Ku uldze Theadalasa, lawina pytań ostatecznie umilkła i awanturnicy, jeden po drugim, zaczęli przechodzić przez magiczny portal. Towarzyszyło temu dziwne uczucie, przypominające zanurzenie twarzy w chłodnej tafli wody, lecz równie szybko przemijało.
Czarodziej stał w bezruchu tuż obok portalu, bacznie obserwując jak najemnicy przenoszą się do nowego miejsca, kiedy niespodziewanie podeszła do niego Skowyt. Jej bękarcie pochodzenie, zdradzające płynącą w żyłach krew prymitywnej rasy orków, sprawiało, że daleko było jej do subtelności i piękna - cech bardziej pasujących do jej drugiej połowy.
Natura bywa czasem niewdzięczna, ale też wiecznie poszukuje balansu i w przypadku Skowyt, obdarzyła ją nadzwyczajną siłą oraz umysłem znacznie bystrzejszym od istot, z którymi się wychowywała. Nauczyła ją też mowy zwierząt, czego dowodem był stojący u jej boku stosunkowo niewielki teropod.
- Czy Strzęp też przeniesie medalion? - Zapytała z troską półorczyca, mając na myśli jej dzikiego towarzysza.
- Medalion umożliwia przeniesienie jednej dodatkowej osoby - odparł Theadalas uśmiechając się do niej. - Dotknięcie lewą ręką srebrnej gwiazdy i wypowiedzenie słowa Mélamar aktywuje jego moc. Druga ręka pozostaje wolna, więc wystarczy tylko chwycić towarzysza i zostanie on przeniesiony razem z tobą - wytłumaczył elf, po czym zapraszającym gestem wskazał stojący obok portal.
Skowyt w odpowiedzi skinęła głową i jako ostatnia z najemników wkroczyła do gigantycznego pomieszczenia, znajdującego się wewnątrz góry. Podobnie jak reszta przed nią, niemalże natychmiast pożałowała swej decyzji.
Wewnątrz panował niesamowity hałas, który uniemożliwiał usłyszenie własnych myśli. Wielkie koła zębate zgrzytały po zetknięciu ze sobą, krzesząc snopy iskier we wszystkie strony. Z gigantycznych tłoków tryskały strumienie gorącej pary, które w ciągu niespełna kilku chwil zdążyły podgrzać temperaturę powietrza o kilka stopni. Ekscentryczne gnomy z wyjątkowo licznego klanu Stormfuse, chaotycznie biegały wokół machiny planarnej, nieustannie przekrzykując się nawzajem i spoglądając na niezrozumiałe dla nikogo innego wskaźniki. Całości dopełniał widok licznych wajch i tajemniczych urządzeń, które poruszały synchronicznie jak w zegarku - tylko takim mocno rozklekotanym i hałaśliwym.

