lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

**Kerm** · 03-10-2016, 20:47

Oczom Poszukiwaczy ukazał się żlebowy krasnolud, śmierdzący rybami i trudnymi do zidentyfikowania zapachami. Kender przepuścił wszystkich przodem i rzekł:
- To jest Blupblup, żlebowiec, który twierdzi, iż widział zajście. Jest to jakiś punkt zaczepienia, choć nieco marny… - uśmiechnął się słabo i dodał: - Powodzenia. - po czym zamknął drzwi.

- Dzień dobry - powiedział Haran. - Czy zechcesz nam opowiedzieć, co widziałeś?
- Ja Blupblup - odparł krasnolud, wyraźnie przerażony. - Być bum-bum, bach i kabuuuum! - Śmierdzący świadek rozłożył ręce szeroko. - Ja zgubić rodzina. Bambam i Bumbum się zgubić. My być blisko kabuuum, gdy oni uciekać i pffff! Ich nie być. - Krasnolud wyraźnie posmutniał.
Tili rozejrzała się po pomieszczeniu, po czym wystrzeliła z rączką do przywitania, ku krasnoludowi. - Ja Tili Sroczka Białoboczka, miło mi cię poznać Blupblupie! Mówi mi Sroczka! - kenderzycy najwyraźniej nie przeszkadzał ani zapach osobnika, ani znikomy poziom inteligencji. Była rada, że mogła poznać kogoś nowego i usłyszeć od niego jakże szaloną i ciekawą historię! - Bambam! - powtórzyła podskakując między mężczyznami, podniecona słowami. - Bumbum! KABUUUUUUUUUM!!! - ciągnąc się za warkoczyki, piszczała i tańczyła jak do skocznej piosenki, a nie mrożącej krew w żyłach opowieści. - Gdzie? Gdzie kabuuuum?! Sroczka też chce zobaczyć!
Krasnolud był zaskoczony reakcją Tili i tylko bardziej skulił się w kącie.
- Pokazać? - zapytał nieśmiało. - Bambam i Bumbum zniknąć. Tili odnaleźć Bambam i Bumbum? - Jego wzrok wyrażał coś w kształcie błagania…?
Że ona miała komuś pomóc? W odnalezieniu bliskich? Albinoska, aż zachłysnęła się łykiem powietrza i wizją, jaka stanęła jej przed oczami. Z podróżniczki, stała się poszukiwaczem pirackich skarbów, a teraz… DETEKTYWEM!
- Pomogę! Znajdę Bumbamy, ale chcę zobaczyć kabuuumy! Szybko, szybko pokaż mi gdzie to było! - drepcząc w miejscu jakby przemożnie chciało jej się do wychodka, wskazywała paluszkiem na drzwi.
- Bumbum i Bambam zgubieni. Tili odnaleźć? - zapytał żałośnie. - Być w niebezpieczeństwo. Blupblup to czuć, oni być w zagrożenie… - Jego głos wkraczał na coraz wyższe tony.
- Tak, tak, tak. - Sroczka podskakiwała jak zając do słów krasnoluda, będąc jego zupełnym przeciwieństwem. - Ja być teraz wielki detektyw, ja pomagać! - z całego tego podniecenia, zaczęła jej się nawet udzielać kaleka mowa we wspólnym. - Blupblup mi pokazać miejsce i dokładnie opowiedzieć!
- Kto zrobić kabum? - Haran spróbował wrócić do głównego tematu.
- Być dziwny. Niby Karnan, a nie Karnan. - żlebowiec spojrzał zamglonym wzrokiem na Harana.
- Kto to jest Karnan? - spytał zaskoczony Haran.
- Karnan być dobry dla Blupblup. Dawać papu i tutu. Pracować w noc, razem z Damien… - Ostatnie słowo wywołało u krasnoluda wstrząs płaczu. - Damien też być dobry…
Czyżby chodziło o tego niby chorego Karnana?, pomyślał Haran.
- Czyli ten ktoś od kabum był podobny do Karnana, ale się od niego różnił? - Haran kontynuował wypytywanie. - A skąd wiesz, że to nie Karnan, tylko ktoś, kto go udawał?
Krasnolud spojrzał na Harana zaskoczony.
- Karnan być miły, nie robić kabuuum nikomu. Damien przyjaciel Karnan. Karnan nie zabić przyjaciel. - pokręcił głową.
Zaklęcie iluzji. Jest kilka sposobów, by przybrać inną postać, ale to jest najprostsze, pomyślał Haran.
- Jak ten nie-Karnan zrobić kabum? - spytał.
Krasnolud wstał, nabrał powietrza i dmuchnął.
- Kabuuuum!
- Zionął ogniem?
Krasnolud pokiwał głową z przerażeniem w oczach. - Ty pomóc Tili odnaleźć Bambam i Bumbum? - zapytał cichutko.
