Las nad Barwią, 4.09.2512 roku
Oględziny zwierzoczłeka może nie były działaniem nowatorskim ale dały
Adelmusowi chwilę czasu na zastanowienie. W myślach wyliczał w kółko: głowa zwierzęca, reszta ludzka, znak poszarpanej chaosfery. Głowa zwierzęca... Olśnienie! Przecież tak samo wyglądali wszyscy pozostali, wymienieni przez drwala napastnicy. Dlatego lata spędzone na iluminowaniu ksiąg były tak ważne, dlatego ojciec Klemens tak bardzo naciskał, by kolejne dni spędzał w pracowni nad pigmentami. Nawet jeśli nie przeczytał wszystkich tomów zgromadzonych w klasztorze, to na pewno co najmniej raz miał każdy z nich przed oczyma. Na tej podstawie skojarzył kult Pana Bez Głowy, jedno z wyobrażeń Malala. Pamiętał jakie wrażenie wywarło na nim, gdy przeczytał, że na grono jego wyznawców składają się jedynie ci z ludzkimi ciałami a głowami bestii - pozostali byli mordowani w ofierze Panu Bez Głowy.
Wasyl odważnie wkroczył w ciemność. Za nim podążył
Roger i na tym kończyły się zmiany w układzie pochodu. Dwa kroki po wejściu do jamy tunel ostro skręcał w lewo, a był tak wąski, że mężczyźni szurali barkami o ściany. Można by z ledwością przecisnąć się, by wyprzedzić towarzysza, gdyby stanąć twarzami do siebie i bokiem do kierunku ruchu. Uszli nim mając jeden drugiego na plecach, opierając się o plecy idących przed sobą i nie widząc zupełnie nic kilka metrów. Jedynie
Drozdow widział, że zmierzają do zakrętu w prawo, ale czy za nim będzie jeszcze cokolwiek widać?
Niespodziewany wrzask wydobył się z gardzieli Rudego Arniego, zabezpieczającego tyły. W korytarzu znajdowali się już wszyscy poza nim i tylko Felek Mularz, obróciwszy głowę w lewo widział, co się stało. Teraz mówił do reszty wyraźnie przerażony.
- Potwór, potwór go dopadł! Pająk z ludzkim ciałem! Ruszajcie się tam z przodu!