- Czy ktoś ma jakieś pytania? - zapytał kender.
- Nie masz może w rodzinie jakiejś Tili? - łotrzyca zdążyła zadomowić się w pomieszczeniu zaglądając do wszystkich kątów i powoli dobierając się do bardziej prywatnych stref.
- Niestety, droga Sroczko, jesteś pierwszą Tili jaką poznałem… Chociaż, w Kenderówku była jedna taka, którą wołano Białoboczką, ale zginęła, gdy nadeszła Czerwona… - Harlowe na to wspomnienie wyraźnie zatrząsł się z wrażenia.
- Ohh… - Sroczka jakby zmartwiła się na słowa swojego pobratymca, lecz gdy tylko usłyszała o smoczycy cała pokraśniała z podniecenia.
- Wczoraj spotkałam czerwonego smoka, a raczej jego łuskę! Na pewno z OGONA! Prawda Mirnark? Prawda? Powiedź, że to prawda!
Nim minotaur zdążył cokolwiek powiedzieć, Harlowe podniósł się z fotela i zapytał: - Masz ją może tutaj, ze sobą?
Tili zasłoniła swoim drobnym ciałkiem, raptem jedną nogę minotaura.
- Nie twoja! Dałam ją w prezencie, nie oddam! Prawda Mirnarku? - spytała zatroskana, zadzierając główkę w kierunku olbrzyma.
- Ale, jeśli nasz drogi przyjaciel prosi, chyba możemy mu ją pokazać, prawda? - Minotaur wyciągnął łuskę i podał ją Sroczce. Z domysłem, by to ona ją pokazała ich rozmówcy.
- Ale… ale tylko pokazać… - mruknęła pod noskiem, zwieszając główkę. Łuska była cennym prezentem, prawdziwym skarbem, świadczącym o jej najczystszych uczuciach do przyjaciela. Jeśli kender będzie chciał zarekwirować przedmiot, to będzie zaciekle o niego walczyć. W KOŃCU NIE UKRADŁA ZA ZNALAZŁA GO!
Trzymając oburącz, czerwoną płytkę, pokazała ją naczelnikowi.
Talving do tej pory spokojnie obserwujący to co się dzieje gdy padła wzmianka o łusce podskoczył jak oparzony.
-Łuska! Łuska! Znalazłaś na miejscu łuskę i nie uznałaś za stosowne powiedzieć o tym jedynej osobie w okolicy, która była w stanie ją zidentyfikować i ocenić? Do tej pory miałem niektóre kendery za dziecinne, teraz widzę, że zdarzają się i głupie! Pokażcie tą łuskę.
Talving ruszył zdecydowanie ku Tili i naczelnikowi. To w końcu mogło być coś istotnego dla jego osobistych poszukiwań.
Tili podskoczyła zdziwiona wybuchowym zachowaniem towarzysza.
- Ja nie ukradłam, ja znalazłam, to moje… ja znalazłam! - zapiszczała czując się wyraźnie skrzywdzona przez słowa jasnowłosego, chowając przedmiot za plecami. W swoim króciutkim życiu przeżyła wiele podobnych sytuacji, gdzie krzyczano na albinoskę, bito ją i zamykano w więzieniu. Nie lubiła więzień… były szare i mokre i zimne… i potwornie nudne. - Mirnark… powiedz, że ja nie kłamię! Sroczka nie zrobiła nic złego! Ja nie pójdę do więzienia! JESTEM NIEWINNA!
-Zginął półelf spalony smoczym dechem. Tu nie chodzi o twoje zamiłowanie do znajdywania. Chodzi o to, że przedkładasz je ponad życie, ale widać za słabo znam kenderów. Odnalezienie sprawcy tego mordu jest dla mnie ważne z więcej niż jednego powodu. Nie dziw się przeto, że jestem wzburzony kiedy ktoś mi w tym przeszkadza.
Kiedy wreszcie wziął łuskę w swoje dłonie uważnie jej się przyjrzał.
-Wygląda mi na czerwonego smoka, ale trochę mała. Liczyłem na coś innego.
Głośnym westchnieniem dał wyraz swemu rozczarowaniu.
-W sumie czego się można spodziewać. Miasto zniszczone przez Malystryx. Może jakiś pomniejszy czerwony jaszczur pałęta się tu w poszukiwaniu okruchów jej potęgi? Powodem zabójstwa mogła być zwykła nuda. Może ten konkretny smok nie lubił półelfów? Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Po cóż ktoś miałby zabijać samotnego straznika miejskiego? Łuskę pozwolę sobie zachować. Może uda mi się znaleźć magiczny sposób by dowiedzieć się czegoś więcej.
Harlowe spojrzał na Sroczkę i Talvinga jak na małe dzieci. Pytanie zostało skierowane do Harana i Mirnarka: - Jak wy z nimi wytrzymujecie? - jakby nie chcąc znać odpowiedzi na to pytanie, dodał: - Z tego co wiem, żaden smok się w pobliżu miasta nie kręcił. Kronn Thistleknot twierdzi, że w górach najbliżej miasta mają leże jacyś trzej-czterej potomkowie Malystryx. - kender wyraźnie otrząsnął się wymawiając to imię. - Ale są zbyt młodzi, by odważyć się na atak na Port. Na nasze szczęście... - westchnął. - To chyba ślepy trop…
