Wychodząc z gabinetu czarodzieja, zarzucił na plecy swój płaszcz podróżny z grubej, szarej niczym popioły dawno wygasłego paleniska, wełny. Spiął go prostą
mosiężną broszą. Następnie przypasał miecz, który podobnie jak resztę sprzętu zostawił wraz z płaszczem. Na specjalnie do tego celu uformowanych hakach przy biodrach zawiesił łańcuch, by łatwo można go dobyć, a by nie przeszkadzał podczas poruszania się. Tarczę zaś chwycił lewą dłonią, zważył ją i zadowolony ruszył za resztą.
Znacznie większe wrażenie niż mróz i śnieg wywarły na A’arab Zaraqu zniszczenia. Zacisnął dłoń na uchwycie tarczy za wszelką cenę starając się by gniew nie przejął nad nim kontroli. Czuł jak w jego nic niewartej duszy rodził się płomień tak bardzo ceniony przez orków ruszających do bitwy.
I z całego serca się za to nienawidził.
Doskonale zdawał sobie sprawę jak bardzo destruktywny jest gniew, zwłaszcza gniew kogoś komu nie obca była walka. Samą siłą woli nakazał sobie spokój, pozwolił by ogień powoli się wypalał, by zostawił po sobie jedynie żar sprawiedliwości.
Teraz kiedy myśli mu się rozjaśniły, a towarzysze dobijali się do bram krasnoludzkiej twierdzy, sięgnął do symbolu Sprawiedliwego i odmówił cichą modlitwę za zmarłych, jeśli jacyś leżeli pod śniegiem.
- Oni wciąż mogą żyć - rzekł z trudem zachowując spokój -
wojownicy których wasza miłość wysłał, ciągle mogą żyć.
A’arab Zaraq dobrze znał trudy walki i upór wojownika. Jeśli byli najlepsi z najlepszych i walczyli o swój dom to z pewnością zrobią wszystko by przetrwać. Magia bywa zawodna a i wzrok bogów przecież nie sięga wszędzie, za to wojownik walczący za swój dom potrafi dokonać cudów. Jakże więc miałby marnować czas na zbędne przygotowania jeśli liczyła się każda chwila?
- Musimy wyruszać niezwłocznie - trudno było ocenić czy słowa kierował do króla, swych kompanów czy też samego siebie, jednak w tonie jego głosu brzmiało zdecydowanie.