Theadalas jako ostatni przekroczył portal, zamykając go za sobą. Pojawiając się w jaskini, od razu podszedł do zdezorientowanych najemników i ruchem ręki wskazał wielką machinę, która znajdowała się w samym centrum pomieszczenia.
- MUSICIE JUŻ IŚĆ! - Krzyknął w ich stronę i mimo, że stał tuż obok, czarodziej był ledwie słyszalny. Nieufni wobec technologii, awanturnicy ostatecznie posłuchali słów elfa i ruszyli we wskazanym kierunku. Po wkroczeniu na wąski most, który prowadził w stronę platformy, najemnicy musieli kilka razy przepuścić biegnące na oślep gnomy, które wydawały się być na tyle pochłonięte swoim zadaniem, że nawet nie poświęciły przybyszom choćby krzty uwagi.
Theadalas szedł tuż za nimi. Po wejściu na platformę, na której znajdowała się machina planarna, awanturnicy musieli przejść na język migowy, bowiem jazgot maszyn był tam nie do wytrzymania. Czarodziej wskazał im pustą przestrzeń między czterema filarami i poprosił, aby stanęli pośrodku, co też niechętnie uczynili. Sam jednak odsunął się na kilka metrów i nakazał rodzinie Stormfuse uruchomienie machiny planarnej.
- PRZEPROWADZIĆ PROTOKÓŁ TELEPORTACYJNY 4B311! - Z wielkiego, przypominającego współczesne megafony urządzenia, odezwał się donośny głos nadzorcy. Podekscytowane gnomy pobiegły na swoje stanowiska, zaczynając synchronicznie przesuwać wajchy, wciskać liczne guziki i przekręcać wielkie pokrętła. W odpowiedzi, gigantyczna machina planarna, w sercu której stali przerażeni awanturnicy, zadrżała w posadach, kiedy wszystkie pozostałe napędzające ją mechanizmy zostały wprawione w ruch. Ze stropu jaskini posypał się gruz. Kilka pomniejszych urządzeń eksplodowało w wyniku przeciążenia, spowijając swoje otoczenie w kłębach smoliście czarnego dymu, lecz gnomy wydawały się wcale tym nie przejmować. Pracowały jak w zegarku; każdy wykonywał swoją część pracy z niesamowitą precyzją i pewnością siebie.
Hałas przybrał jeszcze bardziej na sile, machina planarna trzęsła się jakby miała w każdej chwili eksplodować, a ściany jaskini wydawały się wirować wokół najemników na wskutek potężnych drgań. Po chwili jednak wszystko jednocześnie ucichło. Otaczające machinę planarną zębatki i inne urządzenia stanęły w kompletnym bezruchu, tak jakby zatrzymał się sam czas. Powstała cisza tak intensywna, że awanturnicy słyszeli jedynie głośne bicie własnych, skołatanych serc. Równolegle z zatrzymaniem pracy otaczających ich maszyn, nastała oślepiająca jasność, która najpierw skryła przed wzrokiem najemników ściany jaskini i najbardziej odległe obiekty, by w końcu pochłonąć stojącego kilka metrów od nich Theadalasa i zbliżyć się na taką odległość, iż nie byli w stanie dostrzec własnych dłoni. Nie docierał ich już żaden dźwięk, widzieli jedynie oślepiającą biel.

Po krótkiej chwili, która awanturnikom wydawała się być wiecznością, usłyszeli głośny szum górskiego wichru. Na swej skórze odczuli mrożący dotyk wiatru, a przed ich oczami zaczęły pojawiać się pierwsze płatki spadającego śniegu. Oślepiające światło zanikło, odsłaniając poszarpane szczyty Gór Grzbietu Świata. Najemnicy Srebrnej Gwiazdy stali przed potężnymi bramami podziemnego królestwa Bolfost-Tor.

Zdezorientowani awanturnicy stali przed kolosalnymi wrotami wykonanymi z czarnego kamienia, które podobnie jak połączone z nimi mury fortecy, wydawały się być równie trwałe co otaczające ich góry. Rozglądając się wokół siebie, zauważyli pozostałości kupieckiego miasteczka, które niegdyś tętniło życiem przez większość ciepłych dni w roku, zamierało na zimę, by odżyć wraz z początkiem wiosny. Teraz stało opustoszałe i kompletnie zrujnowane. Trwalsze struktury, takie jak kuźnie należące do krasnoludów, oparły się zniszczeniom, lecz teraz leżały przysypane zaspami śniegu. Po kupieckich chatkach oraz namiotach pozostały tylko ledwo rozpoznawalne zgliszcza i gdyby nie rozpalone palenisko na szczycie twierdzy, można by było uznać, iż mieszkańców Bolfost-Tor spotkał ten sam, ponury los.
Gdzie by nie spojrzeć, w górskiej dolinie nie było ani jednej żywej duszy, lecz czujne oko Livenshyi zdołało wypatrzeć w oddali kilka mrocznych figur odzianych w poszarpane płaszcze. Mając wciąż w pamięci słowa Theadalasa o grasujących po przełęczy upiorach, elfka szybko powiązała ze sobą fakty i zrozumiała w jak wielkim niebezpieczeństwie znajdują się poza murami fortecy. Natychmiast podzieliła się swoimi spostrzeżeniami z pozostałymi i niektórzy spośród najemników zaczęli krzyczeć, a nawet walić we wrota, aby zwrócić na siebie uwagę stacjonujących po drugiej stronie gwardzistów. Z początku nie wydawało się to przynosić efektów, a w szczególności ta druga metoda, gdyż wykonane z czarnego kamienia bramy były tak grube, że równie dobrze mogliby uderzać gołymi pięściami w skały. W końcu jednak ktoś ich zauważył.

