Ulriczeit, 2521 roku K.I.
Wielka Baronia Middenlandu, Wisslagerberg

Wino jeszcze nigdy nie smakowało tak słodko. Podczas wielu okazji zarówno Edmund, jak i Detlef, upijali się nadprogramowymi ilościami tego czerwonego trunku. Czy to „przypadkowo” znalezione na trakcie podczas banickich rubieży, czy też uczciwie kupione w jednej z tawern w Nuln. Tym razem jednak wino czy też antidotum miało lekko miętowy posmak, tak cudownie koił palenie w przełyku, kiedy zsuwało się w dół, wprost do żołądka. Morryta pragnął natychmiastowej ulgi, jednak niestety nie tak działają leki. O ile zadziała potrwa to kilka, może kilkanaście godzin, a drugie tyle snu. Nowicjusz cieszył się wyjątkowo ze swojej tuszy, być może właśnie nadmiarowe kilogramy tłuszczu utrzymały go przy życiu, a pewniakiem spowolniły działanie trucizny. Chwała Sigmarowi za tłuste potrawy.

Skoro już o bogach mowa.

Oczy Morra z pewnością nadal spoglądały na wioskę. Pan Snów wyszukiwał tych, którzy lekarstwo otrzymają zbyt późno lub też wcale. Być może był też nieco zły na Detlefa. Bądź co bądź uratował kilka dusz przed przejściem przez Bramę, jednak sam własnoręcznie wysłał dwie wyjątkowo chciwe ku jego objęciom. Morryta modlił się w duchu o wybaczenie i błagał, aby ofiara wystarczyła na ubłaganie.

W tej chwili nowicjusz poił mieszkańców wioski odkładając co rusz jedną, pustą butelkę, a biorąc nową dla kolejnej spragnionej grupy. Nawet jeżeli uporają się z tym zadaniem to samego Morrytę czeka jeszcze dużo pracy – musi uratować wiele dusz przez zgubnym wpływem Chaosu.

Annabelle by tego chciała.