Mira

- Będzie jak sobie życzysz… - Keiko słyszała kobiecy głos, wspinając się po schodach.
- Sprawdź ją, a potem… niech dziewczyny ją przygotują. – to był głos Marco.
- A jeśli się mylisz?
- Nie będziesz w stanie im powiedzieć.
- Tja, sprytne.

Wreszcie Keiko pokonała ostatni – 112 schodek, jak skrupulatnie wyliczyła. Weszła do przyciemnionego pomieszczenia, którego podłoga ginęła wśród kilkunastu materacy i pokrywających je przeróżnych materiałów – wszystkie wyglądały na wyjątkowo... wygodne. Z sufitu zwisały baldachimy i niewielkie lampy, które jako jedyne w świątyni– posiadały klosze. Wszystko to pachniało piżmem i konopią, co przyprawiło Keiko o lekki zawrót głowy.
- Więc przyszłaś… - powiedział Głos Feniksa, po czym zwrócił się do kobiety obok – To nie ona. To inna… stara znajoma.

I po tym wyjaśnieniu Marco uczynił coś zgoła niespodziewanego – zdjął maskę i spojrzał wprost na Keiko.


Wysunął w jej kierunku zapraszająco dłoń.
- Skoro już tu jesteś, podejdź – powiedział spokojnie.
- A co z tą, o której mi mówiłeś? – dopytywała się kobieta u jego boku, najwyraźniej niezadowolona z powodu uwagi, jaką Kapłan poświęcał obcej.
- Później się nią zajmę. Teraz idź na dół i powiedz, żeby nam nie przeszkadzano – Marco nie odrywał wzroku od małej Azjatki.
- Ale…
- Już!
- Dobrze, Marco.

Kiedy kobieta ruszyła w dół schodami, po których dopiero co wspięła się Keiko, Głos Feniksa ponownie odezwał się, tym razem uśmiechając lekko.
- Więc jak? Pamiętasz mnie już?

Drobna Azjatka czuła jak chaos w jej głowie narastał. Widziała już wcześniej tę twarz. I ten uśmiech. I pamiętała… krzyk. Straszny krzyk, prześladował ją kiedyś, śniąc się nocami. I ona wtedy też krzyczała. A potem przychodziła Ana ze strzykawką. Razem mnożyły i… i wszystko było już dobrze. Aż wreszcie przestała śnić o krzyku.

Świątynia – Micha, Szept, Salvador, Amna, Nikolai

Atmosfera była tak napięta i ciężka, że mieli wrażenie iż mogą kroić ją nożem. Wystarczył jeden za szybki ruch… jedno nierozważne zdanie, by dzieci Feniksa i dzieci z Novum rzuciły się sobie do gardeł.

I kiedy Nikolai poprawił uchwyt na toporze, a Szept sięgnęła do zasłaniającej twarzy maski… usłyszeli kroki kogoś, kto pospiesznie schodził z wieży. Czyżby Keiko się cofnęła? A może to Marco szedł do nich, by wymierzyć karę za nieposłuszeństwo?

O dziwo, w przejściu ukazała się zupełnie inna postać. W zgrabnej, ekscentrycznej lasce z czerwoną czupryną Micha, Szept i Salvador rozpoznali burdelmamę haremu Marco – Lenę.


Lena zajmowała się przede wszystkim szkoleniem i dbaniem o niewolnice seksualne Kapłana, co w praktyce sprowadzało się głównie do dbania o dobre samopoczucie przełożonego. Lena bez zbędnych ceregieli usuwała niewolnice, które w czymś podpadły lub nie nadawały się już do użytku z z powodu nadprogramowego balastu. Taaa… Lenka zajmowała się wszystkim tym, o czym goście haremu nie bardzo chcieli wiedzieć.

- Macie nie włazić na górę. – burknęła, stając w przejściu do wieży – Marco nie chce by mu przeszkadzać, więc najlepiej wypierdalajcie…

Jakby na zachętę od losu przez główne wejście do świątyni wszedł jeszcze jeden typ – znany skądinąd Glut, którego girlandy przy nosie aż podskakiwały z emocji, gdy mówił:

- Słapali kogoss psssy Psiej Braaaamie! Mówią, że to je.. jeten ssnich – mężczyzna wskazał na Amnę i Nikolaia.

Loszek Pieszczoszek - Robin

Robin siedział obok stygnących zwłok generała, spoglądając na swoje zakrwawione dłonie. Tym razem nie było pomyłki. Tym razem zabił. I nie było od tego odwołania.
„Na amen” – jak to by powiedziała River.

O ile życie z ciała generała się ulotniło, loch jednak nie zniknął. Chłopak wciąż był tu uwięziony.

Przyzwyczajając się do zmroku, Robin dostrzegł, że jakieś 3 metry na lewo od przywiązanego ścierwa Daio kamienna ściana miała nieco inną fakturę, jakby… gładszą.

 

__________________
Konto zawieszone.