Tili wyrwała łuskę z rąk mężczyzny, kopiąc go przy okazji w nogę.
- Wal się na pysk, ty ludzi wykręcie o zbyt dużym mniemaniu o własnej osobie. I na co się tak podniecałeś jak przystary kundel na pierszoroczną sukę? - kenderka przypominała rozjuszonego laboratoryjnego szczura. - Jak widać twa wiedza, jest równie ograniczona co twoje wydymane ego! Więc się nim wypchaj i idź się rządzić u kogoś innego! - albinoska mało się nie zapluła ze wściekłości, chcąc wybiec z pomieszczenia złorzecząc i wyzywając na całe gardło.
-Dość! - Potężne ręce minotaura chwyciły Talviga i Sroczkę za kołnierze i podniosły do góry. Mirnark był poważnie rozgniewany. -Oboje uspokójcie się natychmiast - powiedział rozkazującym tonem. Upewniwszy się, że przestaną się awanturować, delikatnie ustawił ich na ziemi. Potem zwrócił się w stronę czarodzieja, swym wielkim ciałem zagradzając drogę miedzy nim a Kenderką. - Zapominasz, że Sroczka powiedziała o łusce mnie. Jeśli to czyjaś wina, że się nie dowiedziałeś, to moja, nie przyszło mi to do głowy wczoraj. Powiedziałeś co myślisz o Kenderach. Jeśli nie zamierzasz też powiedzieć co myślisz o minotaurach. - tutaj prychnął groźnie, dając do zrozumienia, że to zły pomysł - to lepiej przeproś Tili i pana Harlowe.
Potem odwrócił się w stronę Sroczki, kucając, aby być na jej wysokości, na ile było to możliwe.
- Rozumiem twój gniew. Ale takie słownictwo nie przystoi w towarzystwie. Zwłaszcza damie - pouczył ją łagodnym tonem.
Talving przyjął ze spokojem zarówno tyradę kenderki jak i interwencję Minrarka. Uśmiechając się kpiąco pod nosem odrzekł tonem imitujacym skruchę.
-Ależ najmocniej przepraszam. Gdybym wiedział w jakiej cenie jest tu prawda milczałbym jak grób. Niech o smokowatych wypowiadają się silnorecy i znajdywacze. Ja zachowam swą wiedzę dla siebie.
Po czym skłonił się teatralnie przed Tili.
- Jeśli odłożyliście na bok niesnaski grupowe… - Harlowe westchnął i spojrzał znacząco na Talvinga i Tili - proponuję zająć się śledztwem. Nasz świadek siedzi w pokoju dla gości. Jesteście gotowi, by się nim zająć? - zapytał kender. - Chyba, że macie jeszcze jakieś pytania? - powiódł wzrokiem po Mirnarku i Haranie.
-Tylko czy ofiara miała jakiś wrogów. - Powiedział minotaur. - Rozumiem, że jako członek straży zapewne nasłuchał się złorzeczeń od wielu ludzi, ale może ktoś szczególnie zapadł w pamięć? Wyróżniał się czymś? Albo wygrażał mu stosunkowo niedawno?
Harlowe zamyślił się.
- Z tego co mi się kojarzy, Damien ostro kłócił się ze swym bratem, Thazarem. Rzecz szła o jakieś pieniądze czy coś. Mówił też, że wpadł na trop Złocisza jakoś niedawno, ale okazał się być to ślepy trop… - westchnął. - Złocisz to miejscowy król czarnego rynku. Z jakiegoś powodu jest nieuchwytny, gdzieś od roku. Ale nigdy nie posuwał się do zabójstw… - Roztarł twarz dłonią. - Damien miał też trzeciego brata, ale ten wyjechał z Portu jakieś dwadzieścia lat temu i nie wrócił. - wzruszył ramionami.
- Ładnie nie ładnie… - burknęła albinoska, kopiąc niewidzialny przedmiot na ziemi. -Jest durny niczym pusta beczka śledzi… Nie znam nawet jego imienia, ale żąda bym wiedziała, że jest jakimś znawcą srawcą łusek, które znajduje Sroczka. - mruczała do siebie niezadowoloną, obserwując marny teatrzyk mężczyzny z pełnym politowania spojrzeniem.
Harlowe uciął dyskusję głośnym westchnięciem. - Dobrze, zabierzmy się zatem do pracy. Proponuję na początek przesłuchać świadka… Zaprowadzę was. - uśmiechnął się słabo i powiódł drużynę do pomieszczenia, gdzie miał znajdować się świadek. Pokój był mały, było w nim jedynie niewielkie biurko, kilka poduszek na podłodze, które w domyśle miały służyć za coś na kształt foteli, wyświechtany dywan i malutkie okno.

