jednej ręce, a dopalanego papierosa w drugiej, stanęła przed Random House Tower.

W holu jak zwykle przywitał ją przyjemny chłód, uśmiechnięte twarze recepcjonistów i... książki. Regały pełne najpopularniejszych, oczywiście tylko tych wydanych przez nich, książek robiły spektakularne wrażenie i były jednym z powodów, dla których Jen zapragnęła pracować dla Penguin Randome House. Drugim powodem był fakt, że jest to piąte największe wydawnictwo na świecie.

Między piątym, a szóstym piętrem usłyszała charakterystyczne buczenie w torebce. Kolejny telefon, kolejny od Niego. Kolejne odrzucenie. Ale była wdzięczna, że choć na chwilę oderwał jej myśli od tego nieprzyjemnego ucisku w żołądku, który czuła za każdym razem wjeżdżając na swoje dwunaste piętro. Nie lubiła tej windy. Właściwie to żadnej windy nie lubiła. I nie ważne, że korzystała z niej bez najmniejszych komplikacji od ponad roku, każdego dnia, co najmniej dwa razy dziennie. Nie lubiła jej i nie zanosiło się na to, by miała ją polubić.

Jej ukochane biurko prezentowało się jak zwykle, jako artystyczny nieład, ucieleśnienie chaosu i destrukcji w głowie właścicielki. Nie było to może biuro samego Sonny’ego Mehty, ale Jen i tak je uwielbiała. Co więcej, na obu meblach gościł podobny nieporządek, co dziewczyna poczytywała sobie za wróżbę przyszłej wielkiej kariery.

Nim odpalony komputer zdążył do końca wystartować, a Jen zdążyła wrócić z social roomu z kolejną kawą, jej telefon znów wydał z siebie przeciągłe buczenie informując o odebranej wiadomości.

Cytat:

Ziemia do J.J. Wiem, że tam jesteś. Zadzwoń. Daniel

Południe. O tej porze open office pustoszał niemal zupełnie. Tego dnia za lunch musiała Jennifer wystarczyć kanapka, którą miała jej przynieść jedna z dziewczyn z biura. Tekst sam się nie poprawi. Panna Jones stłumiła burczenie w brzuchu potężnym łykiem kawy, po czym chwyciła paczkę papierosów i telefon i powędrowała na piąte piętro, na taras, do palarni.

Zapalając papierosa rozważała wszystkie za i przeciw. Wybierając numer dalej nie była pewna, czy właściwie postępuje. Wątpliwości minęły wraz z pierwszym wypowiedzianym przen Niego słowem:
- No już myślałem, że się obraziłaś, Słońce.

Rzadko ją tak nazywał, właściwie nigdy. No chyba, że chciał jej dać do zrozumienia, jak dziecinnie się zachowuje. Dorosły się, kurwa, znalazł!

- Byłam zajęta - odparła siląc się, by zabrzmiało to jak najbardziej wiarygodnie. Niestety, efekt końcowy nie spełnił pokładanych w nim nadziei.
- Z pewnością - odparł Daniel potwierdzając tylko jej przypuszczenia. - Co u Ciebie? Jak się czujesz?
- Normalnie - odparła machinalnie dopiero po fakcie zdając sobie sprawę z tego, że za pewne nie takiej odpowiedzi oczekiwał.
- Nie kłam - prychnął po raz kolejny potwierdzając jej obawy. - Wiem, że twój ojciec trafił do szpitala - dodał, a nim zdążyła zapytać, skąd do cholery o tym wie, wyjaśnił również to - Mama mi powiedziała.

No tak… Griffinowie i Jonesowie mieszkali blisko, raptem kilka ulic od siebie. Nie było mowy, by coś takiego umknęło zaprzyjaźnionej rodzinie.

- Już z nim lepiej. Za parę dni mają go wypuścić do domu - stwierdziła sucho Jen. Może trochę za sucho. No ale co właściwie miała zrobić?
- Wiem. Nie dzwonię, żeby o niego pytać - mruknął, a ona wyczuła w tym przyganę.
- To po co właściwie dzwonisz? - prychnęła nienawidząc się w duchu za to, na jak wielką sukę musiała teraz wyglądać w jego oczach. Ale może tak było lepiej?

W odpowiedzi Griffin milczał długo i zawzięcie. Wreszcie westchnął teatralnie.
- Będę u ciebie o ósmej.

