Nie lubię tego spojrzenia, którym obdarowuje mnie Yuteal. Nie kazałam temu durnemu elfowi okradać szefa i wkładać sobie zatruty tytoń do ryja.
-
Przestań się tak na mnie patrzeć - mój głos staje się szorstki, gdy zwracam się do Yuteala. -
Może jeszcze to ja mu kazałam Ciebie okradać i wsadzać sobie ten zatruty tytoń do ryja? Jeśli oczekujesz, że będę kogokolwiek przepraszać i żałować za tego głupca, to wybij to sobie z głowy.
-
A wracając do tematu - zostawiam zwłoki w spokoju, mój głos traci z poprzedniej ostrości. -
Pamiętasz kupca, który ci dał ten tytoń? Jak wyglądał i gdzie go spotkałeś?
Jeśli Yuteal każe mnie złapać i uwięzić, to jeszcze zrozumiem, ale jeśli będzie przy tym sądził, że będę stać z założonymi rękami, to niech sobie to wybije z głowy.
Rudy co prawda zginął, jednak zamierzam zachowywać się tak jak zwykle. A jeśli ktoś się spyta, co się stało, powie się prawdę - złodziej sam na siebie śmierć sprowadził.
Teraz kwestia, co z Wężycą.
Widziała na własne oczy, jak ostatecznie odebrałam mu życie. Oddała w moje ręce załogę.
Będzie się obwiniać za swoją decyzję?
Ogłosi rewoltę, będzie spiskować przeciw mnie? Będzie planowała mnie usunąć z załogi?
Jeśli będzie się mnie bała - to choć tyle dobrze. Oby na tym pozostało.
Trzeba przeprowadzić dalsze śledztwo, czy elf jeszcze kogoś okradł. Jeśli tak, ukradzione rzeczy zwróci się załogantom. Ogłoszę też, że łowcom przysługuje większa porcja jedzenia.
A co z Wężycą - zobaczy się później.