Blupblup poprowadził Poszukiwaczy w stronę miejsca, gdzie wczorajszej nocy zginął sierżant Damien. Niewiele się w tym miejscu zmieniło, teren został odgrodzony i wyłączony dla ciekawskich oczu. Pilnowało go pięciu strażników, z Edelmannem na czele. Krasnolud skinął im głową ze smutnym wyrazem twarzy, pozwalając przejść dalej. Widząc żlebowca podniósł pytająco brew, ale nie był w nastroju do rozmowy.
Świadek zaprowadził Poszukiwaczy do miejsca, gdzie zeszłej nocy stał nie-Karnan.
- Tu być nie-Karnan. - Wskazał miejsce niedaleko tego, gdzie Tili znalazła łuskę. - Zrobić kabuuuum, ale Blupblup nie widzieć gdzie pójść nie-Karnan. - Krasnolud posmutniał na, i tak już żałośnie wyglądającej, twarzy. - My z Bumbum i Bambam polecieć tam. - Wskazał paluchem na przejście między dwoma nadpalonymi ruinami domów.
- A skąd przyszedł nie-Karnan? - spytał Haran. - Widziałeś? Czy Damien coś mówił do niego? Albo nie-Karnan do Damiena?
Tili puściła rękę Harana i przez chwilę oglądała wskazany punkt, po czym przekręciła głowę by obejrzeć się na miejsce gdzie znalazła łuskę, mierząc odległość między oboma.
- Pewnie przylazł z wody skoro był odpływ. - uśmiechając się niewinnie w podskokach udała się w kierunku ostatniego widzenia Bumbuma i Bambama, by dokładnie przeczesać okolice obu ruin, jak i same domostwa.
Sroczka niesamowicie szybko przejrzała spalone domy, gdzie największą atrakcją był dla niej kawałek stopionej cegły, wyglądający niczym czysty rubin… a może było to czerwone szkiełko? Któż mógł to wiedzieć? Po chwili obserwacji zauważyła, iż w środku coś się znajduje - chyba był to palec… Już chciała przebiegać do drugiego domu, jednak po drodze udało jej się dostrzec ślady stóp w popiele.
Łotrzyca wzięła do ręki palec, przyglądając mu się, po czym widząc ślady, odstawiła na bok penetrowanie drugiego domku na rzecz ruszenia tropem przed siebie. Wskazując sobie drogę oderwanym paluchem, niczym pies myśliwski podążała tuż za śladami, uważnie stawiając kroki by nie zatrzeć śladu.
Do kogo owe odciski należały? Dokąd prowadziły? Kiedy zostały zostawione? Czy u ich końca znajdzie skarb, trupa, czy kogoś żywego? To wszystko było takie fascynujące i ciekawe, że aż zapomniała, po co się tu znalazła i z kim przybyła.
- Przygoda! - zawołała radośnie, dając upust emocjom buzującym w jej małym ciałku.
-[i]Lepiej za nią pójdę. Jeśli mamy szczęście, coś znalazła./i] - Stwierdził Mirnark i poszedł śladami Kenderki.
Stopy kenderki prowadziły ją przez pył. Gdyby znała się na tropieniu, pewnie wiedziałaby, że ślady tej wielkości mogą należeć do osoby szczupłej, lekko zgarbionej i niezdarnie człapiącej, a przy tym niewysokiej. I były to dwie osoby, nie jedna. Ślady skręcały w prawo, by za chwilę skręcić w lewo, biec chwilę prosto i znów skręcić. Ani się nie obejrzała, a stała przed czymś, co kiedyś musiało być świątynią, lecz teraz przypominało zniszczoną kupę kamieni…

