lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Morri · 26-08-2016, 11:34

Aria kiwnęła głową wchodząc do gospody, tym krótkim gestem witając wszystkich i usiadła przy wolnym stoliku. Zora zaś poszła dokładnie w jej ślady. Chociaż ona, właściwie nie usiadła a leniwie rozsiadła się zadowolona z chwili odpoczynku.
Karl usiadł tak, by widzieć i wejście do sali, i współbiesiadników.
- Słyszałem, że tu nieźle karmią - powiedział.
- Nie znam za dobrze tych stron. Jesteś z okolic? - zaczęła Aria.
Karl pokręcił głową.
- Wywiedziałem się w Wavefall - odparł Karl. - Jak dobrze pójdzie, to na nocleg dotrzemy do Orrel.
- To miło, że nie spędzimy pierwszej nocy pod gołym niebem. - Rudowłosa naprawdę się ucieszyła z perspektywy spania jeszcze jednego dnia na jakimś łóżku, zamiast na trawie.
Kiedy podano gęstą zupę, w której pływały kawałki ziemniaków z radością zanurzyła łyżkę w misce. Wolała zająć się jedzeniem, niż czczą rozmową, tym bardziej, że drugie danie - kasza, była znacznie bogatszą wersją ich wczorajszego obiadu. Tu było mięso, które nie smakowało jak podeszwa z mocno starego buta. Dla samego jedzenia, opłacanego przez pracodawcę, warto było z nim podróżować.
Aria wiedziała, że dobry posiłek, to znakomity poprawiacz humorów oraz “pomagacz” w rozwiązywaniu języków. Tylko Zora mogła rozleniwić się jeszcze bardziej niż zwykle, ciesząc podniebienie dobrymi smakami.
- Wolisz spać w Orrel w zajeździe, czy rozbijamy obóz? - zapytała Aria, licząc, że postawi na jej wymarzone łóżko. W końcu wiele jeszcze nocy pod gołym niebem ich czekało.
- Zajazd. - Karl odpowiedział, gdy tylko przełknął to, co miał w ustach. - Noc pod gwiazdami ma swoje uroki, ale tego będziemy mieć pod dostatkiem w górach. Nie sądzę, byśmy byli w Orrel na tyle wcześnie, by warto było zjeść coś i ruszać dalej.
Zora uśmiechnęła się zadowolona. Podobnie jak jej przyjaciółka cieszyła się na jeszcze jedną noc w łóżku; chociaż nie miała nic przeciwko gwiazdom, okazji do spania w łóżku było zwykle znacznie mniej.
- Byłeś już w tych okolicach? - rzuciła od niechcenia Aria, ale nie czekając na odpowiedź, wstała, podeszła do baru i zamówiła niezbyt drogą butelkę wina (dodając, że nie ma być najgorszym sikaczem), z myślą, że będą mogli popijać po drodze i wróciła do stolika.
- Jestem z południa Daverdalu - odparł. - Wszystko, co wiem o tych stronach, to z opowieści. Dlaczego pytasz?
- Z ciekawości. Zastanawiam się, czy widziałeś wiele świata i takie podróże, to dla ciebie normalna rzecz, czy raczej robisz interesy z domu - odpowiedziała, wzruszając ramionami.
- Okazja niezbyt często przychodzi do domu - uśmiechnął się Karl. - Więcej jeżdżę po świecie, niż siedzę w domu. Od domowych interesów jest mój brat. On lubi dłubać w srebrze, złocie i kamykach.
- Jubilerzy i handlarze kamykami z dziada pradziada. - Bardziej oznajmiła, niż zapytała Aria, tak naprawdę nie oczekując odpowiedzi. Rozejrzała się przy tym po wnętrzu gospody. Zaspokoiła swoją pierwszą i najważniejszą potrzebę - tę jedzeniową i mogła zająć się obserwacją.
Poza stojącym przy kontuarze właścicielem, który leniwym ruchem wycierał wciąż tę samą szklankę (jak chyba we wszystkich karczmach, w których była) i kręcącej się po sali młodą kelnereczką, w pomieszczeniu siedział kupiec wraz z dwójką swoich ludzi. Nie byli to ani najemnicy, ani tępi wsiowi pomocnicy, tylko uzbrojona asysta, która przy okazji dbała i o bezpieczeństwo i o towar. Po chwili przysłuchiwania się ich rozmowom, Aria mogła również stwierdzić, że stopień ich zażyłości oraz wzajemny szacunek świadczą o tym, że podróżują już ze sobą naprawdę dłuższy czas.