Nie pytał, nie proponował. Po prostu oznajmiał. I cóż z tego, że ona mogła mieć inne plany na wieczór? Że mogła być z kimś umówiona na dziki, wyuzdany seks? Albo, że zwyczajnie miała ochotę pobyć w samotności? Dla niego to nie miało żadnego znaczenia. Może dlatego, że o kandydacie na seks od dawna by wiedział, a samotność nie była czymś, czym Jennifer chętnie wypełniała swój czas.

Gdy przyszedł, kawa była już zupełnie zimna, a pety wysypywały się z popielniczki. Gdy przyszedł, J.J. miała do poprawienia jeszcze jeden rozdział.

- Nie wiedziałem, że pracujesz - rzucił spoglądając na jej stanowisko pracy.
- Bo nie pytałeś - mruknęła dogaszając kolejnego papierosa.

Na szczęście nie musiała go obsługiwać. Na szczęście czuł się tu jak u siebie. Zimną kawę w kubku zastąpiła gorąca herbata z miodem. J.J. zdziwiła się strasznie. Nie podejrzewała swojej kuchni o miód. Musiał stać gdzieś głęboko ukryty, nawet przed nią samą. Pety z popielniczki zniknęły w magiczny sposób robiąc miejsce kolejnym.

- Za dużo palisz - stwierdził Daniel z dezaprobatą.

Pieprzony hipokryta. Tak jak by sam nie popalał czasem. Nie przeszkadzało mu to jednak brzmieć jak jej matka. Uwzięli się na nią oboje, jak nic.

Kilkanaście stron później Jen poczuła nieprzyjemne skurcze w żołądku. Całkiem prawdopodobne, że winę za to ponosiły smakowite aromaty dobiegające gdzieś z okolic kuchni. Tylko cóż ten Griffin mógł tam gotować, skoro jej lodówka świeciła ostatnio pustkami?

Odpowiedź nadeszła wkrótce. J.J. miała przed sobą jeszcze kilka stron. Talerz aromatycznego spaghetti napoli za nic miał jednak jej zobowiązania służbowe. Zajął przyczółek na skraju biurka i bezwstydnie zionął na nią zapachem pomidorowego sosu pozwalając, by jej opustoszałe kiszki cierpiały dodatkowe katusze.

- Jeszcze piętnaście minut - jęknęła dziewczyna, zupełnie jak dzieciak usiłujący wybłagać u matki jeszcze trochę czasu na komputerze.
- Masz pięć - usłyszała w odpowiedzi. - Potem zabieram ci zabawki

Panna Jones rzuciła swemu towarzyszowi pełne wyrzutu spojrzenie i z wielce naburmuszoną miną dokończyła edycję strony, po czym zapisała plik i odsunęła się od komputera.Zjedli przy stole, jak cywilizowani ludzie. Ostatnio rzadko jej się to zdarzało. Po kolacji Daniel zabrał się za brudne naczynia, a J.J. miała chwilę, by dokończyć pracę.

Kiedy nalewał jej wina, właśnie zapisywała skończone dzieło. Teraz musiała tylko wysłać maila z załącznikiem i już było po sprawie. Chwilę później siedzieli już razem na kanapie: Daniel wpatrzony w kieliszek szkarłatnego trunku i ona, wpatrzona w Niego.

Dalej było jak zwykle… ona mówiła, on słuchał. O ojcu, który nie dbał o swoje zdrowie, o strachu, który zżerał ją od środka, gdy po telefonie matki jechała do Garden City, o uldze, którą odczuły, gdy lekarz powiedział, że najgorsze za nimi i o nadziei na zmianę nastawienia niesfornego pacjenta.

Z czasem temat choroby Rogera Jonesa się wyczerpał. Z czasem obok poważnego tematu wykiełkowały inne, lżejsze. Radość, jaką w wydawnictwie wywołało podpisanie umowy z Patricią Arquette na publikację jej pamiętnika. Duma, po otrzymaniu przez Davida Kertzera Nagrody Pulitzera za wydaną przez nich “The Pope and Mussolini”. I osobista radość Jen, w końcu właśnie skończyła pierwszą samodzielną edycję.

I tak jakoś wyszło, że nim się obejrzeli, zrobiła się północ. I tak jakoś wyszło, że kiedy żegnając się, pocałował ją w policzek, ich usta przypadkiem się spotkały. Przez chwilę trwali w tym słodkim zawieszeniu chłonąc siebie wzajemnie. A potem stało się coś, czego się zupełnie nie spodziewała. Daniel odsunął się od niej i wyszedł pospiesznie mamrocząc przeprosiny. Zostawił ją samą z niedopitym winem, mętlikiem w głowie i gorącą kluchą rosnącą w dole podbrzusza.