- Pomogę - obiecał Haran. - Opowiedz dokładnie, gdzie byliście i co robiliście, gdy się ostatnio widzieliście.
- My być blisko kabuuuum. Bumbum i Bambam uciekać, bo nie-Karnan być groźny. Ja schować się pod belka, oni uciekać dalej. Nie-Karnan nas nie gonić, iść sobie, ale ja nie umieć znaleźć Bumbum i Bambam… - Wyraźnie posmutniał i wyglądał bardziej żałośnie, jeśli było to możliwe…
-Znajdziemy ich. - Minotaur położył rękę na ramieniu krasnoluda. - Czy ten nie-Karnan mówił coś? Albo czy Damien coś mówił, zanim nie-Karnan zrobił kabuum?
- Czy ty widzieć, w jaką stronę pobiec Bumbum i Bambam? I w jaką stronę iść nie-Karnan? - Haran zadał kolejne pytanie.
Tili nawet nie wiedziała kiedy została zepchnięta na dalszy plan… a raczej pod najbliższą ścianę. Zaskoczona, stała z otwartą buzią przypatrując się poczynaniom mężczyzn. W końcu jednak tupnęła nogą i przedarła się ponownie na sam środek sceny.
- ON POKAZAĆ! WY NIE GADAĆ!
-Czemu nie, trochę ruchu dobrze nam zrobi- dodał od siebie trochę zirytowany Talving. Mniej szacunku do żlebowców niż on miały chyba tylko krasnoludy.
- A ty się nie wydzieraj, Sroczko - powiedział Haran. - Jeszcze trochę się powydzierasz i Blupblup będzie się ciebie bał prawie tak, jak nie-Karnana.
- Blupblup nie boi się Tili, ona być miła dla Blupblup… - Krasnolud podpełzł na czworakach do kenderki i objął jej stopę. - Blupblup pokazać wam! - krzyknął.
- W takim razie chodźmy - zaproponował Haran. Wizja lokalna mogła przynieść więcej informacji, niż słowna relacja.
- Cho! - żlebowiec podskoczył aż w miejscu i złapał Harana za dłoń. - Cho! - pociągnął go za sobą w stronę drzwi.
Haran bez skrzywienia chwycił niezbyt czystą dłoń krasnoluda i ruszył za nim.
- Cho, cho, choooo! - zawtórowała kenderzyca, łapiąc mężczyznę za drugą dłoń.

03-10-2016, 20:47	#32
Kerm Administrator Reputacja: 1	Oczom Poszukiwaczy ukazał się żlebowy krasnolud, śmierdzący rybami i trudnymi do zidentyfikowania zapachami. Kender przepuścił wszystkich przodem i rzekł: - To jest Blupblup, żlebowiec, który twierdzi, iż widział zajście. Jest to jakiś punkt zaczepienia, choć nieco marny… - uśmiechnął się słabo i dodał: - Powodzenia. - po czym zamknął drzwi. - Dzień dobry - powiedział Haran. - Czy zechcesz nam opowiedzieć, co widziałeś? - Ja Blupblup - odparł krasnolud, wyraźnie przerażony. - Być bum-bum, bach i kabuuuum! - Śmierdzący świadek rozłożył ręce szeroko. - Ja zgubić rodzina. Bambam i Bumbum się zgubić. My być blisko kabuuum, gdy oni uciekać i pffff! Ich nie być. - Krasnolud wyraźnie posmutniał. Tili rozejrzała się po pomieszczeniu, po czym wystrzeliła z rączką do przywitania, ku krasnoludowi. - Ja Tili Sroczka Białoboczka, miło mi cię poznać Blupblupie! Mówi mi Sroczka! - kenderzycy najwyraźniej nie przeszkadzał ani zapach osobnika, ani znikomy poziom inteligencji. Była rada, że mogła poznać kogoś nowego i usłyszeć od niego jakże szaloną i ciekawą historię! - Bambam! - powtórzyła podskakując między mężczyznami, podniecona słowami. - Bumbum! KABUUUUUUUUUM!!! - ciągnąc się za warkoczyki, piszczała i tańczyła jak do skocznej piosenki, a nie mrożącej krew w żyłach opowieści. - Gdzie? Gdzie kabuuuum?! Sroczka też chce zobaczyć! Krasnolud był zaskoczony reakcją Tili i tylko bardziej skulił się w kącie. - Pokazać? - zapytał nieśmiało. - Bambam i Bumbum zniknąć. Tili odnaleźć Bambam i Bumbum? - Jego wzrok wyrażał coś w kształcie błagania…? Że ona miała komuś pomóc? W odnalezieniu bliskich? Albinoska, aż zachłysnęła się łykiem powietrza i wizją, jaka stanęła jej przed oczami. Z podróżniczki, stała się poszukiwaczem