Przez wąski otwór, znajdujący się w podłożu zawieszonego ponad nimi machikułu, wyjrzała ponaznaczana głębokimi zmarszczkami brodata twarz. Krasnoludzki wartownik przez dłuższą chwilę przyglądał się uważnie obcym, rzucił też kilka niezrozumiały słów w swym twardym języku do pozostałych strażników, po czym zniknął awanturnikom z oczu.
Chwilę później odezwał się dźwięk zębatek i potężne wrota otworzyły się przy akompaniamencie pobrzękujących łańcuchów. Długobrody wartownik zadął w wykonany z kości słoniowej róg, który zakończony był złoconą obręczą. Donośne brzmienie potoczyło się echem po podziemnych korytarzach i komnatach, zwiastując nadejście spodziewanych gości. Grupa uzbrojonych po zęby tarczowników wybiegła z otaczających bramę baszt, minęła najemników Srebrnej Gwiazdy i ustawiła się przed wrotami, aby zabezpieczyć ich natychmiastowe zamknięcie.

Awanturnicy trafili do długiej na kilkaset stóp hali. W centrum okazałego pomieszczenia znajdowały się strome schody prowadzące na wyższe piętro, do którego wpadały liczne korytarze umożliwiające dostanie się do pozostałych rejonów podziemnego miasta. Wysoko podwieszony strop podtrzymywały gigantyczne filary, które u podnóża zwieńczone były posągami przedstawiającymi krasnoludzkich górników dźwigających ciężar góry. W samym centrum imponującej hali, na wysokim podwyższeniu, stał monument przedstawiający króla Orda Długobrodego - założyciela Bolfost-Tor.

Na spotkanie z najemnikami wyszedł odziany w sięgające ziemi błękitne szaty krasnolud o brodzie białej niczym zalegający na zewnątrz śnieg. Nadworny czarodziej króla Kurda Długobrodego, przywitał ich z należytym szacunkiem.
- Witajcie w naszych skromnych progach, przedstawiciele Srebrnej Gwiazdy - pokłonił się przed nimi i przedstawił się. - Nazywam się Zaghar, nadworny czarodziej i powierzono mi zadanie jak najszybszego doprowadzenia was przed oblicze naszego władcy. Wybaczcie mi za to skromne powitanie, chętnie bym was oprowadził po królestwie i opowiedział o naszych problemach, ale sytuacji nagli i już nie czas na grzeczności - stwierdził z powagą krasnolud i nakazał najemnikom podążyć za sobą.

Czarodziej ruszył drogą na skróty, ukazując im ledwie ułamek piękna Bolfost-Tor, ale to co zobaczyli wystarczyło, aby zrobić na nich niesamowite wrażenie. Awanturnicy przestali słuchać słów ich przewodnika, zamiast tego podziwiali niesamowite działa budowniczych tego miejsca. Gigantyczne posągi, naścienne rzeźby, podziemne potoki i fontanny - wszystko to wykonane z taką precyzją i dbałością o szczegóły, iż nawet nie przywykłemu do piękna człowiekowi byłoby niezmiernie żal, gdyby usłyszał o upadku Bolfost-Tor. Był to prawdziwy klejnot północy.