Kenderka stała przed wejściem do świątyni, z głośnym “oooch” i “aaach” przyglądając się to wrotom, to pokruszonym schodkom. Pęknięcie na ścianie też było imponujące… a ten zaciek przypominał trochę uciekającego elfa… a może kendera?
Zimny paluch w łapce szybko został odłożony na pobliskie cegły, jakby jego magiczna moc wskazywania drogi, wyczerpała się wraz z pojawieniem się budynku.
- Hop, hop? Nazywam się Tili Sroczka Białoboczka! - zaćwierkała radośnie łotrzyca, wskakując po stopniach na jednej nodze. - I jestem detektywem! - oznajmiła dumnie wchodząc do mrocznego środka.
Ze środka dobiegły lekko stłumione krzyki, jednak nie dało się rozpoznać słów… Odgłosy odbijały się od ścian, sprawiając wrażenie, iż dobiegają z wielu miejsc jednocześnie, jakby to kilkanaście osób coś nagle do niej mówiło. Jakby Tili znalazła się wewnątrz mózgu szaleńca.
Mirnark tymczasem szedł spokojnie za nią, licząc, że nie wpadnie w kłopoty.
Echo! W górach też było echo i wtedy Sroczka mogła rozmawiać sama ze sobą… do czasu, aż jej krzyk nie wywołał lawiny i trzeba było czym prędzej zwiewać. Tutaj jednak nie groziło lawiną… chyba… choć w sumie... zawalenie było całkiem realnym zagrożeniem. Białoboczka postanowiła więc nie krzyczeć, a szeptać.
- Psssst! Hooooop, hooooop! - kenderka weszła głęboko do budynku, rozglądając się na boki. Nigdy w sumie nie była w żadnej świątyni, czy to działającej, czy zrujnowanej. Nie dlatego, że nie mogła czy nie miała na to okazji, po prostu nie odczuwała “wewnętrznej” potrzeby zaglądania do nich. Bo co jeśli w środku mieszkał jakiś bóg? Większość “kapłanów” była dla Tili niemiła, a skoro oni byli niemili to znaczy, że bogowie byli jeszcze niemilsi.
O nie. Kenderka nie miała ochoty spotykać takich na swojej drodze. Padając na kolana, przedrałowała na czworaka między ławami, zaglądając między nie w poszukiwaniu właściciela echa.
Sunąca na kolanach przez ruiny Tili nie miała prawa zauważyć przykrytej dywanem pułapki. Na jej nieszczęście krata, na której przypadkowo się znalazła, miała zbyt szeroko rozłożone pręty - zwykły człowiek byłby w stanie przejść, gdyż nie zmieściłby się między nimi, lecz dla malutkiej kenderki były one… zbyt szerokie. Spadła z wysokości, która wydawała się niezwykle groźna, lecz obiła sobie jedynie tyłek i kości.
- Ała ła łaaa - zakwiliła masując się po obolałej pupie, zadzierając głowę by zobaczyć jak wysoko znajduje się wyjście.
Uwagę Tili odwróciło co innego - pytanie. Dziwne, jakby nie na miejscu, zadane w tak śmieszny sposób, że aż znajomy…
- Ty kto? - dobiegł ją cichy głosik, wystraszony i rozbawiony jednocześnie.
- Co, co cococococo? - zaskoczona kenderzyca rozejrzała się na boki chcąc zlokalizować źródło dźwięku. -[i] Jestem detektywem! Już się przedstawiałam.[i]
Do jednej pary oczu, które obserwowały Sroczkę, dołączyły drugie. Kolejny głos był nieco niższy, bardziej męski, ale w dalszym ciągu nieco wystraszony.
- Ja Bumbum. To Bambam. Hej, Detektyw. Dziwne mieć imię ten mały stworek, nie Bambam? - gdy tylko właściciele głosów weszli w krąg światła, oczom Tili ukazały się dwa krasnoludy żlebowe - mężczyzna i kobieta. - Dziwne. De. Te. Ktyf. De-te-ktyf. Detekryf! Lepsiejsze! - wykrzyknęła krasnoludka, różniąca się od brata jedynie wzrostem.
Albinoska zerwała się na równe nogi, podskakując i przebierając nogami w miejscu. Cieszyła się ze spotkania z krasnoludami, zupełnie jakby znalazła własną zagubioną rodzinę. - Bumbum i Bambam! Szukałam was! Blupblup się o was martwi! - łotrzyca wystrzeliła łapkami, chcąc objąć najwolniejszego unikającego.
Ale zaraz, zaraz… gdzie były jej maniery! Co z tego, że już raz się przedstawiała. Rozmówcy wymienili się imionami… musiała więc się odwdzięczyć tym samym.
- Jestem Tili Sroczka Białoboczka! I jestem detektywem… czyli, czyyyli… - tu jakby straciła na chwilę rezon. Bo właściwie czym zajmował się detektyw? -...szukam ludzi? A w tym wypadku was krasnoludów żlebowych!
Krasnoludy spojrzały po sobie zdezorientowane.
- To ty nie Detekryf, tylko Tili? Czy Detekryf Tili? Bumbum się pogubić… - krasnolud pacnął na tyłek, zdezorientowany. - Ty szukać, bo Blupblup prosić? - zapytała Bambam.
Kenderka chyba rozumiała w czym leży problem, ale dla upewnienia się, rozejrzała się po pomieszczeniu w poszukiwaniu Detekryfa. Byli jednak sami.
- Nie, nie… jestem Tili ale mówcie mi Sroczka… - zamachała łapką, jakby chcąc szybko urwać temat, sama czując się w nim nie najpewniej. - Na górze spotkać Blupblupa w więzieniu. - nie wiedząc kiedy przeskoczyła na prostą mowę krasnoludów. - On być świadek w straszna zbrodnia. Z BOOOOOOOM i ogniem i trupem strażnika! Ja go przesłuchiwać bo tylko on widzieć co się wydarzyło… I on powiedział, że wy też tam być...eee. - mówienie kalekim wspólnym było dla kenderki nie lada wyzwaniem, po chwili tłumaczenia, zgubiła wątek i tylko patrzyła na parę towarzyszy, szukając u nich mentalnego wsparcia, którego zapewne sami potrzebowali.
