Widząc węża który wściekle zasuwał ku krzakom, Hadrian roześmiał się jeszcze głośniej. Był tak pozytywnie nastawiony do wszystkiego, że na perypetie malca patrzył z serdeczną sympatią, a jego wściekłość rozweseliła go, zwłaszcza, gdy wyobraził sobie jak wąż zasuwa sycząc klątwy na ten dzień, to drzewo, swoich współtowarzyszy i cały rodzaj ludzki (bo gnommina pewnie nawet nie zauważył).
Niemrawo postępujący za nim Bayard stał się obiektem nawoływań, a w pewnym momencie nawet zaimprowizowanego wierszyka. zadeklamowanego w odpowiedzi na kolejne poburkiwanie:
Wlókł się pan Dębowa Głowa
Plażą, za brzuch się trzymając
Odęty był niczym sowa
A choć biec mógł niczym zając
To ślimakom się wyprzedzać pozwalał
Tak wzburzony mu żołądek szalał
Ten co ongiś mantykory liczne kosił
Zmiłowania własny brzuch musiał prosić!
Roześmiawszy się,
Hadrian rzucił się co prędzej pod wodę, unikając piaskowego pocisku nagle ożywionego kompana.
***
Przepłukawszy się dokładnie, z solą morską we włosach Hadrian wyszedł nieco bliżej brzegu, usiadł w wodzie, by rzec:
- Mój portrecista to ten z tyłu, ten taki obolały. Niewprawny w podróży.
Przyjrzawszy się wskazanemu klifowi, Hadrian drgnął, niemile zaskoczony prośbą o datek.
"
Chociaż, czegom się spodziewał, bogato to tu nie jest..."
-
Ha, słyszałeś, kompanie! Niedaleko Syreniej Skały jesteśmy! Będziesz mógł może nawet samą skałę zobaczyć! - rzucił minstrel głośno do pozostającego nieco z tyłu towarzysza, by wreszcie rzec do rybaka:
-
Hmm... a macie może łódź? Z bliższa niż z klifu byśmy skałę oglądnąć chcieli. Gotowiśmy zapłacić... złotą monetę za to.
"
Ciekawe, czy będzie się targował. Nie mam wiele złota. Może trza było powiedzieć srebrną?"