Nim zdążyło upłynąć kilka dłuższych chwil, ich przewodnik zatrzymał się przed przyozdobionymi złotem, dębowymi wrotami, których pilnowało dwóch bardzo dobrze uzbrojonych gwardzistów. Zaghar odwrócił się na pięcie i jeszcze raz ukłonił się przed awanturnikami, mówiąc:
- Za tymi drzwiami czeka na was król Długobrody. Ja już dalej nie pójdę, zatem pozwólcie, iż wrócę do swoich obowiązków. Powodzenia! Życie wielu krasnoludów zależy teraz od was… - powiedział na odchodne, po czym ruszył w sobie tylko znanym kierunku, zostawiając awanturników samych w przedsionku królewskiej komnaty.
Stojący przy wrotach gwardziści bez słowa otworzyli je, wpuszczając do środka przybyszy. Najemnicy znaleźli się na korytarzu, którego ściany niemalże w całości były obłożone czarnym jak obsydian kamieniem. Idąc w jednym możliwym kierunku, po pokonaniu kilkudziesięciu kroków, awanturnicy dotarli do sali tronowej, która w kontraście do długiego korytarza, była w całości wykonana z białego marmuru. Jedynym wyjątkiem był złoty tron, na którym spoczywał władca Bolfost-Tor.

W istocie, był on mało dostojny jak na króla, żeby nie powiedzieć prostacki. Nie wymagał pokłonów, nie wymieniał swych tytułów, ani nie czekał aż goście się przedstawią. Dworska etykieta, będąca cechą wspólną wysokich elfów i szlachetnie urodzonych ludzi, była mu najwyraźniej obca. Kurd był jak każdy inny krasnolud; stronił od wyszukanych słów i od razu przeszedł do sedna trapiącego go problemu.
- Witajcie w Bolfost-Tor - zaczął donośnym głosem powstając ze złoconego tronu, po czym z rozpostartymi ramionami zszedł po marmurowych schodkach ku najemnikom.
- Sądził żem Srebrna Gwiazda przyśle nam więcej swych ludzi, zważywszy na oferowaną nagrodę, ale wy mi chyba będziecie musieli wystarczyć, skoroście tacy dobrzy jak o was mawiają - krasnolud błysnął szczerym uśmiechem, odsłaniając uzupełnione złotymi zębami ubytki w uzębieniu.
- No! To skoro żem was podjął jak swych gości, to wypadałoby, ażebym wam tę waszą misję szczegółowo przedstawił, nie? To dość proste zadanie, lecz niestety mam zbyt mało ludzi pod ręką, aby się nim osobiście zająć - powiedział w wyraźnie obcym akcencie. W rzeczywistości Bolfost-Tor miało wojowników pod dostatkiem, czego świadkiem byli awanturnicy, lecz król Kurd Długobrody jednocześnie przygotowywał się do kontrofensywy na powierzchni, a fiasko związane z poprzednią ekspedycją skutecznie zniechęciło go do wysyłania kolejnych grup tarczowników.
- Drowy z domu Xolarrin - krasnolud, na podkreślenie swej nienawiści do “mrocznych ylfów”, splunął na ziemię z odrazą - wybudowały se enklawę w Podmroku, nieopodal należących do mnie kopalń! To jakieś święte miejsce tej ich pajęczej dziwki i normalnie nie miałbym z nimi większych kłopotów, gdyby nie to, że ylfy poszły na ugodę z kupieckim klanem duergardów i chcą teraz wspólnymi siłami dobrać się do mych włości, podczas gdy do bram mojego miasta puka armia ożywieńców! INO PO MOIM TRUPIE! - Kurd gniewnie zacisnął pięść i pogroził nią czemuś niewidzialnemu, co niewątpliwie musiało znajdować się pod sufitem komnaty.
- Wysłałem do tych kopalń swych najlepszych wojowników, aby zajęli się tym problemem, a oni zniknęli bez śladu. Nie wim jak to możliwe, ale nikt żywy dotąd nie powrócił. Żadnych wieści, nic… Nawet Zaghar nie mógł ich znaleźć! - Opowiadał przejętym głosem władca Bolfost-Tor.
- Chciałbym abyście odnaleźli tę ich przeklętą enklawę i zniszczyli ją w mym imieniu, a przy okazji dowiedzieli się co się właściwie stało z wysłaną do Podmroku ekspedycją. Dostaniecie przewodnika, który zaprowadzi was na miejsce i o wszystkim szczegółowo opowie. Zadbam też o wasze wyposażenie co byście nie wracali co chwila z przypalonym tyłkiem... Jakieś pytania? - Przypomniał sobie na koniec krasnolud. Właściwie rzecz ujmując, sprawiał wrażenie jakby chciał ich czym prędzej wypchnąć za próg swych drzwi, wręczyć w dłoń odpowiednią broń i zapomnieć o problemie. Nie zachowywał się przy tym nietypowo jak na krasnoluda, ale po władcy tak bogatego królestwa, który często przyjmował gości, można było spodziewać się czegoś więcej. W istocie, jego nadworny czarodziej wydawał się być bardziej obyty w kwestiach dworskiej etykiety, czy nawet zwykłej przyzwoitości.

