Cytat:
|
Akurat mylisz się w tym, że nie przeczytałbym chętnie jakiegoś długiego odpisu (w końcu pięknie się różnimy... otwartością na świat). Przeczytam, tylko dajcie mi taki, w którym pisanie tak długich odpisów jest uzasadnione rozmachem fabuły nie do powtórzenia w sesji z krótkimi odpisami. Nie chodzi mi tutaj o rozmowy między PCs i NPCs o pupie Maryni, który też wlicza się w sztafaż (polecam sprawdzić definicję tego słówka przed linkowaniem), tylko samo mięcho. Bo podejrzewam, że w większości przypadków megapostowe sesje to dalej te same proste scenariusze i przygódki, tylko niemiłosiernie obudowane elementami dodatkowymi, których nagromadzenie jednych odrzuca, a drugich nakręca do granic fanatyzmu.
|
Chętnie wysłałbym Ci kilka takich linków, gdzie akcja bardzo rzadko zwalnia, ale tak sformułowałeś swoją wypowiedź, że na kilometr bije z niej ignorancja. Zakładasz bowiem, że każda dłuższa rozmowa między BGami lub z NPCem jest o dupie Maryni, tylko dlatego, że obie strony starają się wykrzesać z niej trochę więcej niż akceptacja warunków stawianych przez MG. Patrząc po zdumiewającej ilości komentarzy w Twoich sesjach, można się domyśleć, że większość akcji toczy się OOC (nie żeby to było coś złego), ale co powiesz na scenę, w której BG siedzą w rozwalonej po napadzie straży miejskiej karczmie i snują wspólnie plan szturmu na twierdzę, w której uwięziony został jeden z nich? Tam wszystko było IN-Character, cała dyskusja fabularna była długa, ale zapewne i tak uznasz to za rozmowy o dupie Maryni. Choćby ten jeden przykład jest trudny do powtórzenia z krótkimi postami, bo uwzględniając dyscyplinę odpisów, to odegranie tego bez pójścia na kompromis (e.g. dla dobra sesji ustalmy sobie w komentarzach, że wchodzimy frontem) trwałoby tygodniami, a jest to coś co ze spokojem można ogarnąć na GDocu w ciągu jednego tygodnia. Gracze też chętniej budują relacje między swoimi bohaterami w ten sposób, bo rzadziej widuje się kolejki, w których ktoś machnie więcej niż dwa posty, byle tylko z kimś zagadać.
Użycie GDoca umożliwia zastosowanie pewnych elementów bardziej typowych dla sesji stołowych. Nie muszę się silić, aby każda kolejka miała znaczenie dla założeń scenariusza (np. Podczas rozmowy przy piwie w karczmie wyskakuje niczym Filip z konopi jakiś szalony NPC, który 'przypadkiem' usłyszał rozmowę BG i oferuje im mapę skarbu za 500 golda - i tak naprawdę co by nie robili, to coś koniecznie musi się dziać wokół nich, byle tylko uniknąć uczucia stagnacji), ale przede wszystkim mogę potraktować każdego BG jak osobną sesję. Nie muszę siłą wciskać ich do grupy, tworząc po raz setny te same powody, dla których podróżują razem, ani nie będę robił bałaganu pisząc posty dla każdego z osobna.
Poza tym, często to sami gracze wychodzą z inicjatywą GDoca. Akcja biegnie swoim torem i równolegle do niej pada propozycja przez jednego gracza skierowana do innego gracza, aby rozegrać sobie krótką scenę, choćby obyczajową. Zaangażowani w ten sposób gracze będą rozwijać osobowość swoich bohaterów do tego stopnia, że bawić będzie ich nie tylko Twoja misternie wykreowana intryga, ale przede wszystkim sama idea odgrywania swojej postaci.
Pamiętam, że tworząc Cienie Neverwinter nie miałem nawet zarysu fabuły. Chciałem, aby akcja miała miejsce w czwartoedycyjnym Neverwinter i napisałem do swoich graczy wtedy krótką prośbę, aby stworzyli swoje wymarzone postacie, rozbudowali ich tło nie patrząc na mnie (podałem co prawda kilka przykładowych opcji), a ja to ze sobą spróbuję połączyć i zobaczymy co z tego wyjdzie. Wyszła sesja, której nie byłbym w stanie powtórzyć grając na krótkie posty. Sesja, w której każdy z graczy miał swoją historię do opowiedzenia, gdzie tło fabularne każdego z bohaterów miało wpływ na fabułę sesji. Nie była to oczywiście przygoda bez wad i błędów, bo te zawsze się gdzieś po drodze popełnia, ale sprawiła mi najwięcej przyjemności.