| Modlitwy miały to do siebie, że od czasu do czasu trafiały do uszu tych, do których je kierowano. Możliwe też, że Oren umiłowała się nad losem młodej demonicy, która w sposób wyraźny cierpiała z bólu.
Tym razem, gdy lodowe bryły opadać zaczęły na monstrualną istotę, ta nie zdołała powstrzymać wszystkich. Część z nich, omijając sieć bariery, uderzyła w maszkarę, wywołując straszliwy ból, którego oznaką był przepełniony nim krzyk. Stwór zwinął się i na krótką chwilę przestał atakować swe ofiary. Czas ów wykorzystała demonica. Tarcza, którą wcześniej stworzyła, teraz nabrała widzialnej poświaty, wyraźnie przy tym stając się mocniejszą.
- Już prawie - szeptała w międzyczasie dziewczynka, dłonią przytrzymując ranę z której wartko płynęła posoka. - Jeszcze chwilę…
Nagle wyprostowała się, jakby targnął nią spazm, jednak nie upadła po tym, a tkwiła w tej pozie, niczym posąg. Dumny, władczy, aczkolwiek dość niewielkich rozmiarów, posąg. Z jej ust wydobyła się litania słów w obcym dla Variela języku, który jednak musiał być znany ich przeciwnikowi. Jego wrzask bólu przerodził się bowiem we wrzask czystej furii.
- Jest teraz śmiertelny - Osteria powiadomiła swego opiekuna, a następnie osunęła się na ziemię, blada niczym trup. Jej pierś jednakże poruszała się miarowo, co pozwalało przypuszczać iż zwyczajnie zemdlała od upływu krwi i zużycia mocy magicznej.
__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.” |