Mieli wyruszyć natychmiast po otrzymaniu instrukcji od Theadalasa Naerdaera. Nie tak zwykł działać Samwise Avaron, lecz najwyraźniej postanowił zwyczajnie zaakceptować taki stan rzeczy, bowiem nie oponował. Zresztą już wcześniej słyszał przesłanki o charakterze czekającego ich zadania i zdążył z grubsza przygotować się do wyprawy.

Być może wcześniej chłopak ten został przedstawiony przeze mnie w nie do końca odpowiedni sposób. Nie był bowiem całkowicie bezradny na czekające w podmroku niebezpieczeństwa, jeszcze przed przybyciem na Wyspę Mgieł niezgorzej radził sobie z mieczem. Osoba pozbawiona wprawy w obcowaniu z niebezpieczeństwem nigdy nie zostałaby przyjęta do Srebrnej Gwiazdy. Nie... Samwise już wtedy miał na kartach swojego żywota zapisanych kilka niebezpiecznych ekspedycji. Zdarzało mu się już brać udział w podobnych wyprawach. Choć z całą pewnością, charakteryzowały się one mniejszym znaczeniem, czy też skalą trudności. Z całą pewnością również, osoby mu towarzyszące mogły pochwalić się znacznie bardziej imponującymi osiągnięciami. Dlatego to, na ich tle, mógł wydawać się nieodpowiedni do tego zadania.

Nie jest do końca jasne, jak pierwszego dnia Sam odebrał swoich towarzyszy, dalszej podróży, ale chłopak ten nie zwykł oceniać ludzi poznanych pobieżnie.

Przed oczyma maluje się mi ten uprzejmy i delikatny, nic nie mówiący uśmiech, jakim z pewnością obdarzył zamaskowanego pana Aravona, kiedy ten zwrócił się doń w dość osobliwych słowach. Wbrew pozorom, on i Samwise mogli mieć dużo wspólnego, bowiem najwyraźniej jeden, jak i drugi cechowali się zamiłowaniem do szeroko pojętej sztuki. Z tą tylko różnicą, że Samwise tak tego nie uzewnętrzniał. Widzę także go, jak dzielnie próbuje ignorować zapach półorczycy, czy też jak z pochamowanym zainteresowaniem i powstrzymywanym podziwem spogląda na opancerzonego A'arab Zaraq. Do osobliwego chowańca Revaliona Artemir zdążył już zapewne przywyknąć, a samego Reveliona z pewnością darzył szacunkiem, jak każdą osobę oczytaną. Niewątpliwie zauważył także podobieństwo jego oraz elfki imieniem Livenshyia, wynikające z cechującego tę dwójkę rzadkiego koloru włosów i oczu, choć wątpię by myśl ta zagościła w jego głowie na dłużej. Myśli, tego jestem pewien, zaprzątali mu przede wszystkim przeciwnicy z jakimi przyjdzie im się zmierzyć.

Z całą pewnością również kiedy znaleźli się w komnacie maszyny planarnej rodziny Stormfuse, prócz pobieżnego podziwiania mechanizmu, w głowie wymieniał kolejne nazwy potworów i stworzeń zamieszkujących podziemia, a niemal każdej takiej nazwie musiały towarzyszyć ich słabości oraz mocne strony. W normalnych okolicznościach, dokładnie zadbałby, aby być wyposażonym we wszelkie potrzebne przedmioty, lecz tutaj najwyraźniej sprawa była zbyt nagląca, bowiem od razu skierowano ich do maszyny planarnej. Jestem jednak pewien, że wiele z owych niezbędnych przedmiotów posiadał w swojej magicznej torbie, wypytywał bowiem już wcześniej czego powinien się spodziewać.

