Nim przebrzmiały dźwięki pieśni Lorelei, w zimnych oczach Feredrun iskrzyły ciepłe ogniki, a jej gesty i mowa stały się łagodniejsze, choć nadal pewne i zdecydowane. To mogła być pierwsza chwila po wielu stuleciach, gdy czuła prawdziwą nadzieję.
Skinęła uroczyście głową na zgodę bractwa.

- Pomogę wam. Pomożemy sobie wzajemnie.

- Kim jest ów Mormog? – zapytał Malborn.

- Mormog jest groźną bestią, większą od największych orków, lecz zręczną i dodatkowo przebieglejszą od najsprytniejszych spośród nich. Jest zły i okrutny niczym najpodlejszy Górski Troll. Potrafi również znosić promienie słońca. Jet pierwszym spośród takiej rasy, który przybył na Północ, członek srogiej rasy bez wątpienia hodowanej przez samego Saurona.

- Zwą go Kapitanem? – pytał Dunedain.

- Tak. To jest jego ranga w szeregach armii Czarnego Kraju. Dowodzi legionami okrutnych Trolli, Orków i Złych Ludzi.

- Czemu mu służysz?

- Uwolnił mnie z lochu i nie miałam wyboru innego niż ugiąć się czarom wyrytym na obręczy. Mam mu pomagać, gdy potrzebuje w wypełnianiu jego planów.