- My być! Widzieć kabuuum! - Bambam rozłożyła ręce szeroko, uderzając Bumbuma w głowę. - Tam być nie-Karnan, bo Karnan nie być zdrowa... - widać było, że krasnoludka ma problem z wysłowieniem się do końca. - Ten, chory! Karnan chory być! - podskoczyła uradowana, że znalazła słowo. - Jak wyjść? - zapytała, wskazując na długi, prawie cztero metrowy tunel wydrążony w gładkiej skale.
Białoboczka na początku potakiwała krasnoludzicy, ale w pewnym momencie ponownie zgubiła wątek i zdezorientowana kręciła główką, ciągnąć się we frustracji za warkoczyki.
Wszyscy mówili o jakimś lub jakiejś Karnan… ale kto to do czorta był? Dlaczego wszyscy go znali a Sroczka nie? Czerwieniąc od emocji zapiszczała tupiąc nogą.
- KIM JEST KARNAAAAAN!?!? - wykrzyczała zipiąc, niczym zmęczone zwierzątko. Zaiste bycie detektywem było trudnym zadaniem.
Krasnoludzica odskoczyła od Tili, chowając się za Bumbumem, który skulił się w sobie. - Kar… Kranan przyjaciel. - wyjąkał Bumbum, stając się jeszcze mniejszym.
A więc był przyjacielem… kenderce wyraźnie ulżyło, gdy właśnie rozwikłała palącą ją zagatkę. - Ufff… przepraszam, już mi lepiej… a więc Karnan to przyjaciel, dobrze, dobrze, teraz już wiem! - zadzierając główkę ponownie obliczyła odległość szybu pułapki. - Sroczka mieć line, Sroczka się wdrapać i was wyciągnąć, bo Sroczka jest teraz superbohater!
- Kto? - Bumbum i Bambam przekrzywili głowy, dziwiąc się słowom, które wylewały się z ust Tili. Ta zaś rozpoczęła mozolną wspinaczkę, zapierając się o ściany szybu, jednak po chwili noga jej się omsknęła i zjechała w dół. Ściany były za gładkie, by dało się po nich swobodnie wejść.
- Bleee… - zajęczała niezadowolona, pacając piąstką w skałę. - Wiem! Zrobimy żywą drabinę! Bambam wejdź na Bumbuma, a ja wejdę na was! - kenderka była aktualnie w swoim świecie, nie do końca kontaktując z rzeczywistością. - Wezmę linę i przerzucę ją przez kraty oooo tak i wtedy ooo i aaaa i wejdę i wy wyjdziecie!
Krasnoludy spojrzały po sobie niepewnie, ale spróbowały tego, o czym mówiła Sroczka. Bambam chciała usilnie wejść na plecy Bumbuma, ale krasnolud był tak słaby, że ilekroć siostra stawała na jego kolanie, by wejść wyżej, ten wywracał się.
- Eeee… to może, zawołajmy po pomoc… - zasugerowała w końcu, drapiąc się po brodzie. Krasnoludy kiwnęły głowami i zgodnie krzyknęły: - Eaeae! Poooooo-mooooooo-cyyyyyy!
Mirnark akurat dotarł w okolice, zaniepokjony tym, że zgubił Kenderkę z oczu. Jak coś tak małego może taks szybko biegać?
-Tili! Sroczko! Hop hop! gdzie jesteś! - Wołał, zmartwiony. Miał nadzieję, że nic się jej nie stało. Nasłuchiwał uważnie i wypatrywał jej gdzie tylko zdołał dotrzeć wzrokiem. Przechodząc koło świątyni nie zapomniał skłonić się jednak z szacunkiem. Może i była spalona, ale bogom, jacykolwiek tu rezydowali, należało oddać respekt.
Nagle usłyszał krzyki. Nie potrafił stwierdzić z jakiego kierunku, zaczął więc nawoływać jeszcze głośniej, robiąc przerwy by czekać na odpowiedź. Wszedł do świątyni, myśląc, że to może stamtąd dochodzi wołanie.
-Halo! Jest tu kto! - Ponownie rozglądał się na wszystkie strony, szukając Sroczki lub kogokolwiek innego w opałach.
Łotrzyca dołączyła do rodzeństwa, skacząc dookoła dziury w której byli i krzycząc na całe gardło.
- Heeeej Hooooo w dziurze by się… … …. PSTROOOO!!! - dokończyła nie potrafiąc znaleźć rymu. Szybko przebolała swoją małą wtopę w akcji ratunkowej i najwyraźniej świetnie się bawiła z nowymi towarzyszami.
Minotaurowi udało się wreszcie ustalić skąd dochodzą krzyki - zauważył zrolowany dywan na środku pomieszczenia, a pod nim kratę. Uklęknął i nachylił się nad nią.
-Jest tam kto? - Zawołał, wpatrując się w ciemność. Jego bystre oczy bez problemu znalazły w ciemnościach Sroczkę i towarzyszące jej krasnoludy.
-A wy jak się tu znaleźliście? - Powiedział, z nutą ulgi oraz rozbawienia. Sięgnął do torby i wyciągnął z niej linę. Spuścił ją w dół pułapki.
-Wchodźcie, tylko jedno na raz! - Zawołał.
- Mirnark! - Tili zapiszczała uradowana widząc krowi pysk przyjaciela. - To mój towarzysz, podróżujemy razem! - z dumą przedstawiła krasnoludom minotaura.
- Znalazłam Bumbuma i Bambama!!! - kicając jak żabka chwyciła pierwsza za spuszczoną linę ratunkową.
Mirnarkowi udało się wyciągnąć Tili i dwa żlebowe krasnoludy, a po chwili ujrzeli resztę Poszukiwaczy stojących u wrót zrujnowanej świątyni.