Podobnie jak reszta, w wyniku teleportacji Samwise Avaron pojawił się przed bramą Bolfost-Tor nie do końca świadom tego, co przed chwilą miało miejsce. Było to dlań nowe przeżycie, nie koniecznie takie jakie chciałoby się powtórzyć.

Odziany był w proste, szare szaty z kapucą, pod którymi skrywała się niebieska kurta. Jego bagaż stanowił przytroczony do pasa długi miecz, przewieszona na plecy drewniana tarcza, niewielki worek stanowiący podręczny bagaż oraz druga, magiczna torba, w której mógł przechowywać więcej przedmiotów niż wynikałoby to z jej gabarytów czy też wagi.

Tego dnia wiatr świszczał w Górach Grzbietu Świata, a jego mroźny dotyk na nagim policzku był dlań niczym pocałunek składany przez boginię Akadi, zwilżony zbłądzonym płatkiem śniegu. Być może ostatnim jakim przyjdzie mu się cieszyć na wiele dni.

Samwise otworzył oczy po teleportacji, zbudzony właśnie owym subtelnym dotykiem opadających płatków śniegu. Przez jakiś czas w zadumie obserwował otoczenie, by potem zlustrować samą warownię i mury. Widząc, że starania zwrócenia na siebie uwagi wartowników na niewiele się zdają, poszukał wzrokiem kogoś, komu mógłby przesłać wiadomość niesioną wiatrem. Jednak ostatecznie nie było to potrzebne, bowiem chwile potem bramy rozwarły się, a oni byli już w Bolfost-Tor, gdzie rozmówili się z królem.

Na pewno nie takiego władcy spodziewał się ujrzeć nasz Samwise. Być może to dlatego postanowił nie zadawać pytań Jego Wysokości, a być może, co bardziej prawdopodobne, zwyczajnie podejrzewał, że identyczne i o wiele bardziej szczegółowe informacje uzyskają bezpośrednio od przydzielonego im przewodnika.

Skowyt Przez całą drogę trzymała się wystraszonego zwierzaka, żeby nie spanikował. Na pierwszy rzut oka nie było widać żadnych zmian w zachowaniu Strzępa, jednak nie każdy posiadał magiczną więź z naturą oraz zwierzęcym towarzyszem.
Lądowanie było niemniej przyjemne, jak sama podróż planarna. Ktoś na niej wylądował i przewrócił na śnieg. Był to czarodziej, który wcześniej pytał o potwory Podmroku. Podniósł pół-orczycę z ziemi i zaczął ją otrzepywać ze śniegu, plotąc w zakłopotaniu. Skowyt jedynie się na niego patrzyła, nie dając jednoznacznie ocenić, co jej chodzi po głowie.

Śnieg był Skowyt obcy, ale przynajmniej coś o nim wcześniej słyszała w przeciwieństwie do biednego dinozaura, który trafił do zupełnie obcego środowiska. Z ulgą przyjęła zaproszenie do krasnoludzkich hal, które nie przestawały zadziwiać obcością otoczenia i w tym przypadku, również rozmachem. Ogromna przestrzeń, która z niewiadomego powodu sklepienie miała dopiero na wysokości kilkunastu lub może nawet kilkudziesięciu metrów budziła u pół-orczycy niepokój. Czułą się, jakby była wielokrotnie mniejsza, niż w rzeczywistości. Przez praktycznie całą drogę do sali tronowej, szła z głową wygięta ku górze, podziwiając z niekrytą fascynacją architekturę ludzi podziemi.
Inaczej zachowywał się Strzęp, który szedł grzecznie przy nodze. Nie chował się za właścicielką, jak zwierzak Liv, był wyszkolony do strzeżenia i chociażby nie chciał, wiedział, że należy wykonywać swoje zadanie bez dyskusji. Taka była jego rola w stadzie, znał swoje miejsce i nie zamierzał go porzucać, gdyż to w jedności leżała siła.