W niemym pozdrowieniu wzniosła kielich w kierunku ich stolika i skinęła głową. Lubiła kupców, którzy doceniali i szanowali swoich ludzi. Ba, nie tylko kupców, ale bądź, co bądź wszystkich, którzy mogli dawać innym pracę.
Kupiec skinął głową, jeden z ludzi eskorty również uniósł kufel. Ostatni z mężczyzn nie zareagował - może dlatego, że zajęty był swoim talerzem.

* * *

Gdy Karl wrócił do stołu po uregulowaniu rachunku, minę miał odrobinę mniej zadowoloną.
- Ponoć w dwa dni temu był napad tuż przed Orrel - powiedział.
- Wiadomo ilu ludzi i na jak liczną grupę napadli? - zapytała Aria, podnosząc czujnie głowę i z uwagą patrząc na Karla.
- Może się źle wyraziłem - odparł Karl. - Powinienem powiedzieć, że prawdopodobnie był napad. Jeden z kupców zaginął między Białym Dębem a Orrel. Widziano go na trakcie, a potem zniknął. Rozwiał się jak dym. A zabłądzić nie mógł. Tu ślepy nie zabłądzi. Jedna tylko droga prowadzi w bok, a on ją minął.
- Musiał go ktoś napaść - dodał.
- Albo dał się skusić Nimnue - wzruszyła ramionami Aria.- Warto pilnować siebie, ale pamiętajmy, że nie wszystkie zniknięcia muszą wynikać z napadu.
Karl wykonał gest odpędzania złych duchów.
- Wypluj te słowa - powiedział. - Tego nam jeszcze brak, by jakieś magusy przeklęte zaczęły na ludzi po lasach i traktach polować, albo coś ludzi na bezdroża zaczęło wodzić.
Rozejrzał się dokoła, jakby się trochę obawiał, że ktoś podsłucha rozmowę o magii.
- Już rozbójnicy i rabusie są lepsi, bo na nich stal starczy - dodał.
- Będziemy ostrożni - dodała leniwym tonem Zora, po czym upiła kilka łyków z kufla.

26-08-2016, 11:34	#44
Morri Reputacja: 1	Aria kiwnęła głową wchodząc do gospody, tym krótkim gestem witając wszystkich i usiadła przy wolnym stoliku. Zora zaś poszła dokładnie w jej ślady. Chociaż ona, właściwie nie usiadła a leniwie rozsiadła się zadowolona z chwili odpoczynku. Karl usiadł tak, by widzieć i wejście do sali, i współbiesiadników. - Słyszałem, że tu nieźle karmią - powiedział. - Nie znam za dobrze tych stron. Jesteś z okolic? - zaczęła Aria. Karl pokręcił głową. - Wywiedziałem się w Wavefall - odparł Karl. - Jak dobrze pójdzie, to na nocleg dotrzemy do Orrel. - To miło, że nie spędzimy pierwszej nocy pod gołym niebem. - Rudowłosa naprawdę się ucieszyła z perspektywy spania jeszcze jednego dnia na jakimś łóżku, zamiast na trawie. Kiedy podano gęstą zupę, w której pływały kawałki ziemniaków z radością zanurzyła łyżkę w misce. Wolała zająć się jedzeniem, niż czczą rozmową, tym bardziej, że drugie danie - kasza, była znacznie bogatszą wersją ich wczorajszego obiadu. Tu było mięso, które nie smakowało jak podeszwa z mocno starego buta. Dla samego jedzenia, opłacanego przez pracodawcę, warto było z nim podróżować. Aria wiedziała, że dobry posiłek, to znakomity poprawiacz humorów oraz “pomagacz” w rozwiązywaniu języków. Tylko Zora mogła rozleniwić się jeszcze bardziej niż zwykle, ciesząc podniebienie dobrymi smakami. - Wolisz spać w Orrel w zajeździe, czy rozbijamy obóz? - zapytała Aria, licząc, że postawi na jej wymarzone łóżko. W końcu wiele jeszcze nocy pod gołym niebem ich czekało. - Zajazd. - Karl odpowiedział, gdy tylko przełknął to, co miał w ustach. - Noc pod gwiazdami ma swoje uroki, ale tego będziemy mieć pod dostatkiem w górach. Nie sądzę, byśmy byli w Orrel na tyle wcześnie, by warto było zjeść coś i ruszać dalej. Zora uśmiechnęła się zadowolona. Podobnie jak jej przyjaciółka