| Postanowiliście płynąć dalej. Po kilku dalszych godzinach wiosłowania poczuliście się zmęczeni i głodni. Od ostatniego posiłku minęło trochę czasu. Gdyby tego było mało, pogoda poczęła się psuć. Najpierw zerwał się wiatr, a następnie z nieba począł kropić deszcz. Z początku delikatnie, aby po niecałym kwadransie przerodzić się w całkiem sporą ulewę. Spokojna tafla rzeki poczęła falować coraz bardziej. Utrzymanie prawidłowego kursu na niespokojnej wodzie zaczęło przysparzać coraz więcej problemu.
Pomimo tego, że Balgrim był całkiem dobrym wioślarzem, to nie udało mu się opanować łodzi, którą zniosło na mieliznę. Łódka zaryła dnem w grubą warstwę mułu i stanęła niemal na środku rzeki. Odległość do najbliższego brzegu oceniliście na około pięć metrów. Nie znaliście też głębokości wody, ani wielkości mielizny.
Wasze ubrania szybko poczęły robić się mokre, a wiatr smagał wasze plecy potęgując uczucie zimna. Ciężko ranna Hildur dostała dreszczy i gorączki. Halgrim poczuł się zaś słabo od nieustannego wymiotowania za burtę.
Poczęło grzmieć, a niebo rozświetliło się od jasnych błyskawic. W świetle rozbłysku dostrzegliście jak coś niesionego prądem uderzyło w waszą łódkę. Basima wychyliła się, aby przyjrzeć się lepiej nieznanemu obiektowi. Dostrzegła dryfujące ciało. Kobieta przez chwilę zamarła, kiedy spostrzegła, że było to ciało człowieka z głową kozła.
Waldemar przyjrzał się brzegom rzeki. Były porośnięte gęstą roślinnością, za którą wznosiła się czarna ściana lasu. Zorgrim przysiągłby, że w świetle błyskawicy dojrzał w lesie blask ślepi, wpatrzonych wprost w niego, choć może to tylko przywidzenie. |