| Zadowolony, że z mijającymi dniami Magus stawał się coraz bardziej decyzyjnym, Kurt znów zaczął czuć się pod odpowiednim przewodnictwem. Opuszczenie Sfory dobrze zrobiło przywódcy, który widocznie był zbędnie obciążony zwierzoludźmi.
- Jeśli to pomoże, Mistrzu Markusie, mogę zmienić używaną przez siebie tytulaturę. Mówcie mi brat Kurt albo po prostu Kurt. Będę udawał zwykłego akolitę, kończącego termin i wracającego do rodzimej placówki po święcenia. Z jednej strony zmniejszy to szum wokół mojej osoby, zaś z drugiej.. wciąż pozostawi prostaczków w myślowym dylemacie, czy aby występowanie przeciw nam nie obróci się szybko w gniew bliżej nieznanego kapłana bóstwa, którego ewidentnie się boją.
Kultysta skinął Magusowi głową po czym wraz z Dieterem udał się na poszukiwanie rejsu, którym mogliby wrócić. Kurt znał się nieco na miastach. Chwycił swą podróżną torbę oburącz przed siebie i przełożył bark przez jej ramię. Nie chciał żeby jakiś przygodny kieszonkowiec wydostał z niej przypadkiem podejrzany kaptur, czy symbol, na wszelki wypadek, przez torbę i tak przewieszony wisiał ciężki, skórzany płaszcz, zdobyty z truchła inkwizytora. Kultysta ukrył wszelkie oficjalne spinki, brosze i pieczęcie, by przedmiot się nie wyróżniał.
Razem z Dieterem zajęli się swoim zadaniem. Kurt nie był pewien co myśleć o z grubsza obłąkanym towarzyszu. Z jednej strony bogowie zdecydowanie obdarzyli go łaską, z drugiej... Czy Dieter nie ufał nawet Markusowi?
Mimowolnie zaczepił kompana.
- Mistrz Markus ma rację, powinniśmy nie szczędzić pieniądza. Myślę, że przydałyby nam się kajuta, lub dwie.. dzięki temu moglibyśmy w nieskrępowany sposób rozmawiać z Magusem podczas podróży... |