- Kto w środku nocy pracuje... - wydukała smętnie pod nosem.

Podniosła się siadając w łóżku. Rozgrzane pierzyny aż nabrały oddechu uwalniając się do małego piecyka, który organizowały młodej Bréguet. Rozgrzana koszula odkleiła się od jej pleców a potargane kosmyki włosów zawisły w małym nieładzie.

- Jak tak można... - jęknęła w bólach jak udręczona dusza nabierając świeżego powietrza do płuc.

Obejrzała otaczającą ją ciemnicę jakby szukając czegokolwiek, co rozprawiłoby się z jej krzywdami. Wprawdzie najszybszym rozwiązaniem byłoby ustrzelenie aspołecznego pomyleńca... ale nie strzela się do ludzi, bo innym nie dają spać po nocy. Takie rzeczy rozwiązuje się w inny sposób. Niestety póki ten inny sposób zostanie wprowadzony w życie... ludzie spać nie będą w stanie. Siłowo takich spraw się nie rozwiązuje, co sprawia, że pomagać trzeba sobie doraźnie. Ot, jeśli przyczyn się nie da ruszyć, to trzeba zająć się skutkami. Uszu pozbawić się człowiek nie może, nie jest to część, którą można wykręcić. Ale za to każdą dziurę da się zasypać, a uszy zatkać. Gdyby tylko było jaśniej i nie było tak późno a kufry były na wysięgnięcie ręki. Gdyby. Niestety było ciemno, późno a kufry stały przy wejściu czekając aż rankiem dziadek je przytaszczy do jej zorganizowanego pokoju.

Możliwości rzecz jasna były, lecz nie z takim zapałem. Wymęczona odpływała myśląc, że pilnuje odgłosów. Przy paru kolejnych trzaśnięciach i walnięciach podrywała się delikatnie nie wiedząc do końca, czy to co zasłyszała było rzeczywistością, czy już snem. Trwała tak jakiś czas, a po tym nie było jej już, co wybudzać.

Padła na twarz. Bezwiednie też zwinęła się w kłębek i nakryła pierzyną.