- Moorghul? - wypowiedziała nazwę puszczy trochę nieprawidłowo i z lekkim rozbawieniem. - Jesteśmy w tolkienowskim przybytku, czy jak? - Kiedy zauważyła, że rudzielec nie reaguje na żart i jest dziwacznie poważny, ona również się powstrzymała, szczególnie od dalszych, "śmiesznych" uwag. - Skąd mnie znasz i ty... jesteś krasnalem? - zapytała z prostą ciekawością. - Nie wyśmiewam się, o nie! Ja szczerze wierzę w wasze istnienie, w końcu jestem córką Islandii! Ale pewnie i to już wiesz niecodzienny mędrcze. Lepiej powiedz mi co to wszystko ma znaczyć i o jakich ścieżkach mówisz. Mam nieodparte wrażenie, że pomieszało mi się w głowie. Zbyt realistyczne to wszystko, aby miało być tylko głupim snem. - Powolnym gestem poczochrała blond czuprynę i pogrążyła się w jakiejś nieznanej myśli. - No, gadaj rudzielcu, mimo mojej drobnej budowy potrafię sobie poradzić. Ty jesteś mniejszy, więc szybko, czekam na wyjaśnienie! Mieszkasz sobie na brzegu tego wyimaginowanego jeziorka, stąpasz co dzień po starych kościach, gadasz o jakiejś magicznej puszczy - więc kurewsko dużo masz w głowie!