Aria wzruszyła ramionami.
-
Wiesz, to też była opcja. Znakomity strzał! - Machnęła ręką w stronę zwłok wilka. -
Przynajmniej sobie obejrzę wszystko w spokoju.
Po tych słowach rudowłosa dla pewności przeczesała wzrokiem najbliższą leśną okolicę, po czym zbliżyła się ostrożnie do trupa zwierzęcia.
Wilk był potężnym basiorem, na pewno weteranem licznych walk z młodszymi przedstawicielami swojego gatunku, z których wychodził raczej zwycięsko. Miał blizny po starych ranach otrzymanych od przeciwników, ale wyglądał na zdrowego… Chociaż piana wokół pyska sugerowała ślinotok, a ten był przecież oczywistym objawem wścieklizny. Aria cofnęła się parę kroków. Wścieklizna była śmiertelna dla ugryzionego, więc ofiara wilka, nawet gdyby przeżyła jego atak, umarłaby w bólach tydzień później. Szkoda człowieka, ale śmierć, którą padł ofiarą, wydawała się lepsza w takich okolicznościach.
Rudowłosa przeszła teraz do leżących tuż obok zwłok. Trup nie był jeszcze sztywny, ani zimny, więc zginął niedawno. Co więcej, wilk musiał zaatakować gwałtownie i niespodziewanie, bo mężczyzna był konkretnym kawałem chłopa, a do tego miał przy pasie krótki miecz, nie poddałby się bez walki. Dłonie miał spracowane, nie był więc kupcem. Aria przeszukała torbę mężczyzny, gdzie poza niewielką ilością pieniędzy, które schowała do swojego mieszka, znalazła sporą ilość drutu oraz narzędzi, które dały jej dodatkową odpowiedź - mężczyzna był wędrownym rzemieślnikiem, który dziś miał po prostu pecha.
-
Nie naprawisz już żadnego garnka, nieboraku - powiedziała do zwłok, wykonując nad nimi znal Xiris. -
Odejdź w pokoju, zostałeś pomszczony - dodała ciszej, podnosząc się.
-
Przenieśmy go trochę dalej w las i obłóżmy zwłoki kamieniami.