Poszukiwania karczmy zajęły naszym bohaterom dłuższą chwilę. Bo choć mijali wiele przybytków oferujących napitek i plotki (a za parę błysków pewnie i nocleg za piecem), wszystkie pełne były rozwrzeszczanej tłuszczy. Wszak miejscowi, zarobiwszy parę monet na żebrach, ruszyli już by wydać "ciężko zarobione pieniądze" w cowieczornym rytuale chlania i bajdurzenia o cudach, jakimi na pewno obdarzy ich miasto - ale jutro, pojutrze, kiedyś tam... Słowem, żadne ze wspomnianych miejsc nie przypadło do gustu trójce wędrowców.

Dopiero pod dobrej pół godzinie poszukiwań grupka zdołała na tyle oddalić się od bramy miejskiej, by stężenie żebraków i wszelkich wagabundów spadło do akceptowalnych norm. Szybko też ich oczom ukazał się szyld tawerny: łóżko a nad nim uśmiechnięte słońce. Choć nieco zniszczony (jak wszystko w tym mieście...), znać po nim było kunszt autora - pomimo prostoty wykonania linie zarysowano ostro, wyraźnie a kolory rozprowadzono ... Cóż, teraz to ja popadał w dygresję, czytelniku, wróćmy zatem do naszych bohaterów.

Jeden z "bliźniaków" już zbliżał dłoń do klamki drzwi, gdy te gwałtownie otworzyły się i niczym kula wystrzelona z katapulty wypadł przez nie mały, gruby, brodaty człowiek. Po krótkim locie gwizdnął z impetem o bruk uliczki i jęknął żałośnie. Nim ktokolwiek zdążył zareagować, w drzwiach wejściowych stanęła zażywna kobieta w późnym lecie życia, ubrana w fartuch typu podomka damska. Bohaterowie nie zdążyli jeszcze nacieszyć oczu wątpliwym pięknem nowej aktorki dramatu, gdy tak rozwarła swe masywne wargi a spomiędzy nich wydobył się ryk:

- I żebyś mi, kurwi synu kijem od szczotki trącany, do moich dziewczyn się więcej nie dobierał, zrozumiano?!