* * *

Haran przez kilka chwil rozglądał się w poszukiwaniu śladów, które wczoraj wieczorem mogli przegapić. Udało mu się zauważyć kilka zarysowań na płytach, ale nie sugerowały one nic szczególnie wielkiego - a już na pewno nie smoka.

Minęło kilka chwil, potem kolejnych parę.
Haran raz czy drugi spojrzał w stronę, w którą poszła Tili, a potem Mirnark, wreszcie spojrzał na Blupblupa.
- Może też pójdziemy w tamtą stronę? - zaproponował. - Jeśli Bumbum i Bambam się przestraszyli, bardzo, to się mogli tak schować, że nie wyjdą, gdy Sroczka będzie ich wołać. Ciebie natomiast usłuchają.
Krasnolud ochoczo pokiwał głowa i ruszył śladami kenderki. Gdy dotarli do zrujnowanej świątyni, ujrzeli Mirnarka klęczącego nad jakaś dziura w podłodze.
- Zgubiłeś coś, czy znalazłeś? - spytał Haran, równocześnie rozglądając się na wszystkie strony w poszukiwaniu nieprzyjemnych niespodzianek, które bardzo często przytrafiały się nieostrożnym poszukiwaczom przygód. Mistyk i Talving dostrzegli, jak Mirnark wyciąga z dołu kenderkę i dwa żlebowe krasnoludy. Blupblup ucieszył się na ich widok i podbiegł doń, a cała trójka wyściskała się w akompaniamencie żlebomowy.