cieszyła się na jeszcze jedną noc w łóżku; chociaż nie miała nic przeciwko gwiazdom, okazji do spania w łóżku było zwykle znacznie mniej. - Byłeś już w tych okolicach? - rzuciła od niechcenia Aria, ale nie czekając na odpowiedź, wstała, podeszła do baru i zamówiła niezbyt drogą butelkę wina (dodając, że nie ma być najgorszym sikaczem), z myślą, że będą mogli popijać po drodze i wróciła do stolika. - Jestem z południa Daverdalu - odparł. - Wszystko, co wiem o tych stronach, to z opowieści. Dlaczego pytasz? - Z ciekawości. Zastanawiam się, czy widziałeś wiele świata i takie podróże, to dla ciebie normalna rzecz, czy raczej robisz interesy z domu - odpowiedziała, wzruszając ramionami. - Okazja niezbyt często przychodzi do domu - uśmiechnął się Karl. - Więcej jeżdżę po świecie, niż siedzę w domu. Od domowych interesów jest mój brat. On lubi dłubać w srebrze, złocie i kamykach. - Jubilerzy i handlarze kamykami z dziada pradziada. - Bardziej oznajmiła, niż zapytała Aria, tak naprawdę nie oczekując odpowiedzi. Rozejrzała się przy tym po wnętrzu gospody. Zaspokoiła swoją pierwszą i najważniejszą potrzebę - tę jedzeniową i mogła zająć się obserwacją. Poza stojącym przy kontuarze właścicielem, który leniwym ruchem wycierał wciąż tę samą szklankę (jak chyba we wszystkich karczmach, w których była) i kręcącej się po sali młodą kelnereczką, w pomieszczeniu siedział kupiec wraz z dwójką swoich ludzi. Nie byli to ani najemnicy, ani tępi wsiowi pomocnicy, tylko uzbrojona asysta, która przy okazji dbała i o bezpieczeństwo i o towar. Po chwili przysłuchiwania się ich rozmowom, Aria mogła również stwierdzić, że stopień ich zażyłości oraz wzajemny szacunek świadczą o tym, że podróżują już ze sobą naprawdę dłuższy czas. W niemym pozdrowieniu wzniosła kielich w kierunku ich stolika i skinęła głową. Lubiła kupców, którzy doceniali i szanowali swoich ludzi. Ba, nie tylko kupców, ale bądź, co bądź wszystkich, którzy mogli dawać innym pracę. Kupiec skinął głową, jeden z ludzi eskorty również uniósł kufel. Ostatni z mężczyzn nie zareagował - może dlatego, że zajęty był swoim talerzem. * * * Gdy Karl wrócił do stołu po uregulowaniu rachunku, minę miał odrobinę mniej zadowoloną. - Ponoć w dwa dni temu był napad tuż przed Orrel - powiedział. - Wiadomo ilu ludzi i na jak liczną grupę napadli? - zapytała Aria, podnosząc czujnie głowę i z uwagą patrząc na Karla. - Może się źle wyraziłem - odparł Karl. - Powinienem powiedzieć, że prawdopodobnie był napad. Jeden z kupców zaginął między Białym Dębem a Orrel. Widziano go na trakcie, a potem zniknął. Rozwiał się jak dym. A zabłądzić nie mógł. Tu ślepy nie zabłądzi. Jedna tylko droga prowadzi w bok, a on ją minął. - Musiał go ktoś napaść - dodał. - Albo dał się skusić Nimnue - wzruszyła ramionami Aria.- Warto pilnować siebie, ale pamiętajmy, że nie wszystkie zniknięcia muszą wynikać z napadu. Karl wykonał gest odpędzania złych duchów. - Wypluj te słowa - powiedział. - Tego nam jeszcze brak, by jakieś magusy przeklęte zaczęły na ludzi po lasach i traktach polować, albo coś ludzi na bezdroża zaczęło wodzić. Rozejrzał się dokoła, jakby się trochę obawiał, że ktoś podsłucha rozmowę o magii. - Już rozbójnicy i rabusie są lepsi, bo na nich stal starczy - dodał. - Będziemy ostrożni - dodała leniwym tonem Zora, po czym upiła kilka łyków z kufla. __________________ "First in, last out." Bridgeburners Ostatnio edytowane przez Kerm : 26-10-2016 o 16:53.