Czarodziej odpoczywał, próbując ukoić zszargane nerwy. Ostatnie wydarzenia nie były dla nich najlepsze. Śmierć Awe, diabelstwa które gdyby mimo wszystko żył mógłby być cennym towarzyszem. Najbardziej dotkliwa była strata Gurthaka, który odgrywał w planie czarodzieja niebagatelną rolę.
Jednak nowi towarzysze okazali się pełni nowych pomysłów i idei. Zadawali ciekawe pytania, i choć nie zdawali sobie jeszcze sprawy i czarodziej zasnął z przekonaniem, że nowy dzień przyniesie nową nadzieję na przyszłość.
Noc należało jednak przeżyć....co na tej przeklętej wyspie było samo w sobie wyczynem wymagającym nadludzkiego wysiłku.

Zjawy zaatakowały wartowników bezgłośnie niczym senna mara wdzierająca się w umysł śpiącego. Gdyby nie przedśmiertne charczenie Jacka i krzyki odpierającego atak widmowych przeciwników czarodziej miałby problemy z otwarciem oczu. Katon doskonale wiedział, że jego magia nie zdoła nawet zranić ożywieńców, dlatego podniósł głowę próbując oszacować komu mógłby pośrednio pomóc. Widział towarzyszy, próbujących strzelać i atakować widma swoją bronią. Jego uwagę przykuł Anlaf, inwokujący moc księżycowego promienia. Katon widział takie zaklęcie używane przez kapłanów wojowników i wiedział jakie zniszczenia potrafi ono robić pośród nieumarłych.
Odczekał chwilę, aż promień księżycowego światła otuli pierwsze zjawy po czym wymamrotał ostatnie frazy zaklęcia niewidzialności , pozwalając mu okryć druida niewidzialnym płaszczem.
Elf zerwał się następnie do biegu, rzucając się w tył prosto za drzewo....