* * *

Żlebowe krasnoludy zajęły się sobą, rozmawiając po swojemu, dając Poszukiwaczom kilka chwil na przetrząśnięcie ruin. Znaleziona w rogu skrzynia miała zardzewiałą kłódkę, która niemalże sama odpadła, gdy tknęła ją Sroczka. Znajdowały się w niej cztery kielichy i cztery zakurzone fiolki. Gdy wyjęli te przedmioty, Mirnark zauważył z dołu coś, co przypominało… medalion wiary. W momencie, w którym wziął go w ręce, zajarzył się słabym blaskiem i udało mu się odczytać napis na nim “Dla naszej przyjaciółki, Jokasty z Silvanesti” i rozpoznać symbol Kiri-Jolitha…
- Ktoś z nas chyba ma szczęście - uśmiechnął się Haran. - A niektórzy nawet więcej. Nie dość, że odnalazłaś główną zgubę, to nasza uczynność została szczodrze nagrodzona.
- Czyja to była świątynia? - spytał.
-Dobrze, że nikomu się nie stało - stwierdził Minotaur. - Możesz mi coś powiedzieć o tym naszyjniku? Niekoniecznie teraz, rzecz jasna. Po prostu, jeśli będzie okazja, postaram się ustalić, jaki los spotkał jego właścicielkę - powiedział do czarodzieja. Bacznie przyjrzał się wisiorkowi, by wryć w pamięć nazwisko Jokasty z Silvanesti. Tak na wszelki wypadek.
-Powinniśmy przepytać teraz dwa krasnoludy, może one zapamiętały coś więcej z całej sytuacji. Mówiły coś? - Te ostatnie słowa skierował do Tili..
Kenderzyca patrzyła spod byka na Harana, krzyżując rączki na drobnej piersi. To ona znalazła ślady… i palec i świątynię i krasnoludy. Kiedy ten nic nie robił, w zasadzie to Białoboczka nie wiedziała czy mężczyzna coś robił bo przy nim nie była, ale to nie było w tej chwili ważne BO… TO ONA BYŁA DETEKTYWEM! I bohaterem. I pogromcą smoka. I poszukiwaczem pirackich i krabich skarbów i… o właśnie. Palec, PALEEEC!
- Może mówili, może nie mówili, Sroczka jest teraz zajęta, musi odszukać palec, który zostawiła przed świątynią! - wybiegając z budynku i dopadła kamienia, na którym zostawiła magiczny członek wskazujący drogę. Znalazła kamyk z palcem wewnątrz dokładnie tam, gdzie go zostawiła.
- Znalazłam! - zawołała niemalże materializując się ponownie pod nogami Mirnarka i ciągnąc go za rękę by się pochylił. - Ten palec pokazał mi gdzie były krasnoludy, na pewno jest magiczny! - podzieliła się z przyjacielem swoimi spostrzeżeniami, machając mu przed nosem sztywnym paluchem jakiegoś osobnika.
Jej uwaga szybko jednak została rozproszona przez rodzeństwo, któremu pozazdrościła ogólnej radości. Bezpardonowo wciskając się między nich, uściskała rękę Blupblupa, przypominając mu o swoim bohaterskim czynie jakim było odnalezienie krasnoludów.

Kenderzyca była zbyt zaaferowana swoimi nowymi przyjaciółmi, że bezczelnie zapomniała o tych starych… a właściwie tylko o Mirnarku, bo reszta była jej całkowicie obojętna. Pozostała dwójka nie tylko nudna była z wyglądu i zachowania ale też mowy. Albinosce nie mieściło się w głowie, jak w ogóle takie zestawienie mogło być prawdziwe, ale fakty mówiły same za siebie, a jej dziecięca logika, aż piszczała z wszechobecnej nudy.

Tak więc gdy tylko Sroczka przypomniała sobie o swoim krowim przyjacielu, a było to wtedy, gdy trafili do domu chorego mężczyzny, który mówił tak dużo dziwnych rzeczy, a ton jego głosu niczym czarcia pijawka wysysała całą energię z otoczenia - wręczyła mu… PALEC, wrzucając mu go do cholewy buta.
Pomysł jak i samo wykonanie uznała za iście zabawny. Kryjąc psotny uśmiech w łapkach, szybciutko wyskoczyła z domu, zanim wojownik zdążył powściągnąć jakieś kroki w zaistniałej sytuacji.

I tyle ją widzieli… przynajmniej na jakiś czas. Bowiem łotrzyca ruszyła na poszukiwania wczorajszego dnia z trzema żlebowcami. Właściwie to owa kampania nie trwała dla krasnoludów zbyt długo, bo Tili postawiła sobie za punkt honoru znalezienie pokrewieństwa z Borcem Szybkorękim, którego spotkali na zakręcie, zakrętu jakiegoś zakrętu w dokach.
Rodzeństwo było wytrwałe (a może naiwne) i przez pewien czas przysłuchiwało się dyskusji podobnych sobie wzrostem osobników… minuty mijały zamieniając się w godziny, ale ci dalej byli „dalej” niż „bliżej” w swej dyspucie. Tak więc Blupblup, Bumbum i Bambam w końcu się poddali i ruszyli w tylko sobie znanym kierunku.

***

Białoboczka pojawiła się przed Mirnarkiem nie wiadomo skąd i nie wiadomo jak. Hasała niczym biały króliczek pośród szarobrązowego tłumu, najwyraźniej znudzona czekaniem na jakiś punkt kulminacyjny pochówku. Minotaur mógł podziwiać jak drobna kobietka, przeciska się między zebranymi zupełnie niezauważona, pomijana… ignorowana. Jakby jej tam nie było - a przecież była! Obładowana różnymi rupieciami, skacząca i błyszcząca niczym rybia łuska w błocie i do tego wpychająca łapki nie tam gdzie powinna!

Młoda kenderzyca właśnie schowała głowę w torbie jakiejś kobiety, ale najwyraźniej nic ciekawego tam nie znalazła, bo szybko przetruchtała do innej ofiary, pakując jej rękę do kieszeni, w której znalazła tylko dziurę przez, którą wystawał jej biały paluszek.
Widok ten widocznie ją rozbawił, bo ze śmiechem i wielkim uśmiechem na twarzy poczęła kręcić leniwe ósemki wśród tłumu, aż w końcu zatrzymała się przy zgarbionej chłopinie w czerwonej tunice z zielonymi spodniami i… żółtymi butami. Przez chwilę albinoska obserwowała z fascynacją, ledwo co stojącego staruszka, który kiwał się na boki ale dzielnie stał, żegnając zmarłego strażnika.