Król i cały koncept władcy również był dla Skowyt czymś nowym. W rodzinnym plemieniu nie było jednego przywódcy, który dyktowałby wszystkim prawa. Cała idea, że jedna osoba rządzi wszystkimi była dziwna; jakby nie znali swojego miejsca.
Sam król jednak przywitał ich życzliwie i z szacunkiem. Tego samego nie mogliby oczekiwać w plemieniu Skowyt, nawet, gdyby ona osobiście ich wszystkich przyprowadziła. Tylko jednak osoba w tej grupie byłą mile widziana w tamtych stronach i wbrew pozorom, niekoniecznie była to pół-orczyca.
Niemniej, król chciał walczyć o swoje i musiał być bardo zdesperowany, że sięgnął po pomoc od nieznajomych. Sprawy plemienne były sprawami plemienia, nie było pożądane, żeby osoby z zewnątrz się w nie mieszały, a co dopiero z zupełnie innych zakątków świata lub może nawet planów.

Nie miała nic do dodania w trakcie krótkiej dyskusji. Podobnie jak elfka, stała z boku i czekała, aż dojdą do jakiejś konkluzji. Była gotowa do wyprawy pod ziemię, miała zapasy oraz przygotowane odpowiednie zaklęcia, ale co dokładnie należało robić raczej nie leżało w jej kompetencji. Nigdy przedtem nie była w Podmroku, nie znała się na krasnoludach czy drowach, na studiowała podziemnej wojaczki. Potrafiłaby zadbać o siebie i tego się trzymała, chociaż nie wątpiła, że obok Liv, to ona może musieć kierować drużyną w ciemnych korytarzach Podmroku.



— Pośpiech,wbrew pozorom, nie musi wcale nam sprzyjać, więc zróbmy wszystko dokładnie, ale nie ociągajmy się.

Skowyt zgadzała się z Liv. Szybkie działania były zdecydowanie wskazane. Ktoś tam w podziemiach czekał na ratunek i nie mógł sobie pozwolić na zwłokę. Przytaknęła na te słowa i już miała się odezwać, gdy zrobił to obłąkany błazen.
Druidka nie rozumiała, co on robił na tej wyprawie. Odstawał wyraźnie, nie swoją indywidualnością czy wyglądem - chociaż tego mu również odmówić nie można było - ale podejściem. Sprawiał wrażenie, jakby nie dzielił z innymi celów i zamiast przybyć na odsiecz, miał zupełnie inne plany.

— Czy jesteś walnięty na głowę? — Skowyt wypaliła bezpośrednio, przy wszystkich, włączając w to króla.

— Na pierwszy rzut oka widać, iż zupełnie nie dostrzegasz związku między walką, a teatrem! Oba te aspekty świata są do siebie bardzo podobne! Czyż, pole bitwy nie może być sceną? Wojacy aktorami? Przebieg jej zaś kolejnymi aktami? Czyż więc tak trudno jest nie dać się ponieść tej wspaniałej myśli!? Czyż nie rozpala w tobie tego wewnętrznego ognia? Oto przed nami rozstępuje się kurtyna, a wraz z nią ukazuje zupełnie nowa scena głodna spektaklu! Nie mogę więc stać bezczynnie, gdy pojawia się taka okazja na występ! Na występ i ukazanie tego, co jest w teatrze walki najlepsze! Bólu, śmierci i bohaterstwa rzecz jasna! Z drugiej strony to, że nie rozumiesz to nawet lepiej! Twoja rola zyskuje dzięki temu tylko na autentyczności! Na ekspresji! - spostrzegł, że zaczyna się powoli wydzierać. - Wybaczcie me uniesienie, lecz czas już na nas nieprawdaż dzielny wojaku?! - zwrócił się w tej chwili do A'arab Zaraqa.

Po wyrazie twarzy Skowyt dało się niemal fizycznie wyczuć z jaką trudnością słowa przebijały się do jej głowy. Dla niej odpowiedź była równoznaczna z "tak", które mężczyzna wyraził w postaci słowotoku. Nie zapamiętała nawet połowy z tego, co przed chwilą powiedział, oboje żyli w dwóch zupełnie innych światach i zaprzątanie sobie głowy zrozumieniem jego, kiedy mają zadanie do wykonania, było ponad siły pół-orczycy.