Mira

Wtorek, drugi dzień wiosny, wczesna noc


Deszcz lał i lał. Cały dzień, cały wieczór i wszystko wskazywało na to, że do rana co najmniej będzie tak lać.

Gdy noc była już ciemna i tylko w nielicznych domach paliły się jeszcze światła, przed drzwiami tawerny Pod Zdechłym Kocurem zgromadziły się cztery zmoknięte postacie. Ktoś zastukał zdecydowanie w dębowe odrzwia, które uchyliły się po chwili.

- Wyglądacie jak kacze gówno. I to na rzadko – powiedziała skrzacica Marianna – właścicielka przybytku.

Mimo kwaśnej miny wpuściła jednak zmokniętych mężczyzn do środka – 3 ludzi i krasnoluda, choć od ponad godziny tawerna była oficjalnie zamknięta a kilku jej nielicznych gości udało się już na spoczynek.

- Siadajcie na dupach. Podgrzeję wam resztę zupy. – burknęła właścicielka.
- Dzięki Mari – Redgar spróbował się uśmiechnąć, lecz był tak zziębnięty, że z trudem poruszał szczęką by mówić.

Prawie 10 godzin poszukiwań i łażenia po zimnym lesie w siąpiącym deszczu dało mu w kość. I nie tylko jemu. Słabego zdrowia mag imieniem Kastor niemal słaniał się na nogach i nie wiadomo czy dotarłby tak daleko, gdyby nie wsparcie jego brata – Alcesta. Zresztą nawet zhardziały szeryf Manhattan wydawał się zmęczony.

Misja została jednak zakończona sukcesem – przynajmniej ta. Znaleźli brata maga, który okazał się niezbyt ogarniętym osiłkiem, mającym talent do gubienia jedynej(!) ścieżki w lesie oraz przywieźli trupa nieznanego człowieka – właściciela Miecza, który teraz został położony przez Łowczego na stole. Choć sam Redgar twierdził, że ostrze jest magiczne i potrafi mówić, krasnolud coraz bardziej w to wątpił. Ot – miecz jak miecz… czasem tylko dziwnie świecił, ale niejedno magiczne cholerstwo tak miało.

- Nie ‘dzięki’, tylko dołóż do ognia, prypciu ty – skrzeknęła swoim wysokim głosikiem skrzacica – Macie i tak szczęście, bo właśnie miałam wygaszać fajerek…

Łowczy wykonał polecenie z nieskrywaną chęcią. Wkrótce wszyscy czterej usiedli przy ławie, stojącej najbliżej paleniska, koło którego suszyły się ich okrycia. Nie trwało długo, gdy Marianna nakryła do stołu, po czym wróciła z garem parującego barszczu. Choć nikomu nie szczędziła ani zupy ani kawałków gotowanego kurczaka, minę wciąż miała kwaśną jak mleko sprzed tygodnia.

- No i gdzie was w taki ziąb poniosło? Powariowaliście? – zagadnęła, podając talerz Harlowi – Że ten debil, Łowczy, się po krzakach szlaja, to ja wiem, ale wyście powinni mieć więcej rozumu. No a tych dwóch w ogóle nie znam. Coście za jedni, co? – zapytała Kastora i Alcesta, po czym nie czekając na odpowiedź, wydarła się znów do Redgara – Czy ja ci, wkładam giry do talerza? Nie! No to zabieraj mi ze stołu ten zardzewiały kozik, co się świeci jak nie przymierzając psie jajca! – wskazała chochlą Miecz, ochlapując go przy tym nieco barszczem.

 

__________________
Konto zawieszone.