pirackich skarbów, a teraz… DETEKTYWEM! - Pomogę! Znajdę Bumbamy, ale chcę zobaczyć kabuuumy! Szybko, szybko pokaż mi gdzie to było! - drepcząc w miejscu jakby przemożnie chciało jej się do wychodka, wskazywała paluszkiem na drzwi. - Bumbum i Bambam zgubieni. Tili odnaleźć? - zapytał żałośnie. - Być w niebezpieczeństwo. Blupblup to czuć, oni być w zagrożenie… - Jego głos wkraczał na coraz wyższe tony. - Tak, tak, tak. - Sroczka podskakiwała jak zając do słów krasnoluda, będąc jego zupełnym przeciwieństwem. - Ja być teraz wielki detektyw, ja pomagać! - z całego tego podniecenia, zaczęła jej się nawet udzielać kaleka mowa we wspólnym. - Blupblup mi pokazać miejsce i dokładnie opowiedzieć! - Kto zrobić kabum? - Haran spróbował wrócić do głównego tematu. - Być dziwny. Niby Karnan, a nie Karnan. - żlebowiec spojrzał zamglonym wzrokiem na Harana. - Kto to jest Karnan? - spytał zaskoczony Haran. - Karnan być dobry dla Blupblup. Dawać papu i tutu. Pracować w noc, razem z Damien… - Ostatnie słowo wywołało u krasnoluda wstrząs płaczu. - Damien też być dobry… Czyżby chodziło o tego niby chorego Karnana?, pomyślał Haran. - Czyli ten ktoś od kabum był podobny do Karnana, ale się od niego różnił? - Haran kontynuował wypytywanie. - A skąd wiesz, że to nie Karnan, tylko ktoś, kto go udawał? Krasnolud spojrzał na Harana zaskoczony. - Karnan być miły, nie robić kabuuum nikomu. Damien przyjaciel Karnan. Karnan nie zabić przyjaciel. - pokręcił głową. Zaklęcie iluzji. Jest kilka sposobów, by przybrać inną postać, ale to jest najprostsze, pomyślał Haran. - Jak ten nie-Karnan zrobić kabum? - spytał. Krasnolud wstał, nabrał powietrza i dmuchnął. - Kabuuuum! - Zionął ogniem? Krasnolud pokiwał głową z przerażeniem w oczach. - Ty pomóc Tili odnaleźć Bambam i Bumbum? - zapytał cichutko. - Pomogę - obiecał Haran. - Opowiedz dokładnie, gdzie byliście i co robiliście, gdy się ostatnio widzieliście. - My być blisko kabuuuum. Bumbum i Bambam uciekać, bo nie-Karnan być groźny. Ja schować się pod belka, oni uciekać dalej. Nie-Karnan nas nie gonić, iść sobie, ale ja nie umieć znaleźć Bumbum i Bambam… - Wyraźnie posmutniał i wyglądał bardziej żałośnie, jeśli było to możliwe… -Znajdziemy ich. - Minotaur położył rękę na ramieniu krasnoluda. - Czy ten nie-Karnan mówił coś? Albo czy Damien coś mówił, zanim nie-Karnan zrobił kabuum? - Czy ty widzieć, w jaką stronę pobiec Bumbum i Bambam? I w jaką stronę iść nie-Karnan? - Haran zadał kolejne pytanie. Tili nawet nie wiedziała kiedy została zepchnięta na dalszy plan… a raczej pod najbliższą ścianę. Zaskoczona, stała z otwartą buzią przypatrując się poczynaniom mężczyzn. W końcu jednak tupnęła nogą i przedarła się ponownie na sam środek sceny. - ON POKAZAĆ! WY NIE GADAĆ! -Czemu nie, trochę ruchu dobrze nam zrobi- dodał od siebie trochę zirytowany Talving. Mniej szacunku do żlebowców niż on miały chyba tylko krasnoludy. - A ty się nie wydzieraj, Sroczko - powiedział Haran. - Jeszcze trochę się powydzierasz i Blupblup będzie się ciebie bał prawie tak, jak nie-Karnana. - Blupblup nie boi się Tili, ona być miła dla Blupblup… - Krasnolud podpełzł na czworakach do kenderki i objął jej stopę. - Blupblup pokazać wam! - krzyknął. - W takim razie chodźmy - zaproponował Haran. Wizja lokalna mogła przynieść więcej informacji, niż słowna relacja. - Cho! - żlebowiec podskoczył aż w miejscu i złapał Harana za dłoń. - Cho! - pociągnął go za sobą w stronę drzwi. Haran bez skrzywienia chwycił niezbyt czystą dłoń krasnoluda i ruszył za nim. - Cho, cho, choooo! - zawtórowała kenderzyca, łapiąc mężczyznę za drugą dłoń.