”Buty, buty, buty! Żółte buty! Też chcę takie buty! Spytam się, gdzie je kupił!”
przez rozumik łotrzycy przetaczały się fale różnych spostrzeżeń i pragnień. Cóż mogła poradzić, buty faktycznie były ładne… i były żółte, a pogrzeb się ciągnął i ciągnął i był za poważny i za smutny i za szary. Tili nie rozumiała dlaczego wszyscy byli smutni. Wiedziała, że ktoś umarł i ten ktoś był im bliski, ale co z tego, że umarł? Czy śmierć nie była przygodą? Przejściem do innego, fascynującego świata, który można zwiedzać i zwiedzać, aż się znowu nie umrze i nie trafi gdzie indziej? Śmierć to była PRZYGODA! I Sroczka wiedziała, że na pewno nie będzie jej smutno kiedy umrze, na razie jednak miała jeszcze wiele miejsc do zwiedzenia, wiele przygód do przeżycia i wiele sakiewek do… a właśnie… sakiewka.

Ciało albinoski drgnęło, gdy przemawiający krasnolud począł krzyczeć wzburzony. Zaciekawiona oderwała wzrok od staruszka, spoglądając na „ołtarz”, po czym rozglądając się na boki, by ocenić sytuację.
Słuchający byli przestraszeni… skąd o tym wiedziała, ano umiała poznać twarz zlęknionego człowieka… była taka charakterystyczna i całkiem zabawna i widziała ją wiele, wiele, wiele, wiele, wiele razy.
Jednakże, dzięki tym oględzinom spojrzenie kenderzycy spotkało się ze spojrzeniem Mirnarka. Dziewczyna uśmiechnęła się promiennie do przyjaciela wyraźnie uradowana z ponownego spotkania, gdy tymczasem jej łapki powędrowały do pasa starca przed nią, rozsupłując sznureczki u sakiewki.

”Och… czy krowi pysk się boi? Dziwnie wygląda. Jakoś tak śmiesznie podryguje. Chyba chce do mnie iść. Może coś złego się dzieje? Napadli na nas? Trzeba uciekać! Piraci? A może smok! Rozumiem, już rozumiem! Sroczka ucieka, Sroczka się schowa!”
Albinoska śmignęła w tłum z nową sakiewką u pasa, zostawiając ponownie towarzyszy samym sobie. Nie było jej znowu ponad godzinę. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Zresztą kto by się przejmował zniknięciem kendera?

***

Tymczasem kenderka w połowie drogi do kryjówki, zapomniała, że miała się schować i wyruszyła na podój miasta, gdzie ponownie spotkała pobratymca. Tyriana Krasomówcę, z którym koniecznie musiała ustalić swój stopień pokrewieństwa. No nie było bata, by było inaczej. NIE MA ZMIŁUJ! W końcu mieli ten sam kolor butów!

Jak się okazało Tili z Tyrianem była spokrewniona i to całkiem blisko BO babcia siostry cioci wuja Leona nazywała się Tili Jastrzębie Stópki! To ta sama Tili, która była mamą mamy mamy mamy siostry mamy brata mamy Tili, która również nazywała się Tili. Uradowani krewniacy wymienili się podarkami i umówili na wspólne zwiedzanie Kenderówka, które nie było już Kenderówkim po czym rozeszli się każdy w swoim kierunku…

***

- Ale on ma brzydką mord… twarz. - zapiszczała łobuzica stojąca parę metrów za mężczyznami. - Mirnark patrz, on ma kolczyk w nosie! Jak krowa! - ukontentowana i radosna albinoska wbiegła między nogi minotaura, obejmując je łapkami i wyciągając spod nich głowę przyjrzała się ochroniarzowi szczerząc niewinnie ząbki. - Jestem Tili Sroczka Białoboczka miło mi cię poznać!

- A po co? Dlaczego? Przecież powiedziałam prawdę. I byłam miła, przedstawiłam się… - kenderzyca wyplątała się spod nóg minotaura, wpadając na plecy Harana i ciągnąc go za pelerynę w geście - broń mnie.

Chwilę tak wymieniała się się w Mirnarkiem spojrzeniami, w końcu nadymała policzki i burknęła.
- No dobrze już dobrze… przepraszam za ten kolczyk i twarz. - jej zwinne łapki szybko odnalazły sposób, jak przedostać się pod pelerynę. Mężczyzna mógł poczuć jak obmacuje jego sakiweki, ale bardziej oceniała ich wielkość i wagę, niż sprawdzała co mają w środku. Chyba.