W jego głowie dalej było niewąsko. Starał się skupić na zachodzącym słońcu, nawet wstał pośród deszczu i zrobił kilka kroków ku horyzontowi, jawiącemu się teraz jak przez wielopłaszczyznowy kryształ. Potłuczony obraz rzeczywistości. Alchemik mieszkał tu na uboczu, każdy mógłby się spodziewać niespodzianek dla nieproszonych gości. Najwyraźniej Svein nie był jak wszyscy. Jedyną oznaką, że psychicznie dochodził do siebie było cicho wymruczane pod nosem pytanie.
- Cie kawe czy ta ki trup był by wart wię cej niż za zwy czaj? - Nikt nie odpowiedział. Wręcz nie było sygnałów, aby ktokolwiek choćby go usłyszał. Były jedynie halucynacje i ból z powodu widoku nieruchomego ciała Tankreda w jednym z odbić pryzmatu. Chciał jak najszybciej znów poczuć się wokół żywych ludzi, których znał.